«Ντίο κόμε τι άμο» ( Θεέ μου πόσο σε αγαπώ)… Η φράση κλειδί. Όταν ενώπιον όλου του σχολείου, διάβασα τον στίχο του Ντομενικο Μοντουνιο, για να περιγράψω την αίσθηση από τη σχολική εκδρομή στο Άγιο Όρος, δεν μπορούσα να προβλέψω ότι θα καθόριζε τη ζωή μου.
Τότε ο καθηγητής και φιλόλογος, αείμνηστος Χρήστος Τσολάκης, με πλησίασε και
μου είπε: «Δεν σε φοβάμαι, θα γίνεις δημοσιογράφος»…
Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης
Χρειάστηκε να περάσουν πενήντα χρόνια από τότε για να μάθω ότι το «Ντίο κόμε τι άμο» δεν αναφερόταν στον Θεό, αλλά στα χείλη μιας κοπέλας που είχε καψουρευτεί ο Μοντούνιο…
Τέλος πάντων, συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Ήταν τότε που έπεφτε στα χέρια μου το βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού «Το φύλο και το αγγέλιασμα» και είχα
ενθουσιαστεί. Αργότερα εκδόθηκε το “Ζ” , που έσκισε σε κάθε τομέα, καθιερώνοντας
μάλιστα το λεγόμενο ζωντανό ντοκιμαντέρ, σε ένα από τα σπουδαιότερα λογοτεχνικά
είδη.
Αυτή ήταν η αρχή, γιατί υπήρξαν και άλλοι παράμετροι εξ ίσου σημαντικοί. Όπως
ο Ιταλός λογοτέχνης Αλμπέρτο Μοράβια, που μου καρφώθηκε στη μνήμη σαν
μέγιστος των συγγραφέων.
Όταν ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας τον κάλεσε
και του ανάθεσε να γράψει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, ντέρμπι της Ιταλίας, εκείνος
πήγε στο γήπεδο και περιέγραψε με δικά του λόγια, τις επιπτώσεις της κίτρινης
σημαιούλας, που σήκωνε κάθε τόσο ο επόπτης γραμμών…
Μου φάνηκε τόσο αληθινό και πρωτότυπο, ώστε είπα μέσα μου αξίζει τον κόπο.Μια σημαία, χωρίς συμβολισμούς και αλλά τερτίπια, που καθόριζε συχνά την έκβαση του αγώνα…
Εδώ είναι και η βάση της σημερινής αναφοράς σε δημοσιογραφία και λογοτεχνία.
Ναι και στα δυο μαζί !
Όταν γράφεις για τον ΠΑΟΚ δεν μπορείς να ξεφύγεις από την πραγματικότητα της συνολικής εικόνας, που διαδραματίζεται στους δρόμους της Θεσσαλονίκης.Τότε ξεχωρίζεις όταν πιάνεις το στίγμα.Και διαφωνώ με τα παιδιά, που βρίσκονται αποπροσανατολισμένα με το απόλυτο κενό. «Δεν είμαι τίποτα, δεν αξίζω ούτε δεκάρα», μέγα λάθος.Όλοι έχουμε πολλά να πούμε.
Τις τελευταίες μέρες κακός χαμός προκλήθηκε από τις απόψεις μικρής μερίδας
Γάλλων, που θέλησαν να βάλουν στις τουαλέτες των μικρών μαθητών την ένδειξη
«Ουδέτερο»,που θα σήμαινε ότι υπάρχει χώρος και για τους γκεϊδες…
Ευτυχώς, βγήκε η γυναίκα του Μακρόν και τους έκοψε την φορά. Η γαλλική γλώσσα που έχει τιμηθεί από τον Ρουσό, τον Μονταίν η τον Σάιντ Εξιπερί δεν έχει ανάγκη να βληθεί
από ανοησίες..Είπε και ελάλησε. Μια γυναίκα που ξέρει να ξεχωρίζει.
Περιττό να σας πω ότι δίνουμε μεγαλύτερη αξία, εκεί που δεν πρέπει !
