Τέτοιες μέρες προτιμώ ν αντιγράψω ένα απόσπασμα από ένα πόνημα του αξέχαστου ποιητή μας Ντίνου Χριστιανόπουλου, που αποχαιρέτησε τον μάταιο τούτο κόσμο, προ ημερών.
Γιατί, ο Κύριος Ντίνος μπορεί να είχε αναγνωρισθεί ως ο “ποιητής της πόλης” και να
μετρούσε πολλούς εχθρούς, λόγω της ευθύτητας των χαρακτηρισμών σε συναδέλφους του, αλλά ο Δημητριάδης (το πραγματικό του όνομα) πέρασε ένα μέρος της πολυκύμαντης ζωής του στα κατηχητικά και έθεσε ένα θρησκευτικό συναίσθημα στα ποιήματα και πεζά του…
Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης
Έγραψε ,λοιπόν, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, στον αυτοβιογραφικό τόμο “Θεσσαλονίκη,
ου μ´εθέσπισεν” (Ιανος 1999), για τα θαύματα της Παναγίας στην Αγία Σοφία:
“…εκτός από τις βόμβες των Γερμανών που έπεσαν στον τρούλο με το περίφημο
ψηφιδωτό και γλιστρήσαν χωρίς να σκάσουν (…),αυτό επισκιάστηκε από έναν άλλο
κύκλο θαυμάτων, που ήταν απείρως πιο εντυπωσιακός. Ξαφνικά, εμφανίσθηκαν σε
καμία δεκαριά σημεία στο κέντρο της πόλης, εικόνες της Παναγίας στα τζάμια των διαφόρων μαγαζιών. Στην αρχή μας το έλεγαν και δεν το πιστεύαμε.
Οι Παναγίες που εμφανίσθηκαν στα τζάμια δεν ήταν ζωγραφισμένες, αλλά α χειροποίητες. Η εικόνα σχηματιζόταν στο εσωτερικό του τζαμιού, μέσα δηλαδή στην ύλη του γυαλιού, δεν ήταν ούτε από την έξω μεριά ούτε από την μέσα. Και ήταν χρωματισμένη, αλλά με άϋλα και
ανεξίτηλα χρώματα.
Στην αρχή μερικοί δύσπιστοι έλεγαν ότι ήταν ιδέα μας, ότι αυτά ήταν υστερίες του
πλήθους. Άλλοι πάλι έλεγαν ότι διάφοροι έξυπνοι το σοφίστηκαν αυτό, κυρίως
καντηλανάφτες για να πηγαίνει ο λαός να προσκυνάει και να αγοράζει κεριά. Πάντως
κάποιοι είχαν φέρει μανουάλια και μπορούσες να ανάψεις εκεί μπροστά στην βιτρίνα
του μαγαζιού, όπου είχε εμφανιστεί η Παναγία, ένα κερί. Αυτό διαδίδονταν για διάφορα σημεία της πόλης.
Και μια μέρα, Αγίας Σοφίας και Εγνατία σχεδόν στην γωνία, λίγο παρακάτω από το ξενοδοχείο “Κασσανδρα”, σ ένα κουρείο, όπου πολλά χρόνια αργότερα πήγαινα και κουρευόμουνα κι εγώ, εμφανίσθηκε στην τζαμαρία του μια ζωγραφιά της Παναγίας. Ήταν τόσο καθαρή, τόσο βυζαντινή και τόσο ανεξίτηλη, που δεν σου επέτρεπε την παραμικρή αμφιβολία.
Μπορεί οι διάφοροι να είχαν τις απιστίες τους, αλλά ο κόσμος στεκόταν με τις ώρες στην ουρά (που έφτανε από το κουρείο μέχρι την Αγία Σοφία) για να προσκυνήσει..”
