Ήταν άνοιξη του 1978. Πήηρα τους φίλους και συναδέλφους από το Περού και τη
Μεγάλη Βρετανία, συνυπότροφους στο πρόγραμμα “Δημοσιογράφοι στην Ευρωπη”, που κάναμε τριάντα λεγάμενοι απ όλο τον κόσμο, στο βασίλειο της οδού Λούβρ στο Παρίσι και βρεθήκαμε στο Πόρτο Καρράς.
Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης
Θυμάμαι, καιρικές συνθήκες εξαιρετικές, περιγραφές για τη σημασία της Χαλκιδικής, κέφι στο απόγειο και ξαφνικά μετά από τις στροφές του Μάρμαρα, το θαύμα για την εποχή: το Πόρτο Καρράς.
Τους μιλούσα συνέχεια για το Βίλατζ Ιν, για τα δυο ξενοδοχεία που ήταν κατάλευκα και αγκυροβολημένα στην μια πλευρά, για τα περίφημα λιμανάκια που γράψαμε στην άμμο τη λευκή τους πρώτους κτύπους της καρδιάς μας, για τα όνειρα να ιδρύσουμε στο κάμπινγκ της Λαγόμανδρας ένα συνεδριακό κέντρο με διεθνή απήχηση, για την αναστάτωση που προκλήθηκε στα εργατικά συνδικάτα και στο λαό του Μαρμαρά από τον οργασμό των έργων στου Καρρά..
Φθάσαμε όλοι γοητευμένοι απ το περιβάλλον, τις εγκαταστάσεις και τις προοπτικές,
καθήσαμε σ ένα από τα παραλιακά εστιατόρια να τσιμπήσουμε, παραγγείλαμε το ήδη γνωστό λευκό κρασί των τοπικών αμπελώνων και “τσουπ” νάτος ο κυρ Γιάννης με το ναυτικό του καπέλο να μας χαιρετήσει. Ο Γιάννης ο Καρράς, αυτοπροσώπως..
Μιλήσαμε ώρα πολλή, μας είπε την ιστορία του, πως βρέθηκε να πετά με ελικόπτερο πάνω απ την περιοχή, πως σαγηνεύθηκε και πως πήρε την απόφαση να φτιάξει το Πόρτο.
Πέρασαν πάνω από 40 χρόνια ένδοξης διαδρομής για το εμβληματικό Πόρτο
Καρράς και τον ελληνικό τουρισμό, μέχρι ν αρχίσει η πτώση της καλλονής και της αίγλης του..
Μέχρι προχθές, που υπογράφηκε η κατ αρχή συμφωνία για να πουληθεί όλο το συγκρότημα, έκτασης 17.500 στρεμμάτων, σε εταιρίες του Ιβάν Σαββίδη.
Συνολική τιμή εξαγοράς 205 εκατομμύρια ευρώ. Περιλαμβάνονται όλες οι θυγατρικές εταιρίες που συνδέονται με το Πόρτο, όπως τα ξενοδοχεία,το κτήμα, το γκολφ, οι μαρίνες, το καζίνο κλπ. Σημειώνεται ότι το τίμημα για την αγορά του συνόλου των μετοχών του Πόρτο Καρράς, μειώνεται κατά το ποσό που θα καταβληθεί για την αποπληρωμή των δανειακών υποχρεώσεων της εταιρίας για τις οποίες είχε εγγυηθεί η Τεχνική Ολυμπιακή του Στέγγου.
Ο Ιβαν μου θυμίζει Αριστοτέλη.Τον Ωνάση βέβαια, που όλοι ευγνωμονούμε. Μακάρι,
να ήταν κι άλλοι έτσι…
