Κάθομαι και διαβάζω Κυριακάτικα, μετά πικρού καφέ, τις εφημερίδες της ημέρας, αφού ορισμένες συνήθειες δεν κόβονται και αισθάνομαι ικανοποίηση για το επίπεδο των κειμένων, το στυλ της γραφής και το ξεδίπλωμα των νοημάτων, τόσο από επαγγελματίες συναδέλφους, όσο και από ειδικούς αρθρογράφους με επιστημονική γνώση.
Μέσα από αυτή την διαδικασία διαπιστώνω ότι η δημοσιογραφία της εφημερίδας με την αυθεντική και δυνατή μορφή της όχι μόνο δεν εκλείπει, αλλά είναι εδώ και εκτιμάται από αρκετό κόσμο. Θα έπρεπε σίγουρα να είναι υπερδιπλάσιοι οι αναγνώστες, αλλά έστω οι αρκετές δεκάδες χιλιάδες φύλων που πουλάνε μερικές καλές εφημερίδες είναι μια παρηγοριά.
Γράφει ο Νίκος Δημαράς
Βέβαια ένα μεγάλο μέρος των αναγνωστών παραπλανάται από την σύγχρονη μορφή επικοινωνίας μέσω των ιστοσελίδων και των κοινωνικών δικτύων, αφού η τεχνολογία δεν νικιέται, αλλά η όλη εικόνα δεν αποτελεί τίποτ΄άλλο παρά ένα συνονθύλευμα πληροφοριών, σχολίων, απόψεων και υποβολιμαίων κειμένων, με στόχο την επισκεψιμότητα και την προσέλκυση περισσότερων like.
Σε τελική ανάλυση η ηλεκτρονική τεχνολογία ενισχύει την εμπορευσιμότητα του ενημερωτικού υλικού, αφού η εποχή μετράει τις αξίες με το τι πουλάει ο καθένας. Σε ρωτάνε: “Πουλάει το κείμενο; Πουλάει το βιβλίο; Πουλάει η εφημερίδα; Πουλάει η εκπομπή;” Αν δεν πουλάει κόβεται.
Και έτσι εμφανίζονται διάφοροι παρασιτικοί ιστότοποι, που έχουν ως κύριο στόχο την πώληση εντυπωσιασμού. Παραπληροφορούν τον κόσμο, είτε με “ειδήσεις” του τύπου “θρήνος για γνωστή πρωταγωνίστρια”, που μπορεί να είναι από την Ζουαζηλάνδη, είτε με προτροπές όπως “πως θα διπλασιάσετε το μισθό σας…” ή “μάθετε πως να απαλαγείτε από τους μύκητες των ποδιών σας…”
Συχνά όμως τέτοιοι ιστότοποι γίνονται και φερέφωνα παραεκκλησιαστικών οργανώσεων, ακροδεξιών μορφωμάτων και άλλων ομάδων “ψεκασμένων” η …διαζευγμένων με την λογική και την επιστήμη, όπως συμβαίνει τώρα με την πανδημία και με τα εμβόλια.
Έχουμε γράψει επανειλημμένα ότι χρέος μιας ευνομούμενης δημοκρατικής και πολιτισμένης κοινωνίας είναι να βάζει τάξη με κανόνες σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής. Θα μπορούσε και στον τομέα της ενημέρωσης να μπει μια στοιχειώδης τάξη, ώστε να ξέρουν οι πολίτες τι είναι έγκυρο και τι ψεύτικο.
Είχαμε πει ότι οι ενημερωτικές ιστοσελίδες θα έπρεπε να έχουν “ταυτότητες”, όπως οι έντυπες εφημερίδες,, τα περιοδικά και τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα με νομοθετική ρύθμιση. Να υπάρχουν διευθυντές ενημέρωσης, αρχισυντάκτες και συντάκτες με ευθύνη για τήρηση της δεοντολογίας και της νομιμότητας, όπως προβλέπεται με νόμο για τα ραδιόφωνα και τα κανάλια.
Σίγουρα δεν μπορεί να ελεγχθεί το χάος του διαδικτύου, αλλά τουλάχιστον ας υπήρχε μια σήμανση, που θα εξασφάλιζε στοιχειώδη εγκυρότητα, ανεξάρτητα από πολιτικές γραμμές και ιδεολογικές αναζητήσεις.
Εδώ ο άλλος πουλάει είδη γάμου και έχει παράλληλα ενημερωτικό site. Η άλλη πλάθει μπιφτεκάκια και διαθέτει ταυτόχρονα ιστοσελίδα με αναλύσεις για τα ελληνοτουρκικά και το μεσανατολικό. Ο άλλος πουλάει φωτιστικά και στο site του βάζει απόψεις, που παραπέμπουν σε μαύρο σκοτάδι…
Μα θα μου πείτε: Οι αναγνώστες δεν καταλαβαίνουν τι διαβάζουν και από που; Δυστυχώς όχι, απαντώ. Η παραπλάνηση έχει διαχυθεί σε μέγιστο βαθμό στην ελληνική κοινωνία. Πολλοί είναι αυτοί, που ψάχνουν για το περίεργο και το απίθανο, αγνοώντας το προφανές και το χειροπιαστό και αμφισβητώντας την επιστήμη και την εξέλιξη της γνώσης.
Γι αυτό κι εγώ γυρίζω σελίδα, επιμένοντας στην κυριακάτικη ανάγνωση των εφημερίδων και μονολογών: Άφες αυτοίς…
