Έχει πλημμυρίσει το διαδίκτυο από χθες, αλλά και οι ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές, με απόψεις και κρίσεις για την συγκλονιστική αγόρευση της εισαγγελέως του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου της Αθήνας Αριστοτέλειας Δόγκα, που καθήλωσε το ακροατήριο με τις συναισθηματικά φορτισμένες αναφορές της στον άγριο βιασμό και στη δολοφονία της φοιτήτριας Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο.

 

Γράφει ο Νίκος Δημαράς

Η κοινή γνώμη εμφανίζεται διχασμένη. Οι δικηγόροι στην πλειοψηφία τους, μέσω και των συνδικαλιστικών τους οργάνων, ζητούν την πειθαρχική δίωξη της εισαγγελέως για παράβαση του άρθρου 332 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, που αναφέρει ότι “διαπράττουν βαρύ πειθαρχικό παράπτωμα οι δικαστικοί λειτουργοί, όταν δεν µεταχειρίζονται τα πρόσωπα που συµµετέχουν στη δίκη κατά τρόπο αµερόληπτο, ευπρεπή, απαθή και ψύχραιµο.”

Ανάμεσα σε αυτούς, που επικρίνουν την στάση της εισαγγελέως είναι και ο υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ Άκης Σκέρτσος, που υποστήριξε ότι “τον δικαστικό λειτουργό τον θέλουμε ψυχρό και αμερόληπτο πάνω στην έδρα”.

Η άλλη πλευρά, με περισσότερες τις γυναίκες, υποστηρίζει ότι και ο εισαγγελικός λειτουργός δεν παύει να είναι άνθρωπος, να συγκινείται, να εισχωρεί με τη σκέψη και το λόγο του στα άδυτα και στις σκοτεινές πτυχές των υπό διερεύνηση υποθέσεων και να εκφράζει τις απόψεις του με παρρησία και ελεύθερο πνεύμα, έστω και αν θίγει κάποιους από τους παράγοντες της δίκης ή τους συμμετέχοντες ως διαδίκους, μάρτυρες κ.λ.π.

Εν προκειμένω η κυρία Αριστοτέλεια Δόγκα κατακεραύνωσε τους δύο συγκατηγορουμένους, είπε  ότι προσπαθούν να μεταθέσουν τις ευθύνες ο ένας στον άλλο για να παραπλανήσουν τους ενόρκους και ότι σε αυτή την υπερασπιστική διαδικασία συμμετέχουν και οι δικηγόροι.

Υπογράμμισε χαρακτηριστικά τα εξής: «Υπάρχει κοινή γραμμή. Κοινή γραμμή για διάχυση της ευθύνης. Παίζεται και από τους δικηγόρους αυτό το παιχνίδι …. Αποσκοπεί όχι στους δικαστές αλλά στους ενόρκους».

Η συναισθηματική φόρτιση ήταν έντονη προς το τέλος της αγόρευσης, όταν η κυρία Δόγκα είπε:

«Θα κλείσω με το ίδιο τρόπο. Ας αποδοθεί δικαιοσύνη και ας καταστραφεί ο κόσμος όλος. Το παιδί σας οδηγήθηκε ως πρόβατο ως επί σφαγή, αν μπορώ να απαλύνω το πόνο σας θα σας πω ότι η Ελένη ήταν μια ηρωίδα, δεν ήταν μόνο ένα δώρο ζωής».

Απευθύνθηκε και προσωπικά στον πατέρα της αδικοχαμένης φοιτήτριας λέγοντας του τα εξής: «Υποκλίνομαι στο ήθος, σας. Δεν ξέρω αν εγώ θα είχε αυτό το ανάστημα.. Έχω την άποψη του Αριστοτέλη ότι δεν συγχωρείς τους εχθρούς για να αποδοθεί η Δικαιοσύνη…».

Στο σημείο αυτό ο πατέρας της άτυχης φοιτήτριας με κλάματα προσφέρει λίγα τριαντάφυλλα στην εισαγγελέα, η οποία δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά της.

Στην μακρά δημοσιογραφική μου πορεία, που ξεπερνά τα 40 έτη, εκ των οποίων ένα μεγάλο μέρος στο δικαστικό ρεπορτάζ στην εφημερίδα “Μακεδονία”, ενδιαμέσως δε και στο αστυνομικό, είδα και έζησα συγκλονιστικές ανθρώπινες στιγμές, φοβερά δράματα και ανθρώπινες τραγωδίες, από αυτές, που καμιά φορά δεν τις χωράει ο νους του ανθρώπου.

Πατέρας σε έξαλλη κατάσταση να σφάζει τα μικρά παιδιά του, μητέρα να φαρμακώνει και να εξοντώνει γιο και κόρη στον Εύοσμο, έξαλλος άντρας να καίει την τραγική σύζυγό του μαζί με την καλύβα. Είδα αρκετές φορές εισαγγελείς να ραγίζουν μπροστά σε φρικτές ιστορίες, είδα αστυνομικούς διευθυντές να αποστρέφουν το βλέμμα αποσβολωμένοι απέναντι σε τρομερά θεάματα. Και έζησα στιγμές, που και οι δημοσιογράφοι δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους σε εκφώνηση ειδήσεων με τραγικό περιεχόμενο.

Θυμάμαι μια φορά στο ραδιόφωνο Πανόραμα 98,4, όπου είχα την διεύθυνση, μια συναδέλφισσα δεν μπορούσε να εκφωνήσει την είδηση για έναν πατέρα, που βρήκε νεκρή την κορούλα του σε γηπεδάκι των Συκεών. Κόμπιασε η συναδέλφισσα, άρχισε να κλαίει και παράτησε το δελτίο στη μέση. Μετά μπήκε στο στούντιο για να συνεχίσει την εκφώνηση ο αρχισυντάκτης, αλλά και αυτός έβαλε τα κλάματα. Τέλος εγώ, ο ψύχραιμος, μπήκα, πήρα τα χαρτιά και άρχισα την εκφώνηση. Αλλά μετά από δύο σειρές και εγώ βούρκωσα και δεν τα κατάφερα. Αυτό το δελτίο δεν εκφωνήθηκε ποτέ…

Κυριάρχησε το συναίσθημα. Ποιος κοιτάει τους κώδικες και τις δεοντολογίες σε τέτοιες στιγμές; Άλλωστε τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς συναίσθημα; Τυπική και υποκριτική αφοσίωση σε κώδικες λογικής και σε καθωσπρέπει συμπεριφορές σε αυτή την ξερή εποχή των fast track σχέσεων. Και ποιος λέει ότι το συναίσθημα έρχεται σε αντίθεση με την απόδειξη της αλήθειας;

Ε, όχι. Πολύ καλά έκανε η εισαγγελέας και άφησε το συναίσθημα να πλημμυρίσει στην αίθουσα του δικαστηρίου, διότι και με αυτόν τον τρόπο, σε συνάρτηση με την νομική επιχειρηματολογία, ενισχύεται η δικανική πεποίθηση των μελών της δίκης.

Και δεν το έκανε από φιλοδοξία ή από υπεροψία, όπως αδίκως, αναφέρει σε ανάρτησή της μια κυρία δικηγόρος. Το έκανε γιατί έζησε την υπόθεση σε όλο το τραγικό βάθος της και κάποια στιγμή λύγισε. Διότι και οι εισαγγελείς κλαίνε, κυρία μου…