Αργά και χαλαρά όλα πλέον… Λες κι έχουμε αιώνες ζωής μπροστά μας… Αργά οδηγούμε, αργά ενεργούμε, αργά αποφασίζουμε, αργά ζούμε τελικά…
Γράφει η Αλεξάνδρα Γρηγορίου
Σαν να μην μας έφταναν όλοι οι άλλοι λόγοι, εκείνοι οι λιγότεροι, σαφώς πλέον, που έχουμε διάθεση να τρέξουμε τα πράγματα στη ζωή μας, στην καθημερινότητά μας, να πάμε παρακάτω βρε αδελφέ συνυπολογίζοντας ότι δεν έχουμε τον άπειρο χρόνο μπροστά μας, φτάσαμε να νιώθουμε ως λαγοί – λάτρεις της ιλιγγιώδους ταχύτητας, κάθε φορά που προσπαθούμε να κάνουμε κάτι.
Απ’ το πιο απλό, να οδηγήσουμε σε νορμάλ ταχύτητες πηγαίνοντας στη δουλειά μας το πρωί, μέχρι τα πιο σημαντικά, όπως να πάρουμε αποφάσεις για το μέλλον το δικό μας και της οικογένειάς μας. Είναι τόση η καθυστέρηση κι η αργή εξέλιξη σε όλα γύρω μας πλέον, που είναι ν’ απορεί κανείς, πώς μπορούν κι εγκλιματίζονται τα παιδιά μας που μεταναστεύουν, σε χώρες που λειτουργούν σε φυσιολογικούς ρυθμούς.
Βέβαια όλα έχουν την εξήγησή τους κι όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Πάμε αργά στο δρόμο για να κάψουμε λιγότερο καύσιμο, περπατάμε αργά γιατί δεν έχουμε πλέον τα χιλιάδες πράγματα να κάνουμε ή το γεμάτο πορτοφόλι για να ψωνίσουμε ή να πάμε ταξίδια να περάσουμε το χρόνο μας μαθαίνοντας άλλους τόπους. Περιμένουμε με τις ώρες λόγω μείωσης προσωπικού σε δημόσιες αλλά και ιδιωτικές επιχειρήσεις. Περιμένουμε να εξυπηρετηθούμε στα καφέ γιατί οι αργόσχολοι περίσσεψαν στον τόπο, τυχαία ή άτυχα…
Λίγο η απογοήτευση απ’ τα τεκταινόμενα και την ανικανότητα των διαχειριστών των κοινών μας συμφερόντων, λίγο οι διαδικασίες που πλέον άλλαξαν σε όλα με τη δικαιολογία του εναρμονισμού με τις ορθά λειτουργούσες χώρες, λίγο που έλλειψε το κίνητρο για το μέλλον και κάναμε πλέον μότο μας το ‘ζήσε τη στιγμή’, καταντήσαμε κοινωνία υπνωτισμένων, χαπακωμένων με ηρεμιστικά κι αντικαταθλιπτικά που φοβάται και τη σκιά της.
Πόλεις συνταξιούχων
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η μετανάστευση των νεότερων, μορφωμένων κι εξυπνότερων, αφήνει πίσω πόλεις συνταξιούχων που εκ των πραγμάτων έχουν ρίξει ρυθμούς μετά από χρόνια πραγματικής ή όχι δουλειάς, που πάντως το δικαιούνται να το απολαμβάνουν. Μόνο που επειδή το ποσοστό πλέον των συνταξιούχων είναι αναλογικά τεράστιο, επιβάλλονται οι ρυθμοί σε όλες τις λειτουργίες και τ’ αποτελέσματα γίνονται εμφανή κάθε μέρα και περισσότερο.
Κοινωνία χελωνών, με όλα να σέρνονται τελικά ενώ ξεχνάμε ότι όλοι οι υπόλοιποι γύρω μας τρέχουν σε ιλιγγιώδεις ρυθμούς κι εξελίσσονται κι αποφασίζουν και παράγουν. Μόνο στις διαδικτυακές μας επαφές και στα διεθνή σερφαρίσματα μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε πόσο αργά και νωχελικά κινούμαστε πλέον.
Εκείνο που δε φαίνεται να έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη όμως, είναι τις συνέπειες όλης αυτής της αλλαγής ρυθμών λειτουργίας. Ίσως πήραμε βέβαια μέσα μας την απόφαση ότι θα μείνουμε ουραγοί πλέον παρακολουθώντας τον πλανήτη να κινείται σε άλλους ρυθμούς και μόνο τους ελάχιστους δικούς μας ‘λαγούς’ να θυμίζουν σε όλους πόσο άξιος λαός ήμασταν κάποτε, τότε που μας χρησιμοποιούσαν κι ως παράδειγμα για τον αριθμό των πραγμάτων που προλαβαίναμε να κάνουμε συγχρόνως.
Συνήθως, όταν διαπιστώνεται ένα πρόβλημα και ειδικά σε μεγάλα σύνολα όπως ολόκληρες κοινωνίες, η ενδεδειγμένη συνέχεια είναι η εξεύρεση της λύσης για την αντιμετώπισή του. Στην προκειμένη περίπτωση όμως δυστυχώς όπως όλα δείχνουν, όχι μόνο δεν υπάρχει διάθεση να βρεθεί η λύση αλλά δείχνουμε να μην έχουμε ούτε καν ξεκινήσει να καταγράφουμε το πρόβλημα όσο κι αν είναι μεγεθυμένο και άρχισε να μας πνίγει γύρω μας.
Το ερώτημα είναι πόσο θ’ αντέξουμε τελικά όσοι δε μπορούμε να εγκλιματιστούμε σ’ αυτούς τους αργούς, καταστροφικούς για την, απαραίτητη και πολυπόθητη ανάπτυξη που αποτελεί τη μόνη λύση τελικά, πριν εκραγούμε ή απλώς τα παρατήσουμε μια μέρα κι αποφασίσουμε να εναρμονιστούμε με το νωχελικό σύνολο.
Ίσως θα ΄πρεπε να μας θυμίσει κάποιος ότι ζώντας αργά, δεν επιμηκύνεται η ζωή, ούτε γίνεται πιο εύκολη η καθημερινότητα. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να μεταλλασσόμαστε σε κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που ήμασταν, αφήνοντάς μας στο περιθώριο των πολιτισμένων χωρών που καλπάζουν σε εξελίξεις ενώ γίνεται όλο κι ευκολότερο να ταιριάζουμε πλέον με χώρες που απλώς υπάρχουν…
