Δεν είμαι από αυτούς, που θα έλεγε κανείς, ότι συμπαθώ ιδιαίτερα τον Γιώργο Κατρούγκαλο, αν και μεταξύ των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ μάλλον ξεχωρίζει για το επίπεδο των γνώσεών του, για τον ήρεμο λόγο του και την όποια πολιτική του στρατηγική.
Ξέρω, μερικοί θα με “πάρουν με τις πέτρες” γιατί θα νομίζουν ότι υπερασπίζομαι και τον “νόμο Κατρούγκαλου”, αλλά για να πω την μαύρη αλήθεια ο τότε υπουργός δεν είχε και άλλη επιλογή, όταν πήρε την εντολή να κόψει από τους υψηλά αμειβόμενους και να δώσει κάτι τις στους ξωμάχους και στους πληβείους, που ήθελε να στηρίξει ο ΣΥΡΙΖΑ. Έκανε αυτό που έλεγε ο Ουίστον Τσόρτσιλ για τον σοσιαλισμό: “Μοιράζει με δίκαιο τρόπο την φτώχεια”, ενώ ο καπιταλισμός “μοιράζει με άδικο τρόπο τον πλούτο…”
Και έτσι εφηύβρε ο Γ. Κατρούγκαλος την “προσωπική διαφορά”, ένα μέτρο, που τον έκανε αντιπαθή σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας, την ίδια ώρα, που άλλοι πέριξ ή εντός του ΣΥΡΙΖΑ, συνέπρατταν σε μπίζνες αθεμίτως με νομιμοφανή τρόπο.
Γράφει ο Νίκος Δημαράς
Και εντάξει να τον κρίνουμε ως υπουργό τον Κατρούγκαλο και να του σύρουμε τα εξ αμάξης, αλλά να γράφουμε λεζάντες κάτω από φωτογραφίες για την προσωπική του εμφάνιση και για το ότι έχασε τα μαλλιά του, ε αυτό πλέον αγγίζει και ξεπερνά τα όρια της φτηνής προπαγανδιστικής τακτικής ή και της κακίας.
Ακόμη και αν έχανε τα μαλλιά του από άλλο βάσανο ή εφήμερο καημό, ακόμη και αν τα έβαφε ή έβαζε περούκα, δεν θα επιτρεπόταν τέτοια μορφή σχολιασμού από τον συνάδελφο Στέφανο Κασιμάτη της έγκριτης “Καθημερινής”. Υπάρχουν άνθρωποι, που μέσα σε μια νύχτα ασπρίζουν ή χάνουν τα μαλλιά τους από μια ξαφνική στενοχώρια. Τι θα κάνουμε δηλαδή; Θα σχολιάζουμε την εμφάνισή τους;
Σε μια σοβαρή εφημερίδα δεν έχει θέση ένα τέτοιο κείμενο, όπως αυτό της λεζάντας για τον Γ. Κατρούγκαλο:
«Ω, οι μπούκλες! Πού πήγαν οι ασημένιοι βόστρυχοι; Αυτοί που κάποτε (μόλις πριν από έναν χρόνο) σκίαζαν το πλατύ μέτωπο του Κατρούγκαλου! Νομίζω, μπουλντόζα πρέπει να οδηγούσε ο πανδαμάτωρ όταν πέρασε ίσως ήταν και λίγο μεθυσμένος. Ας καταγραφεί, παρακαλώ, η θλιβερή απώλεια ως ακόμη ένα από τα εγκλήματα της Δεξιάς…»
Θα έπρεπε να γνωρίζετε συνάδελφε Κασιμάτη ότι το άρθρο 2 του Κώδικα Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας παρ. β αναφέρει ότι ο δημοσιογράφος πρέπει: “Να σέβεται την προσωπικότητα, την αξιοπρέπεια και το απαραβίαστο της ιδιωτικής ζωής του ανθρώπου και του πολίτη.”
Και πιο κάτω στο άρθρο 7 παρ. β επισημαίνει ότι ο δημοσιογράφος πρέπει: Να αποφεύγει τη χυδαιογραφία, τη χυδαιολογία και τη γλωσσική βαρβαρότητα, τηρώντας, ακόμη και στη σάτιρα και τη γελοιογραφία, τους κανόνες της επαγγελματικής ηθικής και της κοινωνικής ευθύνης.”
Ακριβώς λοιπόν, επειδή ο κλάδος έχει τρόπο και μέσα για να διατηρήσει την αξιοπιστία του γι αυτό κι εγώ θα γίνω συνήγορος του πρώην υπουργού. Και θα διαφωνήσω πάλι με άλλους συναδέλφους, που λένε ότι τα πειθαρχικά όργανα δεν έχουν θέση σε μια εποχή ελεύθερης δημοκρατικής έκφρασης. Ναι μεν δημοκρατικής έκφρασης, συνάδελφοι, αλλά όχι ασυδοσίας.
Υπήρξε βέβαια μια ετεροχρονισμένη συγγνώμη του δημοσιογράφου Στ. Κασιμάτη, που αποδίδει σε αφέλειά του το λάθος του και ισχυρίζεται ότι δεν γνώριζε…
Διατυπώθηκε επίσης και συγγνώμη από την πλευρά της εφημερίδας και του διευθυντή της Αλέξη Παπαχελά, που με μεσοβέζικο τρόπο παραδέχτηκε το λάθος, αλλά έγραψε ότι ο Στ. Κασιμάτης είναι σημαντικός αρθρογράφος και θα παραμείνει στην “Κ”. Το άρθρο του Αλέξη Παπαχελά, είχε τίτλο: “Μαθαίνουμε και προχωράμε”.
Ευτυχώς, που μαθαίνουν ακόμα. Διότι τα κύρια άρθρα, τα πρωτοσέλιδα και γενικώς τα σημαντικά, αγαπητοί συνάδελφοι, τα βλέπουν οι διευθυντές, τα βλέπουν οι διευθυντές σύνταξης, οι αρχισυντάκτες, άμα δε και οι διορθωτές των εφημερίδων. Υπάρχουν μάλιστα και οι παραιτήσεις, από ευαισθησία, ευσυνειδησία και υπόλοιπα τσίπας…
Εκτός και αν αλλάξαμε εποχή. Διότι σήμερα οι συγγνώμες είναι εύκολες, αλλά το φιλότιμο σπάνιο…
