Σιγά μην μας σκιάζουν τα όσα δυσάρεστα της τραχιάς επικαιρότητας. Εμείς ανταλλάσσαμε ευχές σήμερα στη Θεσσαλονίκη, σε μια γιορτή, με καβάλα στο άλογο τον προστάτη ΄Αγιο μας.. Και οι σημαίες «έγνεφαν» από το πρωί διακριτικά το ελαφρύ αεράκι λες και ερωτοτροπούσαν μαζί του, με φόντο τα «αγιοδημητριάτικα» χρυσάνθεμα. ΄Άσπρα, κίτρινα, μωβιά, σε παράταξη, στο απέναντι μπαλκόνι.
Γράφει ο Άγγελος Κολοκοτρώνης
Με.. μασκοφόρους στον περίγυρο της εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου, από πολύ νωρίς, στη σειρά, με τάξη και ευλάβεια. «Να προσκυνήσουμε και να στηρίξουμε ελπίδες στη χάρη του». Ναι, «παίζει» κι αυτό. Η πίστη σώζει κι ας το λένε τώρα μεταφυσικό το βαθειά ριζωμένο μέσα μας θρησκευτικό συναίσθημα.
Οι φιλόσοφοι λένε πως και να μην υπήρχε Θεός θα βρισκόμασταν στην ανάγκη να δημιουργήσουμε έναν. Μόνο που μια μέρα σαν την σημερινή, πριν εκατό και κάτι χρόνια, «συμπτωματικά» απελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη. Εδώ δεν πιάνει φράγκο η μεταφυσική, μπροστά μάλιστα στα γεγονότα.
Ο ήλιος λαμπρός, όσο ποτέ, σήμερα, ήταν σαν να προσκύνησε κι αυτός στην ξεχωριστή ημέρα. Λίγο πιο αργά έγερνε προς τη δύση του, λες και «χόρτασε» από την ευλογία των «βουβών» ψαλμών, στον μισοάδειο από εκκλησίασμα ναό. Έμφορτο όμως από την κατάνυξη που απαιτεί η γιορτή.
Λίγο πιο πέρα, οι δρόμοι φαίνονταν απαλλαγμένοι από την πολύ φασαρία των άλλων ημερών. Κάποιοι προφανώς «έτρεξαν» στα εξοχικά τους. Καλά έκαναν. Στη σκέψη τους πάντως είχαν τη Θεσσαλονίκη και αυτό που σημαίνει για την πόλη αυτή ημέρα.
Μου θύμισαν κάτι που είχε πει ο Παπαδιαμάντης, όταν ήταν αναγκασμένος να βρίσκεται μακριά από το αγαπημένο του νησί: «Αν και τον περισσότερον χρόνον απεδήμουν σωματικώς, η ψυχή μου ευρίσκετο πάντα εις τα μέρη εκείνα της μακράς αναψυχής». Κι όσοι απουσίαζαν, εδώ, στη δικιά μας Θεσσαλονίκη, είχαν τη σκέψη τους.
Και μια που το «λένε» οι ημέρες, εμείς και αύριο και μεθαύριο θα ανταλλάσσουμε ευχές, καθώς κάθε ξημέρωμα «διηγούνται» το έπος του ΄40. Την αντρειοσύνη, την αυταπάρνηση και τις θυσίες. Τα πάντα για την Πατρίδα. Κι όχι απλώς τα «διηγούνται». Κραυγάζουν ότι τα όποια φοβερά μπορεί να μας συμβαίνουν, μπορούμε να τα παλέψουμε και να τα κατανικήσουμε.
Εδώ είναι Ελλάδα, «δεν είναι παίξε – γέλασε». Εδώ το Βυζάντιο αναβιώνει με τα αμέτρητα καμπαναριά, να «διηγούνται» κι αυτά με τη σειρά τους το κλέος του Ελληνισμού. Κι αφήστε τον κάθε κακόμοιρο που κατά καιρούς θέλησε -χωρίς επιτυχία- να τα απαξιώσει όλα αυτά. Η φύτρα του Ελληνισμού, έμεινε αλώβητη, σε τούτα εδώ τα χώματα. Κι αυτό είναι που τους πονάει.
Και που λέτε παιδιά, σήμερα οι σημαίες «έγνεφαν» από το πρωί διακριτικά το ελαφρύ αεράκι λες και ερωτοτροπούσαν μαζί του, με φόντο τα «αγιοδημητριάτικα» χρυσάνθεμα. Άσπρα, κίτρινα, μωβιά, σε παράταξη, στο απέναντι μπαλκόνι.
