Η Ελλάδα είναι σίγουρα πανέμορφη σε κάθε γωνιά της, κάτι, που αναγνωρίζεται από όλους ανά τον κόσμο, όπως δείχνουν και οι προτιμήσεις των τουριστών κάθε καλοκαίρι.
Νησιά με γραφικές παραλίες, χερσόνησοι, όπως αυτές της Χαλκιδικής, ακρωτήρια, όπως αυτά της Πελοποννήσου, καταπράσινα και κατάφυτα βουνά, ποτάμια και πηγές συνθέτουν ένα πανόραμα φυσικού κάλλους, παρόμοιο του οποίου δεν συναντάς πουθενά.
Γράφει ο Νίκος Δημαράς
Μερικές περιοχές είναι πολύ γνωστές, χάρη κυρίως στην τουριστική ανάπτυξη, όπως οι Κυκλάδες, η Κρήτη, τα Δωδεκάνησα, τα Ιόνια νησιά, το Πήλιο, η Θάσος κ.λ.π.
Άλλες περιοχές παραμένουν ακόμα άγνωστες, ή λιγότερο γνωστές, όπως είναι αυτές της Δυτικής Ελλάδας. Ποιοι ξέρουν τον Μύτικα Αιτωλοακαρνανίας, το Κρυονέρι Μεσολογγίου, την Κάτω Βασιλική Ναυπακτίας, ακόμη και την Πάλαιρο Ξηρομέρου;
Ψάχναμε τρεις μέρες στο ϊντερνετ για δωμάτιο στον Μύτικα και μας έβγαζε συνώνυμες περιοχές στην Πρέβεζα, στη Μαγνησία και σε νησιά, προφανώς λόγω ονομασιών, που έχουν διάφορα μυτερά ακρωτήρια…
Είχαμε την ευκαιρία φέτος να γνωρίσουμε καλύτερα αυτές τις περιοχές και να θαυμάσουμε τον φυσικό πλούτο.
Κρυονέρι Μεσολογγίου
Κάτω από τα θεόρατα βράχια της τεράστιας Βαράσοβας, του βουνού, που αποκαλείται “Μετέωρα της Ρούμελης”, είναι φωλιασμένο το μικρό Κρυονέρι. Δεν είναι τυχαίο το όνομά του. Περπατώντας ως την άκρη του οικισμού ανατολικά συναντάς ένα ολόκληρο κανάλι με πηγαίο νερό, που βγαίνει από τα σπλάχνα της Βαράσοβας και είναι εξαιρετικό ως πόσιμο. Αν βάλεις το χέρι ή το πόδι σου μέσα δεν αντέχεις ούτε ένα λεπτό. Είναι τόσο κρύο, που “σπάει καρπούζι”, όπως έλεγαν οι παλιότεροι.
Ταβερνάκια παραλιακά, όμορφα καφέ και σύγχρονα beach bar απλώνονται μέχρι την Καβουρότρυπα και πιο πέρα. Από εκεί μπορείς να απολαύσεις την επιβλητική εικόνα της Βαράσοβας, ψηλά το εκκλησάκι του Αγίου Πέτρου και κάτω το απέραντο της ηρεμίας με την ακυμάτιστη θάλασσα.
Ασάλευτα νερά – λάδι όλη την ημέρα και μόνο το βραδάκι αρχίζει μια ελαφρά αύρα να δροσίζει και να φέρνει υπέροχες μυρωδιές χλόης από τα κομμένα τριφύλλια του Γαλατά και από τις βουκαμβίλιες του “Νόστου” και του “Καβούρη”.
Θαλασσινά και σπιτικό τσιπουράκι ή ουζάκι “Τρικενέ” Μεσολογγίου στο τραπέζι με γεύσεις αυθεντικές και τιμές προσιτές. Το ίδιο και στα καφενεία των χωριών. Πήγαμε ένα βράδυ στο καφενείο του Κουτσοχερίου και ο ιδιοκτήτης (συνεπώνυμός μου Νίκος Δημαράς) μας έφερε σαλατούλα, λίγες λιγδοπούλες (μικρές τσιπούρες) σε ένα πιατάκι, τυράκι κατσικίσιο με τα δέοντα τσιπουράκια. Σύνολο ευρώ 5 (πέντε).
Μεσάριστα – Λίμνη Τριχωνίδα
Την άλλη μέρα πήγαμε 10 άτομα – ξαδέρφια στη Μεσάριστα (χωριό της μητέρας μου) και στο ταβερνάκι του Γιάννη Δασκαλή, σε ένα σημείο με απέραντη θέα προς την λίμνη Τριχωνίδα.
Φάγαμε τα καλύτερα και ήπιαμε αρωματικό λευκό κρασάκι. Στο τέλος “σκοτωθήκαμε” για το ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό, αφού ήταν πολύ χαμηλός…
Όμορφες στιγμές και δίπλα στη λίμνη στον Δαφνιά Μακρυνείας σε ένα μοναδικής ομορφιάς τοπίο, κοντά στο χωριό Άγιος Ανδρέας, ανάμεσα από Καψοράχη και Γαβαλού.
Δεν είναι τα ποτά, η καθαριότητα και τα προσεγμένα σερβίτσια. Δεν είναι οι πάπιες, που τσαλαβουτούν μπροστά μας, ούτε τα αχνίζοντα νερά ως την απέναντι όχθη κάτω από το Παναιτωλικό όρος, που συνθέτουν την ομορφιά των στιγμών.
Είναι τα χαμόγελα των ανθρώπων, και μάλιστα νέων αγοριών και κοριτσιών, που προσπαθούν να αναστήσουν τον τόπο τους και να δώσουν ξανά ζωή στα ερημωμένα χωριά της ελληνικής υπαίθρου.
(Συνέχεια σε επόμενο άρθρο για Αστακό, Μύτικα, Κάλαμο, Πάλαιρο)
