Γνωρίζω ότι μερικοί φίλοι μου από αριστερά η από δεξιά θα διαμαρτυρηθούν
η και θα με αποδοκιμάσουν, όταν διαβάσουν τον τίτλο του σημερινού κειμένου.
Γνωρίζω ότι αμέσως θα υποβάλουν ενστάσεις. Αλλά, εγώ θα επιμείνω. Θα εκφράσω την άποψη μου, που θεωρώ ότι είναι σωστή. Ακούστε με και κατόπιν τιμωρείστε με.
Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης
Και βέβαια, δεν μπορώ να ευθυγραμμιστώ με όσους (δημάρχους και λοιπούς)
αντέδρασαν με την γραφική παρέλαση της κούκλας προσφυγόπουλας Αμάλ, που
αναπαριστά ένα θύμα της Καμπούλ, κάνοντας στάση σε οκτώ ευρωπαϊκές χώρες,
με την βοήθεια τοπικών καλλιτεχνικών ομάδων, προκειμένου να ευαισθητοποιηθεί
ο κόσμος, μέσα από την τέχνη, για την τραγωδία του πολέμου και του ξεριζωμού.
Τόσο απλό και τόσο δύσκολο.
Γατί,από την άλλη μεριά, η υιοθέτηση πιο αυστηρής αντιμετανευστικής
πολιτικής σε όλη την Ευρώπη, σημαίνει ότι σχετικά λίγοι Αφγανοί θα βρουν
τελικά καταφύγιο στη Γηραιά Ήπειρο.
Τα τελευταία χρόνια 300.000 Αφγανοί έφθασαν στην Ευρώπη. Ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη ομάδα προσφύγων μετά τους Σύρους.Ωστόσο, ο αφγανικός πληθυσμός παραμένει μικρός και άνισα μοιρασμένος στις ευρωπαικες χώρες. Το 80 ο/ο των Αφγανών που αναγκάσθηκαν
να αφήσουν τις εστίες τους από τα τέλη Μαΐου είναι γυναίκες και παιδιά. Η
Ελλάδα είναι 7η στον κόσμο, με πάνω από 20.000 πρόσφυγες.
Αυτή την αδικία δεν μπορώ, με τίποτα,να χωνέψω. Και παρόλη την τελευταία
αιματηρή εξέλιξη στο αεροδρόμιο της Καμπούλ, η Ευρώπη δεν ενδιαφέρεται
για το πως θα θωρακισθούν πιο αποτελεσματικά τα σύνορα…
Και όμως,οι πιο πολλοί Αφγανοί δεν είναι παράτυποι μετανάστες. Είναι πρόσφυγες πολέμου
και δικαιούνται τουλάχιστον τη συμπόνοια μας.
Είναι γνωστό το «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια
μπούρκα και ραβδί»… Που σημαίνει ότι λίγος ανθρωπισμός δεν βλάπτει. Δεν είναι
όλα τα πράγματα, κατά το δοκούν.
Τα συμφέροντα είναι πολλά. Δεν είναι της ώρας. Αυτό που προέχει είναι η θέση της Ελλάδας.Γιατί, δεν ξεχωρίζει από το κοπάδι, να πει «εγώ διαχωρίζω τη θέση μου και ζήτω ένα αριθμό προσφύγων».Έτσι, ως κεραυνός εν αίθρια.
Γιατί, αυτοί που θέλουν να φύγουν από το Αφγανιστάν,το κάνουν είτε από
πολιτική βία, είτε από φτώχεια είτε από απουσία προοπτικής.Το κάνουν γιατί
δεν έχουν τίποτα να χάσουν.Τα έχασαν ήδη όλα.Και δεν τους μένει παρά να
κρεμαστούν από τις ρόδες γιγαντιαίων μεταγωγικών,μήπως και αντέξουν στην
πολύωρη πτήση. Απελπισία πλήρης. Καμία αμερικανική, σοβιετική η κινεζική
χειρονομία δεν είναι ικανή ν απαλύνει τον πόνο…
Οι Έλληνες μπορούν,όχι μόνο γιατί το υπαγορεύει η χριστιανική θρησκεία.όχι
μόνο γιατί στο παρελθόν έχουν ζήσει παρόμοιες καταστάσεις,αλλά και γιατί με
λίγη οργάνωση μπορεί ν αποκτηθεί ένας αριθμός ανεκτίμητων εργατών για
αντιπλημμυρικές υποδομές σε καμένες περιοχές. Έναντι αμοιβής,φυσικά !
