Όλη η ανθρωπότητα παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα την σφοδρή πολεμική επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία για λόγους, που στον αιώνα μας δεν μπορούν να έχουν οποιοδήποτε λογικό και ηθικό έρεισμα.

Γράφει ο Νίκος Δημαράς

Όσα και να πει ο Πούτιν για “ναζιστές”, “τρομοκράτες’ και “τυχοδιώκτες”, όσα να σκαρφιστεί για δήθεν απειλές από το ΝΑΤΟ δεν μπορούν να ισοσταθμιστούν με την εγκληματική εισβολή. Ο Πούτιν, σύμφωνα με την προϊστορία της διαδρομής του, τις κινήσεις του, την πολιτική του ευελιξία με τα κόλπα διατήρησης της εξουσίας, τα χόμπι του στις πολεμικές τέχνες και την εν γένει αγωγή του με καταβολές από την ψυχροπολεμική εποχή, έχει εξελιχτεί σε έναν πολεμοχαρή ηγέτη, έναν δικτάτορα με μανδύα δημοκρατικών αρχών και έναν διαρκώς ψευδόμενο, αλλά σοβαροφανή σπιούνο απέναντι στην διεθνή κοινότητα.

Όσα έχει πει μέχρι τώρα δεν αντέχουν σε οποιαδήποτε λογική. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες για εισβολή σε μια ανεξάρτητη χώρα, μέλος διεθνών οργανισμών και θεσμών ελεύθερης  βούλησης.

Από μόνη της η εισβολή συνιστά παραβίαση βασικών κανόνων του διεθνούς δικαίου. Η μετέπειτα συμπεριφορά, οι αγριότητες, οι βομβαρδισμοί πολυκατοικιών και οικισμών, οι φόνοι αμάχων, η καταστροφή κοινωνικών υποδομών και η προσπάθεια υποταγής ενός ολόκληρου λαού στις βουλήσεις ενός παθιασμένου δικτάτορα συνιστούν εγκλήματα πολέμου.

Συνεπώς οι Ευρωπαίοι ηγέτες, πέραν των συζητήσεων για οικονομικές και άλλες κυρώσεις, θα έπρεπε να έχουν κινήσει ήδη τις διαδικασίες για παραπομπή του Πούτιν στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Και αν όχι οι ίδιοι σε επίπεδο Συμβουλίου κορυφής, θα έπρεπε να κατατεθούν καταγγελίες με πρωτοβουλίες νομικών παραγόντων, ώστε το Διεθνές Δικαστήριο να αναθέσει την διερεύνηση των εγκληματικών πράξεων σε ειδικό ανακριτή, όπως είχε γίνει με τον Μιλόσεβιτς και άλλους Σέρβους ηγέτες και στρατιωτικούς.

Επτά από τους κατηγορούμενους αυτούς απεβίωσαν, από φυσικά αίτια, ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η δίκη τους μεταξύ των οποίων και ο πρώην πρόεδρος της Σερβίας και της Γιουγκοσλαβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς.

Στις φυλακές του δικαστηρίου της Χάγης έγιναν και τρεις αυτοκτονίες. Δύο κατηγορούμενοι, οι Σέρβοι της Κροατίας Μίλαν Μπάμπιτς και Σλάβκο Ντοκμάνοβιτς κρεμάστηκαν στο κελί τους, ενώ στην τελευταία δίκη ο Κροατοβόσνιος Σλομπόνταν Πλάλιακ αυτοκτόνησε πίνοντας δηλητήριο την ώρα που του απαγγέλλονταν η καταδικαστική απόφαση από τον πρόεδρο του δικαστηρίου.

Αργότερα συνελήφθη και δικάστηκε και ο Ράτκο Μπλάντιτς, ο Σερβοβόσνιος στρατηγός, που κρίθηκε ένοχος για τη δολοφονία χιλιάδων μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα το 1995.

Αυτή είναι η τύχη των δικτατόρων και των αιμοσταγών στρατηγών. Αλλά μπορεί να είναι και χειρότερη σαν αυτή του Σαντάμ Χουσείν. Αρκεί οι ηγέτες της Δύσης να μην μένουν στα λόγια, στις τηλεδιασκέψεις και στις δηλώσεις, καθώς οι εμφανίσεις των δικτατόρων με δημοκρατικό μανδύα αυξάνονται επικίνδυνα και στη γειτονιά μας.