Η παγκόσμια κατακραυγή εναντίον του αιμοσταγούς Τούρκου “σουλτάνου” και το έμμεσο κατηγορώ εναντίον δύο αμφιλεγόμενων προσώπων, που ακούνε στα ονόματα Ντόναλντ Τραμπ και Βλαντιμίρ Πούτιν, αποτελεί την πιο μεγάλη πίεση για να σταματήσει η σφαγή του Κουρδικού πληθυσμού στα συροτουρκικά σύνορα, αλλά παράλληλα σηματοδοτεί την θέληση της διεθνούς κοινής γνώμης να μην δέχεται πολέμους στις μέρες μας ως μέσα για την επίλυση διαφορών.

Γράφει ο Νίκος Δημαράς

Οι διαδηλώσεις σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις (προς τιμήν μας και στην Ελλάδα), ο ξεσηκωμός γερουσιαστών και ανώτατων δικαστικών στις Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμη και από την πλευρά των ρεπουμπλικανών, οι αντιδράσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έστω και χλιαρές, ακόμη και η διαφωνία του Τουρκοκύπριου ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί με την απόφαση του Ταγίπ Ερντογάν για εισβολή στη Συρία, έδειξαν ότι η σημερινή εποχή, στην οποία οι επικοινωνίες είναι αυτόματες σε όλο τον κόσμο, δεν σηκώνει πολέμους, όταν τα μάτια εκατομμυρίων ανθρώπων βλέπουν σε ζωντανή μετάδοση να κείτονται νεκρά και τραυματισμένα παιδιά στους δρόμους.

Εκείνες οι κραυγές των γυναικών και η εικόνα της μάνας, που ρέκαζε με οδύνη κρατώντας την σωρό της κορούλας της, μαζί με τις αντρειωμένες νεαρές Κούρδισες που πήραν τα πολυβόλα στην πλάτη για να αντιμετωπίσουν τους εισβολείς, δεν μπορούν να περνούν απαρατήρητες στις μέρες μας.

Όσο και να λες ότι κρύβονται συμφέροντα, όσο και να λες ότι παίζονται παιχνίδια, οι άνθρωποι πλέον σε όλο τον κόσμο ζουν σε άλλη εποχή πολιτισμού και έχουν άλλα ζητούμενα. Μπορεί τα κινητά τηλέφωνα και τα τάμπλετ να έχουν γίνει ενοχλητικά εξαρτήματα της καθημερινότητάς μας, αλλά ταυτόχρονα αποτελούν εργαλεία άμεσης επικοινωνίας σε τρόπο ώστε να έχουμε όλο τον κόσμο μπροστά μας κάθε ώρα και στιγμή και να διαμορφώνουμε άποψη για το τι συμβαίνει. Δημιουργείται έτσι μια νέα διεθνής συνείδηση και καλλιεργείται ένα πνεύμα απέχθειας προς την βία σε όλες τις μορφές της.

Μπορεί ο ξεσηκωμός να μην ήταν ηχηρός εναντίον της εισβολής στη Συρία, αλλά η πίεση φάνηκε. Οι ηγέτες ήταν δύσκολο  να πάνε με την μια ή με την άλλη πλευρά, κυρίως με την τουρκική. Έπρεπε να πάρουν ξεκάθαρη θέση. Μόνο ο τραμπαδόρος των αμερικανικών συμφερόντων χτυπούσε μια στο καρφί και μια στο πέταλο, φτάνοντας στο τέλος στο σημείο να αναρωτηθεί αν είναι ανόητος ο συνομιλητής του από την Άγκυρα, που θα είχε οικονομικές συνέπειες αν συνέχιζε την σφαγή. Το μυαλό του Τραμπ μόνο στα οικονομικά πάει. Τι τον συμφέρει και τι κερδίζει.

Το ίδιο κάνει και η “αλεπού της Μόσχας”, αλλά ξέρει να κρατά εντέχνως αποστάσεις, στηρίζοντας πότε τον Άσαντ και τους Κούρδους και πότε συνομιλώντας με τον Ερντογάν. Τώρα τον έχει καλέσει στις ντάτσες της Μαύρης Θάλασσας στο Σότσι. Μην τυχόν και προλάβουν οι Αμερικανοί να κερδίσουν περισσότερα από την εκεχειρία, έκλεισε την συνάντηση για τις 22 Οκτωβρίου στο ρωσικό θέρετρο, ελπίζοντας ότι θα γίνει η μοιρασιά πιο “δίκαιη”.

Αυτά τα τρία πολιτικά σιχάματα μαζί με κάποια ανδρείκελά τους έχουν μείνει πλέον να ανακατεύουν τον κόσμο και να θέτουν σε κίνδυνο ολόκληρες περιοχές, όπως και την Ανατολική Μεσόγειο. Αυτοί μαζί με τους αδίστακτους εμπόρους πολεμικού υλικού και κάποια αφιονισμένα παιδάκια, που τρέχουν πίσω από την μπάλα στα τουρκικά γήπεδα και στο τέλος χαιρετούν στρατιωτικά. Αυτοί μόνο δεν καταδικάζουν τον πόλεμο.

Όλη η άλλη ανθρωπότητα έχει αλλάξει ρότα. Και καθήκον όλων μας είναι να το δείχνουμε καθημερινά με όλα τα μέσα, ακόμη και με το σύγχρονο όπλο της επικοινωνίας, το κινητό, αυτόν τον “διάβολο” που έχουμε στις τσέπες μας, ο οποίος όμως μπορεί να γίνεται μερικές φορές και “άγγελος”. Στο χέρι μας είναι, κυριολεκτικά.