Πολλές γιορτές μαζεμένες πέσανε. Εθνική επέτειος, μέρα της ποίησης και παγκόσμια μέρα θεάτρου ( Σάββατο 27 Μαρτίου).
Αυτή, η τελευταία μέρα, μου έκανε ένα κλικ και ψάχνοντας βρήκα μια φωτογραφία, που για μένα είναι μια ακένωτη πηγή αναμνήσεων. Πρόκειται για το έργο που ανεβάσαμε στο γυμνάσιο, στη σκηνή του Πειραματικού σχολείου, οδό Αγίας Σοφίας, κλασικό κτίριο του
αρχιτέκτονα Πικιώνη.
Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης
Τι μέρες, τι νοσταλγίες, τι χαντακωμένες σήμερα χαρές… Και ν αποκαλύπτονται σαν ψηφιδωτό, κομμάτι-κομμάτι και να ξαναδημιουργείται το παζλ, σχεδόν εξήντα χρόνια μετά κι ενώ τα Μιράζ, τα Ραφαλ και τα F-16 σφυρίζουν πάνω από τα κεφάλια μας…
Η φωτό, που ζήτησα να μου ξαναστείλει ο Χάρης Βάρβογλης και να μου τη σχολιάσει -ως δαιμόνιος ερευνητής του παρελθόντος και του μέλλοντος των αστέρων- είναι αποκαλυπτική, για την ιστορία της τάξης μας,για τα χρόνια που ακολούθησαν.
Αρχικά,στην πρώτη σειρά είναι ο Δώρης (Βεληγκέκας), ο Νίκος ( Κατσαντώνης,λεβέντης τσολιάς), ο υποφαινόμενος (λογιότατος, με ύφος), και στην άκρη ο Σωκράτης (βαμμένο γιουσουφάκι) και ο Παναγιώτης (τουρκαλβανός).
Στην δεύτερη σειρά,οι μπαρουτοκαπνισμένοι Παναγής (πρώτος των πρώτων στα μαθήματα και ακαδημαϊκός αργότερα), ο αξιόλογος Λόης (αρχιτέκτονας με πολλά εύσημα), ο Αλή Πασάς Γρυλλιας, Τσατσαρώνης (τουρκαλβανός), ο Λυκούργος (ο Βάγιας του έργου) και στην κορυφή ο μετέπειτα υπουργός δικαιοσύνης Νίκος Παρασκευοπουλος.
Το έργο ήταν “Το τίμημα της λευτεριάς” του Γ.Θεοτοκά, σε σκηνοθεσία Γιάννη
Νικολαίδη και Σαράντου Παυλέα (μέγιστου ποιητή της πόλης) και βέβαια σκηνικά
έγιναν υπό την καθοδήγηση του Γιάννη Κασόλα, του Μεσολογγίτη ζωγράφου που
καθόρισε οριστικά τις τύχες μας, καθώς οι αγιογραφίες του σε πολλούς ναούς
της Θεσσαλονίκης είναι φημισμένες.
Εντύπωση επίσης είχε προκαλέσει το μακιγιάζ των ηθοποιών που είχε αναλάβει η καθηγήτρια Γαλλικών Βάσω Τοκατλίδου. Δυο κορίτσια-ηθοποιοί ήρθαν…δανεικά από διπλανό σχολείο.
Το γεγονός πλαισιώθηκε από ομιλία σχετική με την παγκόσμια μέρα του θεάτρου,
όπου υπογραμμίσθηκε η συμβολή του θεάτρου στον εξανθρωπισμό του ανθρώπου.
Γιατί, φέτος για πρώτη φορά, η επέτειος θα εορτασθεί με τα θέατρα κλειστά και
βουβά, με τη αυλαία κάτω,τους ηθοποιούς και τους σκηνοθέτες στα σπίτια τους.
Η πανδημία, που είναι ακόμη εδώ, ανέτρεψε και αυτή την ωραία συνήθεια σε όλο
τον κόσμο.
Ωστόσο, το θέατρο γιορτάζει και θα γιορτάζει -ακόμα κι έτσι, με οποίο τρόπο
εναλλακτικό προφανώς μπορεί.Στην Αθήνα, το Εθνικό με το έργο “Κοτσαμπάσης του καστρόπυργου” του Καραγάτση σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, με τους ¨ Ελεύθερους Πολιορκημένους¨ του Σολωμού σε σκηνοθεσία Θάν. Παπακωνσταντίνου σχετικά με τον ηρωικό αγώνα των Μεσολογγιτών και επίσης τις όπερες ¨Δέσπω¨ και ¨Κυρα Φροσύνη¨ που
παρουσιάζονται από την ΕΛΣ διαδικτυακά, δυο έργα του Παύλου Κατερίνα, σε
σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη.
Τέλος, να σημειώσουμε το λαϊκό γλέντι με τον τίτλο ¨Βαβυλωνία¨ του Βυζαντιου, σε σκηνοθεσία Κακλέα, η πλοκή του οποίου εξελίσσεται μετά τη νικηφόρα ναυμαχία του Ναυαρίνου,σ ένα πανδοχείο στα στενά του Ναυπλίου.
Μερικά ακόμη αστέρια που ακτινοβολούν για να πάρει μπρος η σκέψη και η
γλώσσα μας για να εκτελέσουν το έργο τους…
Χρόνια πολλά.
