Πήγαμε στον ανθοστόλιστο και απέριττο τάφο του Αγίου Παϊσίου, λίγα χιλιόμετρα ανατολικά της Θεσσαλονίκης. Εκεί μετά την κοινότητα της Αγίας Παρασκευής και λίγο την Σουρωτή , οι πινακίδες σε οδηγούν σ ένα καταπράσινο καταφύγιο γυναικών-μοναχών,στο όνομα του Αρσενίου.
Ένας ανηφορικός φιδωτός δρόμος και στο τέλος η αποκάλυψη: Μια πλατεία με δεκάδες αυτοκίνητα, πέντε πούλμαν,πλήθος από ταξιθέτες-παρκαδόρους και εκατοντάδες πιστοί να συρρέουν προς το ναΐσκο βυζαντινού ρυθμού, καθαρό και με χρώματα τούβλινα εξωτερικά , ενώ μέσα ήταν όλος τοιχογραφημένος στην εντέλεια.
Ο Νίκος Βολωνάκης σε μια επίσκεψη – προσκύνημα στον τάφο του Αγίου Παϊσίου
Τουλάχιστον δέκα υπάλληλοι με κίτρινα γιλέκα έβαζαν σε τάξη κόσμο και οχήματα, ενώ δίπλα παντού ξεφύτρωναν σοβαρές,ισχνές μοναχές για να ελέγχουν τους πιστούς, τα κεράκια που άναβαν, καθάριζαν τις εικόνες, έστρωναν τα χάλια μπροστά στον τάφο, επέβλεπαν την τάξη..
Είχε τσουχτερό κρύο,αλλά,έναν λαμπρό ήλιο με ..κοφτερά δόντια.
Κάναμε ουρά για να προσκυνήσουμε. Χωρίς φωνές, χωρίς διαμαρτυρίες, χωρίς αντεγκλήσεις, με προφανή σεβασμό στην αποστολή και στην ιερότητα του χώρου. Μόνο ο βοριάς αέρας ακουγόταν που έψαλε τις δικές του μονωδίες.
Πραγματικά, Αγία τοποθεσία. Πανέμορφα κτίσματα για τις μοναχές, περιποιημένα κηποστάσια, χειμωνιάτικα χρώματα στα λουλούδια, επιβλητικές καμπάνες στο ξύλινο περίπτερο, τάφος απλός με γράμματα που σε προτρέπουν να γονατίσεις και ν αφιερώσεις μια στιγμή για να προσευχηθείς (στη γλώσσα της ψυχής σου)…
Κι ύστερα οι περισσότεροι έφευγαν βουρκωμένοι,αλλά έχοντας στην χούφτα τους λίγο χώμα. χώμα. Είκοσι χιλιόμετρα από το κέντρο της Θεσσαλονίκης…
