Ο πόνος παντού είναι ίδιος. Σ όλη την οικουμένη,ανεξαρτήτως καταγωγής,φύλου,
θρησκείας η φυλής, ο πόνος είναι ίδιος. Απλώς διαφέρει σε ένταση, άλλου πονάει
λιγότερο, άλλου ανυπόφορα.

Έχουν ανακαλυφθεί διάφορα αντίδοτα.Από τα φάρμακα με τις χημικές ουσίες, μέχρι τα μαντζούνια με τις φυτικές. Από τις τεχνικές του κρυφού διαλογισμού μέχρι τις αντίστοιχες των τεχνών.

Γράφει από το Παρίσι ο Νίκος Βολωνάκης

Ανάμεσα στις τελευταίες, πρωτεύοντα ρόλο παίζει η μουσική.
Όταν επικεντρώνουμε την προσοχή μας στον πόνο, η μουσική όχι μόνο χαλαρώνει
και ελαφρύνει τις διάφορες λειτουργίες του εγκεφάλου, αλλά και ελευθερώνει τις
ιδιότητες των παυσίπονων στοιχείων, που ονομάζονται ενδορφίνες.

Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει μια πρόσφατη έκθεση του Παγκόσμιου οργανισμού υγείας αναφερόμενη σε 900 δημοσιεύσεις σχετικές.Η μουσικό θεραπεία και πιο γενικά η τεχνο-θεραπεία είναι πλέον στην υπηρεσία του καθενός.

Στο νοσοκομείο της Γκρενόμπλ για παράδειγμα,η μουσικό θεραπεία μπορεί να
γίνει ιδανική για μερικές χειρουργικές πράξεις, αρκετά οδυνηρές.

Στην κλινική του Κλερμόν Φεράν στη Γαλλία, μια θεραπεύτρια επενέβη σε εφήβους, πέντε μέρες μετά από εγχείρηση σκολίωσης και σταμάτησαν την χορήγηση μορφίνης, αρχίζοντας
μαθήματα μουσικοθεραπείας. Αυτό είναι σημείο κρίσιμο και ο ειδικός που
διευκολύνει το έργο χάρη στην κλασική μουσική, διαλέγει ένα όργανο που να
εμπεριέχει την λέξη κλειδί : ευχαρίστηση.

Λέει η ειδικη της μουσικοθεραπειας:
-Συχνά έρχομαι με την κιθάρα μου και οι ασθενείς μόλις με ακούνε,σηκώνονται
και τραγουδούν μαζί μου. Η μουσική τους απαλύνει τον πόνο και τους κάνει πιο
ήρεμους.

Ειδικά στις μέρες της αυστηρής καραντίνας, πέρασα πολλές ώρες να παίζω και να τραγουδώ στο προσκέφαλο των ανθρώπων που μετρούσαν λίγες μέρες ζωής. Οι επισκέψεις τότε των συνοδών ήταν απαγορευμένες κι εγώ αισθανόμουν ότι είχα χρέος να τους προσφέρω ένα
μουσικό πρελούντιο. Χάρη στη μουσική, τους βοηθώ να ξαναβρούν τα μέσα που
κινούν τις αρθρώσεις,η τα αλλά μέλη του σώματος, σ ένα διαφορετικό επίπεδο
από τα συνηθισμένα. Καμία φορά οδηγώ τους αρρώστους σ ένα διάδρομο πολύ
στενό. Κάτι ξεχωριστό. Μια μέρα, ένας παλιός ασθενής μου είπε: Έχω την εντύπωση
που μου σώσατε τη ζωή.. Νομίζω ότι πίστευε ότι ήμουν γιατρός, αλλά δεν είχα
καμία σχέση…”

Για πολλούς νευροεπιστήμονες, το ν΄ακούς μουσική σημαίνει ότι δημιουργείς
νέες δυνατότητες στις εγκεφαλικές δραστηριότητες, που αναγκάζονται σε μεγαλύτερη
προσοχή και σε περισσότερη μνήμη.

Ακόμα καλύτερη, η πρακτική δείχνει ότι ένας μεγάλος αριθμος ασθενών μαθαίνουν ν αντιμετωπίζουν τα αποτελέσματα της γήρανσης του εγκεφάλου.Ειδικά στην περίπτωση του προχωρημένου σταδίου Αλτσχάιμερ, που είναι ανίκανοι να συγκρατήσουν πρόσφατες πληροφορίες. μπορούν πλέον να απομνημονεύσουν εύκολα μια νέα μελωδία,αλλά όχι τα λόγια των τραγουδιών.Σημάδι οτι υπήρξε ένα σύστημα μουσικής μνήμης μακροπρόθεσμο
πιο ανθεκτικό, σε σχέση με την προφορική μνήμη.

Στο νοσοκομείο του Μονσουρί στο Παρίσι, όπου η οργάνωση και η καθαριότητα
είναι υποδειγματική,μπόρεσα να διακρίνω τις επιπτώσεις της μουσικοθεραπείας
από την πρώτη στιγμή, όταν μπαίνοντας στη μεγάλη αίθουσα υποδοχής,
αντίκρισα στο κέντρο ένα πιάνο, όπου ο καθένας μπορούσε να δοκιμάσει τις
δεξιότητες του φυσικά χωρίς να πληρώσει και εκτός των ωραρίων που θα έπαιζαν
επαγγελματίες μουσικοί.

Μια διαφορετική υποδοχή, που θύμιζε πεντάστερο ξενοδοχείο και προειδοποιούσε
για τις ευεργετικές διαστάσεις της μουσικής ενάντια στον ανθρώπινο πόνο.

(ΥΓ. Αφιερωμένο στην κυρία Ρούλα, που ξεπέρασε τις βασανιστικές δοκιμασίες στο κρεβάτι του πόνου.)