Αυτό το καλοκαίρι θυμήθηκα έντονα το παλιό,δημοφιλές τηλεοπτικό σίριαλ, που
παρακολουθούσαμε με φανατισμό και με τίτλο ¨Πλοίο της αγάπης¨,πριν περίπου
τριάντα χρόνια.
Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης
Το τερατώδες υπερωκεάνιο,που εκτελεί δυο φορές το έτος τη διαδρομή
ανάμεσα σε πέντε χώρες της Βαλτικής, έχει τη δυνατότητα να σφυρίξει μόλις αποπλέει
από ένα λιμάνι,τη γνωστή μουσική,που σφράγισε τα χρόνια που έβλεπαν μικροί και
μεγάλοι τα επεισόδια των αναμνήσεων.
Φυσικά θα μείνει αξέχαστη η σκηνή,όταν το κρουαζιερόπλοιο με τους 3.500 επιβάτες,
σάλπαρε νύχτα από το Όσλο και τα κάθε είδους καραβάκια έχουν παραταχθεί στη σειρά
σαν να υποκλίνονται στο μέγεθος και τη μεγαλοπρέπεια του γιγαντιαίου πλοίου.
Πολύς κόσμος ήταν στριμωγμένος στην προκυμαία για να παρακολουθήσουν το θαύμα της
ναυπηγικής, πολλά ταχυκίνητα με μπλε γυροφάρους έδειχναν τον δρόμο και όλοι
χειροκρότησαν από τη στεριά όσο εκκωφαντικά ακουγόταν το ηχητικό τρέιλερ του
¨Πλοίου της αγάπης¨.
Ήταν μια στιγμή ρετρό, σε μια αμερικανική έμπνευση με ολα τα χαρακτηριστικά της
χλιδής.Μια στιγμή αναπόλησης και αναμνήσεων, σ ένα υπερβολικό μείγμα καλοπέρασης,
άνεσης,ψυχαγωγίας και διάχυτης υπερβολής. Που ξεκινούσε από τις διαφορετικές
πισίνες κάθε διαμέτρου,περνούσε από τον θρίαμβο της γαστριμαργικής απόλαυσης και
κατέληγε σε καθημερινές παραστάσεις χορού,κλασικού μπαλέτου και μουσικών
αφιερωμάτων σε συγκροτήματα με ρέπλικες -ίδιες με τα γνήσια.
Το κρουαζιερόπλοιο ξεκίνησε από την Κοπεγχάγη και έφθασε μέχρι την Αγία Πετρούπολη,αφού διέσχισε τα παραλία των φιόρδ και τις πρωτεύουσες Όσλο,Στοκχόλμη, Ελσίνκι, αλλά και Ταλίν της Εσθονίας. Μπορεί οι δαπάνες για τους χιλιάδες επιβάτες να είναι ακριβές, αλλά κάποια στιγμή αξίζει κανείς να κάνει τη θυσία
της πρώτης φοράς για κάτι πρωτόγνωρο.
Και όχι για τα μαγαζάκια που έτρεφαν τους επιβάτες με ατέλειωτες προσφορές η τους
πασίγνωστους διαγωνισμούς για τον καλύτερο χορευτή η τραγουδιστή του πλοίου
η τα δυο θέατρα που γέμιζαν κάθε βράδυ ήταν πάνω από δέκα μπαρ που ήταν παντού
στο πλοίο η τον ειδικό χώρο για γάμους εν ΠΛΩ,όπως και για γνωριμίες μεταξύ
αγνώστων σε ξεχωριστό σημείο,αλλά και για τη μοναδική οργάνωση και λειτουργικότητα που είχε το πλοίο σε κάθε επίπεδο προμήθειας και προσφοράς.
Δεν θα μιλήσω σήμερα για τα εκπληκτικά μνημεία των μεγαλουπόλεων,ούτε για την
πραγματική δημοκρατία που βασιλεύει σε κάθε ίχνος της σκανδιναβικής χερσονήσου,
ούτε για την αρχιτεκτονική που σκίζει την αυλαία του μέλλοντος. Απλώς θα επαναλάβω
οτι μια κρουαζιέρα -εκτός των ελληνικών νησιών είναι ένα σαγηνευτικό παραμύθι.
Με διαστάσεις πολυεθνικές και πολλές υπερβολές. Αξίζει,μια φορά στη ζωή.
