Η μοιρασιά έγινε και “ούτε γάτα ούτε ζημιά”. Οι Τούρκοι παίρνουν ένα 20% του εδάφους, που κατέλαβαν με την πολεμική επιχείρηση στη Βόρεια Συρία, οι Ρώσοι επέκτειναν την παρουσία τους σε πόλεις και χωριά, που ανήκαν στους Κούρδους και τα στρατεύματα του φίλου τους του Μπασάρ αλ Άσαντ αναπτύχθηκαν και αυτά σε σημεία, που δεν τολμούσαν να πλησιάσουν μέχρι τώρα.

Γράφει ο Νίκος Δημαράς

Οι Κούρδοι αποσύρονται, λέει, τουτέστιν φεύγουν προς τα νότια σε βάθος 32 χιλιομέτρων, ενώ οι Αμερικανοί παραμένουν μόνο στα σημεία των πετρελαϊκών εγκαταστάσεων, αφήνοντας τα άλλα στρατόπεδα στους Ρώσους. Τώρα αυτό πως σας φαίνεται; Είναι αποτέλεσμα έντιμων διπλωματικών διαπραγματεύσεων υπέρ της ειρήνευσης της περιοχής ή μια συμφωνημένη μοιρασιά νταβατζήδων, που παίρνει ο καθένας το μερίδιό του μετά την μαφιόζικη επιδρομή στη λεία;

Παρατηρώντας τις εξελίξεις ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Όπως φαίνεται όμως οι ισχυροί του κόσμου έψαχναν για την αφορμή και την χειροπιαστή δικαιολογία. Η αφορμή ήταν η εισβολή του Τούρκου “σουλτάνου” στη Συρία και η δικαιολογία ότι ήθελε να χτυπήσει τους “Κούρδους τρομοκράτες”, που δεν τον αφήνουν σε ησυχία. Και έτσι να διοχετεύονται όπλα και νέα συστήματα πολέμου, ώστε να κάνουν γερές μπίζνες οι πολεμικές βιομηχανίες της Δύσης, αλλά και της παραγωγής των πυραύλων S-400.

Eν μια νυκτί οι Κούρδοι, που είχαν κατατροπώσει νωρίτερα και φυλάκισαν εκατοντάδες επικίνδυνα μέλη του Ισλαμικού Κράτους (ISIS), βαφτίζονται και αυτοί τρομοκράτες. Και δεν αναρωτιέται κανένας τι θέλουν αυτοί οι άνθρωποι; Τι θέλουν οι οργανωμένοι και οι ανοργάνωτοι Κούρδοι, αλλά και οι κοπέλες με τις μαντήλες, που αρματώνονται με οπλοπολυβόλα και βγαίνουν  μπροστά για να αντιμετωπίσουν τον εισβολέα.

Δεν αναρωτιούνται ούτε καν ακούνε τι λένε οι άνθρωποι αυτοί. Εμείς οι άλλοι τους βλέπαμε και τους ακούγαμε:  “Θέλουμε την πατρίδα μας, να ζήσουμε ειρηνικά με τα παιδιά μας στον τόπο μας.” Αυτό έλεγαν. Και ποιος είναι ο τόπος τους; Είναι η ευρύτερη περιοχή, όπου θέλουν να ζήσουν με αυτονομία και κάποια στιγμή να φτιάξουν το δικό τους κράτος, το Κουρδιστάν. Αυτό είναι το αγκάθι στην όλη ιστορία. Οι Τούρκοι μάχονται με νύχια και με δόντια για να μην δημιουργηθεί κουρδικό κράτος, ενώ οι Αμερικανοί ως συνήθως το παίζουν “Πόντιοι Πιλάτοι”. Άλλοτε δίνουν θάρρος στους Κούρδους και άλλοτε τους εγκαταλείπουν.

Και θα ρωτήσει ο κάθε καλοπροαίρετος παρατηρητής: Τι διάολο θέλουν οι Αμερικανοί, οι Ρώσοι, οι Τούρκοι και όποιοι άλλοι στον τόπο ενός λαού, που μάχεται για την επιβίωση και την ελευθερία του;” Η απάντηση έρχεται από την ίδια την ιστορία και από την βουλιμία των ισχυρών του κόσμου με τόσα και τόσα παραδείγματα.

Οπότε βγαίνει για άλλη μια φορά το συμπέρασμα: Αλίμονο στους αδυνάτους, διότι καραδοκούν οι λύκοι, ψάχνοντας για αφορμές και δικαιολογίες. Και όταν βλέπεις ξεκάθαρα πως σου παίρνουν την πατρίδα, πως σκοτώνουν τα παιδιά σου και πως σε ξεριζώνουν δια παντός, ε ναι, τότε δεν έχεις άλλη λύση. Γίνεσαι Κούρδος.

Δυστυχώς τα ιστορικά γεγονότα αποδεικνύουν ότι δεν μπορείς να μένεις απαθής με φιλειρηνικές διαθέσεις και κηρύγματα φιλίας προς γειτονικούς ή άλλους λαούς. Οι συνθήκες επιβάλλουν να είσαι σε ετοιμότητα και αν έρθει η κρίσιμη στιγμή να πεις το “Όχι” σε κάθε πολεμοχαρή και ξιπασμένο εισβολέα.