Σε δύσκολη θέση βρίσκεται η Δύση μπροστά στις απειλητικές διαθέσεις του Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος προειδοποιεί με τον δικό του ύπουλο τρόπο ακόμη και για τον κίνδυνο εμπλοκής πυρηνικών όπλων στο όλο πολεμικό περιβάλλον, που έχει προκαλέσει η Ρωσία.

Είναι η χώρα, που διαθέτει την πιο ισχυρή πυρηνική πολεμική μηχανή στον πλανήτη, ενώ επικεφαλής της είναι ένας άνθρωπος που καθημερινά πείθει ότι δεν θα δίσταζε να πατήσει το  «κόκκινο κουμπί» που θα έριχνε στη μάχη μέσα μαζικής καταστροφής βασιζόμενα στην ατομική ενέργεια.

Η απειλή χρήσης πυρηνικών γίνεται προφανώς από τον Πούτιν για να λάβει το μήνυμα η Δύση ώστε να μην προχωρήσει σε περαιτέρω κινήσεις, να μην εμπλακεί το ΝΑΤΟ, να μην θέσει σε κίνηση την μεγάλη μηχανή της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας με υπερσύγχρονα αεροσκάφη και πυραυλικά συστήματα και να μην χρησιμοποιήσει τον στόλο της Μαύρης Θάλασσας και της Μεσογείου για υποστήριξη της Ουκρανίας . Είναι σαν να τους λέει “καθήστε καλά”, γιατί έχω και τα πυρηνικά, κάτι που θα ισοδυναμούσε σε έναρξη του Γ Παγκοσμίου Πολέμου.

Συγκρίσεις μεταξύ Πούτιν και Χίτλερ

Απέναντι σε αυτή την απειλή τι κάνει η Δύση; Ήδη η Γερμανία προχωρά σε στήσιμο νέας πολεμικής μηχανής με δαπάνη 100 δισ ευρώ, ενώ και οι άλλες χώρες προσαρμόζονται για μια νέα πραγματικότητα, χωρίς να αποκλείουν μια αναμέτρηση ευρείας κλίμακας. Είναι μάλιστα και ορισμένοι που κάνουν συγκρίσεις μεταξύ των κινήσεων Πούτιν και Χίτλερ, λέγοντας ότι μόνο μερικοί παράφρονες μπορούν να αιματοκυλήσουν τον κόσμο.

Ήδη ο Πούτιν ενημέρωσε την οικουμένη πως έχει θέσει -αν και με έναν ανεξιχνίαστο, αινιγματικό τρόπο- σε ανώτερη βαθμίδα πολεμικής ετοιμότητας (απομένουν άλλες δύο ως την καθαυτό χρήση) τα όπλα «αποτροπής», όπως ονομάζει ο Ρώσος ηγέτης κατ’ ευφημισμόν τα πυρηνικά.

Επίσης ο Βλαντίμιρ Πούτιν απειλεί με αντίποινα κάθε χώρα από όσες εξεδήλωσαν την πρόθεσή τους να συνδράμουν την Ουκρανία ή το έχουν ήδη κάνει, όπως η Ελλάδα. Κατ’ αυτό τον τρόπο ο Πούτιν ερωτοτροπεί με μια παλινδρόμηση της Ρωσίας σε μια κατάσταση διεθνούς απομόνωσης και την αναβίωση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, εν είδει αντίπαλου δέους προς το ΝΑΤΟ. Ο καταλύτης για τη χρήση πυρηνικών επιθετικών μέσων είναι, όπως εκτιμούν οι ειδικοί αναλυτές, το πόσο γρήγορα θα εξαντληθούν τα αποθέματα υπομονής του Πούτιν.

Συναφώς αναφέρεται το παράδειγμα της Τσετσενίας αλλά και η προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσία: Όποτε τα γεγονότα δεν εξελίσσονται όπως τα φανταζόταν ο Πούτιν, η αντίδρασή του είναι μονολιθική: Κλιμάκωση της βίας και επιθέσεις σε αστικά κέντρα, αγνοώντας τους αμάχους.

Ο Πούτιν κρατά ακόμη πολλά χαρτιά

«Βρισκόμαστε μόλις στις πρώτες ημέρες του πολέμου και ο Πούτιν κρατά ακόμη πολλά χαρτιά που δεν έχει ρίξει στο τραπέζι» σχολιάζει ο Ντάγκλας Λιούτ στους Times της Νέας Υόρκης. Ο Λιούτ είναι στρατηγός του αμερικανικού στρατού και πρεσβευτής των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ. Ο ίδιος τονίζει πως «είναι υπερβολικά νωρίς για να θριαμβολογούμε επειδή η κατάκτηση της Ουκρανίας αποδεικνύεται πολύ πιο δύσκολη και χρονοβόρα απ’ ό,τι περίμενε ο Πούτιν. Υπάρχουν ακόμη πολλές δυνατότητες από όσες διαθέτει η Ρωσία, οι οποίες δεν έχουν χρησιμοποιηθεί μέχρι στιγμής».

Ο στρατηγός Λιούτ επισημαίνει επίσης πως «μέχρι στιγμής, η πολεμική μηχανή της Ρωσίας δεν έχει φτάσει σε υψηλό επίπεδο απόδοσης και αξιοποίησης της δύναμής της. Είναι όμως πάντα ανοιχτό το ενδεχόμενο οι Ρώσοι να σοβαρευτούν, κάτι που θα επέφερε μαζικές επιθέσεις σε αστικά κέντρα». Και, τα πυρηνικά όπλα αποτελούν το πλέον αποτελεσματικό όπλο εναντίον του άμαχου πληθυσμού.

Το BBC στη δική του ανάλυση εστιάζει στον κίνδυνο ατυχήματος. Δηλαδή, ενώ στην παρούσα φάση εννοεί την αναφορά του στα πυρηνικά μόνο σαν μια προληπτική απειλή «ουδείς γνωρίζει τι θα συνέβαινε εάν κάθε μία από τις δύο πλευρές παρερμήνευε τη δύναμη και τις προθέσεις του αντιπάλου».

Προς το παρόν η Δύση προσπαθεί συνειδητά να μην προκαλέσει την οργή του Πούτιν. Η Βρετανία, επί παραδείγματι, διαθέτει πυρηνικά υποβρύχια, η ύπαρξη των οποίων παρασιωπάται, έτσι ώστε να μην ερεθίζεται ο θυμός του Βλαντίμιρ Πούτιν. Ιδιαίτερα καθόσον η κατακτητική εκστρατεία κατά της Ουκρανίας δεν δικαιώνει, ως προς την ταχύτητα και την άνεση, τις προσδοκίες του Ρώσου ηγέτη.