Συνάντησα μερικά στελέχη του ΟΣΕ στη Θεσσαλονίκη και ρώτησα πως αντέχουν την όλη κατάσταση και πως είναι η ζωή τους αυτές τις μέρες εδώ στα γραφεία τους . “Τραγωδία”, μου απάντησαν. “Τραγωδία στην τραγωδία”.
Οι υπάλληλοι, τόσο του ΟΣΕ, όσο και της Hellenic Train, σιωπηλοί και κλεισμένοι στα γραφεία δεν βρίσκουν κουράγιο να παρηγορήσουν τους χαροκαμένους συγγενείς, ούτε να συνέλθουν από το σοκ της απώλειας συναδέλφων τους το μοιραίο βράδυ στα Τέμπη.
Γράφει ο Νίκος Δημαράς
Τα τηλέφωνα χτυπούν, οι ερωτήσεις είναι πιεστικές, η αγανάκτηση ξεχειλίζει και ο κόσμος ρωτά να μάθει το “γιατί”.
Οι μηχανοδηγοί αρνούνται να μπουν στις αμαξοστοιχίες, η συνεννόηση μεταξύ διασπασμένων υπηρεσιών εξελίσσεται σε “Βαβέλ” και όλοι περιμένουν να αλλάξει η όλη εικόνα της οργάνωσης.
Πέρα από τις ευθύνες του σταθμάρχη της Λάρισας και των περί αυτόν κοινή είναι η εκτίμηση ότι μέσα στις αιτίες του κακού πρέπει να αναζητηθεί και το γεγονός ότι εδώ και καιρό έχουν φύγει οι παλιοί μηχανοδηγοί, κλειδούχοι και άλλοι υπάλληλοι με αποτέλεσμα να μπουν στις θέσεις τους πολλοί νέοι, που προσελήφθησαν και άρχισαν εκπαίδευση των περασμένο Αύγουστο, όπως και ο σταθμάρχης της Λάρισας Βασίλης Σαμαράς.
Οι εδώ υπάλληλοι του ΟΣΕ και της Hellenic Train μιλούν για ανοργανωσιά σε βαθμό, που να μην ξέρουν ποια ακριβώς ώρα θα αναχωρεί κάθε αμαξοστοιχία, μιλούν για πεπαλαιωμένο υλικό και αδυναμία συνεννόησης μεταξύ εταιριών, εργολάβων και συνεργείων, που είχαν αναλάβει τα έργα αναβάθμισης του δικτύου.
“Είναι σύμπτωση και τύχη το ότι δεν έχουμε θρηνήσει και άλλα θύματα”, λένε, προσθέτοντας ότι η υπό ιταλική διοίκηση νέα εταιρεία, που έχει αναλάβει το μεταφορικό έργο δεν έχει προχωρήσει στα αναγκαία έργα.
Η τραγική περίπτωση του Γιάννη και της Μαρίας
Ιδιαίτερα οδυνηρές είναι οι περιγραφές υπαλλήλων για την τραγική περίπτωση του ελεγκτή Γιάννη Καριώτη από την Αθήνα και της συναδέλφου του Μαρίας Μίαρη από την Κέρκυρα, που βρήκαν μαζί τον θάνατο στη μοιραία αμαξοστοιχία.
Ο Γιάννης Καριώτης ήταν 63 ετών και μετρούσε αντίστροφα για να πάρει τη σύνταξη του σε περίπου ενάμιση χρόνο. Παρότι είχε ρεπό κλήθηκε την τελευταία στιγμή για να καλύψει το δρομολόγιο του προαστιακού Θεσσαλονίκης – Λάρισας και στο τέλος της διαδρομής αυτής επέστρεφε στη Θεσσαλονίκη με τη γνωστή τραγική κατάληξη.
Στην ίδια βάρδια ήταν μαζί του και η Μαρία Μίαρη, που είχε το ίδιο τραγικό τέλος. Η 53χρονη γυναίκα εργαζόταν στην ίδια αμαξοστοιχία με την τραγική ειρωνεία να είναι ότι είχε ολοκληρώσει τη βάρδια της, αλλά επέστρεψε ξανά σε υπηρεσία, καθώς της ζητήθηκε να δουλέψει υπερωρία λόγω ελλείψεως προσωπικού. Σύμφωνα με συγγενικά της πρόσωπα αρχικά οι δικοί της δεν ανησύχησαν, καθώς ήξεραν ότι η βάρδια της είχε λήξει πολύ νωρίτερα.
Οι υπάλληλοι του ΟΣΕ δεν μπορούν να ξεπεράσουν τον εφιάλτη. Μας λένε ότι τα βράδια είναι βασανιστικά και έρχονται στο μυαλό τους συνέχεια οι εικόνες των συγγενών, που είχαν μαζευτεί το μοιραίο βράδυ έξω από τα γραφεία του ΟΣΕ στο Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό Θεσσαλονίκης.
“Βλέπαμε μερικούς να αγκαλιάζουν τα παιδιά τους, που είχαν έρθει σώα στη Θεσσαλονίκη”, μας λένε. “Βλέπαμε, όμως και άλλους να ουρλιάζουν από τον πόνο, όταν έβλεπαν ότι τα λεωφορεία είχαν αδειάσει και τα παιδιά τους δεν φάνηκαν. Τι να πεις σε αυτούς τους γονείς; Δεν αρκούν τα λόγια, ούτε οι αγκαλιές παρηγοριάς, όταν ξέρεις ότι αυτή η μάνα δεν θα ξανα-αγκαλιάσει το παιδί της”.
