Αν υποθέσουμε ότι όλα πήγαν καλά – παρόλο που οι περισσότεροι λένε ότι τίποτε δεν λειτούργησε σωστά – τότε θα πρέπει να είμαστε αναπαυμένοι στους καναπέδες μας, περιμένοντας το εμβόλιο.
Όμως, όχι. Όλα πήγαν στραβά. Στην πλατεία Νέας Σμύρνης, το στέκι των φιλάθλων του Πανιώνιου.Κορύφωση το ξύλο της αρκούδας που έφαγε ο θρασύς διαδηλωτής και πλήρωσε κατόπιν ο αστυνομικός, όπως και τα πρωτοσέλιδα της δεύτερης μέρας με τον ξυλοδαρμένο
άγρια ένστολο, πεσμένο μέσα σε αίματα σε πεζοδρόμιο της πλατείας.
Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης
Εικόνες ανατριχιαστικές, εικόνες που δεν οδηγούν στην ομόνοια, στην ειρήνη, στην ασφάλεια,στο νόμο και στην τάξη. Αντίθετα, αμβλύνουν τις όποιες διαφορές και πυροδοτούν την ατμόσφαιρα.
Ο εγγονός μου που παρακολουθούσε από το μπαλκόνι του πέμπτου ορόφου της πλατείας τις συμπλοκές, μου έλεγε με αναφιλητά “Δεν μπορούσα να βγω για να δω , γιατί έκλαιγα από τα δακρυγόνα”.
Αυτό είναι το μάθημα, λοιπόν; Ένα χρόνο εγκλεισμό και από πάνω κερασάκι στην τούρτα, κλάματα. Τι να κάνει; Τι να του πρωτοπείς; Τι να εξηγήσεις; Ποιος έχει δίκιο; Ποιος άδικο;
Σκίτσο του Γιώργου Βουτσινά με αφορμή τα γεγονότα στη Νέα Σμύρνη.
Εδώ φθάσαμε στο σημείο,ο δικηγόρος του πρώην διευθυντή του Εθνικού θεάτρου να λέει ότι η υπόθεση θα καταρρεύσει ως χάρτινος πύργος. Και να στρέφεται κατά της ανακρίτριας που δεν έκανε καλά τη δουλειά της, γιατί υπάκουσε σε μάρτυρες ασυνείδητους και δεν έψαξε την υπόθεση να βρει τα πραγματικά πολιτικά κίνητρα δηλαδή το εργοτάξιο του Ελληνικού και την υπουργό πολιτισμού !
Που φθάσαμε,κύριοι; Να μην εμπιστευόμαστε την κρίση των ανακριτών μας; Να αμφισβητούμε την ύπαρξη ελέφαντα στο μικρό μας καλυβάκι;
Ποσό δίκιο είχε ο Μανόλης Αναγνωστάκης,που έγραφε στο ποίημα ¨ Φοβάμαι ¨,
το μακρινό 1983.
“Φοβαμαι τους ανθρώπους με καταλερωμένη την φωλιά,
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δίκη σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους που άλλαξαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδωρούν γιατί,λέει, δεν βαδίζεις ίσια στον δρόμο…”
Αλλά, ίσως είναι πιο γλαφυρό ν αντιγράψω από την Λιμπερασιόν, το απόσπασμα
ενός γράμματος Γάλλου αστυνομικού:
“Το επάγγελμα μου είναι αστυνομικός.Ένα βιοποριστικό μέσο που δεν πρέπει να αποκτά ούτε ιδεολογικό ούτε δογματικό χαρακτήρα.Έχουμε τη δικαίωμα να το μισούμε όταν υφιστάμενα τις αποτυχίες του,το μίσος,την καχυποψία πολλών, την εργαλειοποίηση μερικών,την πανταχού παρούσα ανθρώπινη βλακεία.
Έχουμε επίσης το δικαίωμα να διεκδικούμε ελάχιστη ποιότητα ζωής και ασφαλείας στην
εργασία μας. Σε όσους πιστεύουν ότι είμαι εχθρός τους και ότι όλοι οι μπάτσοι
είναι γουρούνια, θα ήθελα να πω ότι η πίστη μας στους θεσμούς αποτελεί ανάχωμα
στην αυθαιρεσία, ότι ένας αστυνομικός που είναι παρανόμως βίαιος είναι εγκληματίας και ότι αν μας θεωρείτε απάνθρωπους λόγω της δουλειάς μας,οι ύβρεις σας έχουν τις ίδιες συνέπειες με τα προβλήματα που νομίζετε ότι πολεμάτε.
Εσείς, οι ελάχιστοι,που πιστεύετε ότι είμαστε ήρωες, να ξέρετε ότι εργαζόμαστε έναντι χρημάτων και δεν είμαστε ούτε ακτιβιστές ούτε εθελοντές.”
Και καταλήγει:
” Θέλω να είμαι ευσυνείδητος, αφού δεν μπορώ να είμαι άμεμπτος,
θέλω να είμαι νομιμόφρων,αλλά όχι τυφλός,εξυπηρετικός,θαρραλέος αλλά όχι
αυτοκαταστροφικός…
(ΣΣ Αφιερωμένο στον Άκη και στην Λάλη, που τιμούν και τίμησαν το επάγγελμα.
(ΣΣ Όπως έλεγε ο μακαρίτης Κώστας Δημάδης διευθυντής της “Μακεδονίας”, σε μια σύγκρουση δεν παίρνουμε το μέρος κανενός. Κρατάμε ίσες αποστάσεις…)
