Σαν να εμφανίσθηκαν από τον ουρανό οι δέκα νεράιδες από την Κρήτη και
προσγειώθηκαν τις προάλλες στη Θεσσαλονίκη, για ν αρχίσουν το θεάρεστο
έργο τους.
Μιλάμε για τις πρώτες δέκα εθελόντριες νοσηλεύτριες, που αψήφησαν κινδύνους συνωμοσίες, αντιρρήσεις, συμπλέγματα, συναισθηματικές υπερβολές και εμφανίσθηκαν περήφανες στο αεροδρόμιο, έτοιμες για όλα.
Γράφει ο Νίκος Βολωνάης
Όλα αυτά, που το μικρό μας αστικό μυαλό δεν μπορεί να το χωρέσει και να το δικαιολογήσει. Γιατί, δεν είναι μόνο να το σκεφθείς, αλλά να έχεις τα κότσια να το κάνεις. Οι γυναίκες αποδείχθηκε ότι είχαν. Ο,τι κι αν πούνε οι αντιρρησίες των ιών και γενικά οι
δειλοί και φοβισμένοι.
Το μεγαλείο της ψυχής δεν φύτρωσε ξαφνικά στην Κρήτη. Το νησί του
Ψηλορείτη έχει αποδείξει πολλές φορές στην πολύπαθη ιστορίας της χώρας, πως
είναι μπροστά στις μάχες χωρίς να υπολογίζει κόστος, πως ξέρει να αντιμετωπίζει
μάχες πολέμου με συμπεριφορές αλτρουισμού.
Δεν είναι μόνο το θέμα αν είχαν εργασία αυτές τις μέρες, δεν είναι μόνο ότι άφησαν την ησυχία τους και τον καναπεδισμό στο νησί, αλλά αποφάσισαν, τίναξαν από πάνω τους τη γνωστή μιζέρια και την κακομοιριά των πολλών ημών, σήκωσαν τα μανίκια και ήρθαν να
παλέψουν με τον αόρατο εχθρό.
Πέρα και κόντρα από τις άθλιες θεωρίες των ψεκασμένων και των συνωμοσιολόγων
περί της ανυπαρξίας του κορωνοϊού, υπάρχει η βούληση για αγώνα και μάχη
μέχρι τέλους, των κοριτσιών από την Κρήτη.
Γιατί, η Κρήτη γεωγραφικά και ενεργειακά είναι ένας οριακός τόπος. Όπως
έγραψε ο ψυχίατρος Λυκούργος Πολυζωίδης είναι το νοτιότερο άκρο της ευρωπαϊκής
Ηπείρου. Είναι μια αρχή κι ένα τέλος, ένα τέλος και μια αρχή.
Κάθε οριακός τόπος είναι μια κατάσταση σε μετάβαση, όπου συνεχώς παράγεται το αιφνίδιο, το έκτακτο το αποκαλυπτικό, το ενορατικό. Είναι αυτό που αφουγκράζεται κανείς σαν την ” αντάρα του βάθους”, την κουζουλάδα στην καθημερινή συναναστροφή.
Είναι ο τόπος που γέννησε έναν Καζαντζακη, έναν Ξυλούρη, έναν Κονδυλάκη και τόσους άλλους. Είναι ο τόπος που γεννά επαναστάτες συνείδησης. (Βλ. Πατσανιές και επιφυλλίδες,
έκδ. Μαλλιάρης Παιδεία, 12 ευρώ ).
Γιατί, ο κόλπος είναι αστείρευτος. Μετά τις δοκιμασίες στα πολεμικά πεδία, όπου
προέταξαν τα στήθη τους οι αγέρωχοι Κρητικοί, τώρα ήρθε η ώρα για τα νοσηλευτήρια, να δείξουν ότι σε μια κοινωνία που παραπαίει συνεχώς μεταξύ αφασίας και
ασυνειδησίας, υπάρχουν κάποιοι που διαχωρίζουν τη θέση τους, που νοιάζονται.
Και λίγες μέρες μετά, το παράδειγμα που ο πρωθυπουργός αποκάλεσε γνήσιο
πατριωτισμό, μιμήθηκαν κορίτσια -νοσηλεύτριες κι από αλλά μέρη της Ελλάδας.
“Δεν θα ξεχάσω τα γλυκά μάτια νοσηλεύτριας, που με κοιτούσε καλοσυνάτα – σαν
να ήθελε να μου αποσπάσει τους πόνους, να γλιτώσει από ταλαιπωρία – κι ας
υπέφερε εκείνη λίγο πιο πολύ…”
Δεν είναι το μόνο παράδειγμα, αφού ο κάθε ασθενής έχει να αφηγηθεί ένα δικό του. Γι αυτό, ας αφήσουμε κατά μέρος τις δικαιολογίες και τις μικρότητες κι ας σηκωθούμε όρθιοι να χαιρετήσουμε όπως αξίζει σ αυτές τις άξιες -από κάθε άποψη- γυναίκες, που έγιναν …μπροστάρισσες στη μάχη για να αντιμετωπισθεί το θηρίο.
