Από το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου άρχισαν να σπάνε κανάτια και στάμνες (μπότηδες) οι Κερκυραίοι και οι επισκέπτες, για χάρη της εικόνας των τηλεοπτικών καναλιών, που είχαν σπεύσει για να καλύψουν το γεγονός ως να επρόκειτο για το κορυφαίο έθιμο της χώρας.
Φέτος λέει έσπασαν τα περισσότερα κανάτια από κάθε άλλη φορά, όπως επίσης και τα μεγαλύτερα και βαρύτερα.
Γράφει ο Νίκος Δημαράς
Ζήλεψαν μάλιστα και οι γείτονες Πρεβεζάνοι και άρχισαν και αυτοί να δίνουν δημοσιότητα στο έθιμο, κάνοντας γυαλιά – καρφιά ό,τι πήλινο εύρισκαν μπροστά τους στην όμορφη πλατεία της Πρέβεζας. Και ιδού τα πλήθη ντόπιων, Αθηναίων, έτι δε και Θεσσαλονικέων να διασκεδάζουν και να κραυγάζουν με αλαλαγμούς ωσάν να έβλεπαν εξωγήϊνους να πέφτουν με τους φωτεινούς δίσκους εξ ουρανού.
Τα δε κανάλια δεν εύρισκαν επί τριήμερον άλλο θέαμα, πλην των μπότηδων Κέρκυρας και Πρέβεζας, των βεγγαλικών των Βροντάδων Χίου και των χαλκουνιών του Αγρινίου για να γεμίσουν το αδηφάγο πρόγραμμά τους.
Και μας τορπίλιζαν τα κεφάλια με όλα αυτά τα αμφιβόλου επιπέδου έθιμα, κάνοντας συντρίμμια κάθε ελπίδα μας να δούμε κάτι πιο σοβαρό και αξιόλογο. Να δούμε ρεπορτάζ από την Μεγάλη Εβδομάδα από τα χωριά της Πίνδου και της Μακεδονίας, που έχουν ερημωθεί. Να δούμε γέροντες και γριούλες, που ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά, μένοντας μόνοι με ελάχιστα χρήματα από τις πενιχρές συντάξεις, να δούμε πως φθίνει και χάνεται η γεωργική παραγωγή και η κτηνοτροφία. Να δούμε τα έθιμα των νομάδων της Πϊνδου, που αυτή την εποχή αφήνουν τον κάμπο και επιστρέφουν στη Σαμαρίνα και στο Μέτσοβο. Να δούμε επιτέλους την “άλλη Ελλάδα’ βρε αδερφέ. Τα ποτάμια, το φυσικό περιβάλλον, όπου ανθεί ή καταστρέφεται.
Να δούμε επίσης χριστιανικά έθιμα, τα κάλαντα της Μεγάλης Παρασκευής με το “Σήμερα Μαύρος Ουρανός” και τέλος τα έθιμα της Αγάπης, που δίνουν μηνύματα συμφιλίωσης ανάμεσα στους ανθρώπους. Να δούμε ανθισμένες πλαγιές και καταπράσινους κάμπους, να καταγράψουμε και να προβάλουμε την ιστορία και την λαογραφία του τόπου μας.
Αντί αυτών ξανά και ξανά οι μπότηδες. Και μάλιστα να ρίχνουν τους μεγαλύτερους από το 1996 με έναν ζωγραφισμένο στο χέρι, που ζύγιζε κοντά στα 70-80 κιλά και είχε 1,70 μέτρα ύψος. Για την προετοιμασία του μάλιστα χρειάστηκαν περίπου 25 ημέρες.
“Ζητωκραυγές, πανηγυρική διάθεση, ενθουσιασμός και φιλιά στους αγαπημένους, συνθέτουν την μοναδική ατμόσφαιρα στο νησί του Πάσχα”, λέει ο ρεπόρτερ θυσιάζοντας τα πάντα στην φτηνή τηλεθέαση.
Ό,τι φαίνεται θεαματικό και ό,τι κάνει κρότο “πουλάει”, λένε οι αρχισυντάκτες. Όλα για το θεαθήναι. Κι ας είναι μπότηδες ή τενεκέδες ξεγάνωτοι, που θορυβούν κατρακυλώντας στον κατήφορο…
