Να σας πω την αλήθεια, σφίγγεται η καρδιά μου όταν διαβάζω συνεχόμενα
κατεβατά, σχετικά με την κινηματογραφική επικαιρότητα και ψάχνω με το ζόρι
μήπως παρεισφρήσει καμία ελληνική συμμετοχή, ειδικά όταν πρόκειται για το
φεστιβάλ Καννών, όπου ακόμα καίει ο βωμός του αείμνηστου Τεο..
Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης
Το ίδιο και στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, που τελείωσε πριν μια εβδομάδα, αισθανόμουν σαν
τιμωρημένος έξω από το Γουέμπλεϊ και μέσα το στάδιο να κοχλάζει από τις
υπερπτήσεις του Ντοναρούμα και τις επινίκιες ιαχές των Ιταλών. Τι κρίμα! Αλλά,
έχει και συνέχεια..
Μπορεί, για παράδειγμα, το Σάββατο 17 Ιουλίου να έχουν ανακοινωθεί οι νικητές
του 74ου φεστιβάλ – αφού το περυσινό ακυρώθηκε- και να μην επιτρέπεται να
αγκαλιαστούν μεταξύ τους στα πιο ψηλά σκαλιά οι πρωταγωνιστές, αλλά, η αίγλη
παραμένει σε όλα τα επίπεδα.
Οι υπεύθυνοι μίλησαν για τις αλλαγές που έγιναν, βλέποντας το μέλλον. Η εφήμερη επιλογή των ταινιών περιλαμβάνουν προβλήματα και λύσεις για το περιβάλλον, την ομορφιά της γης και τις ανάλογες υποχρεώσεις της νέας γενιάς.
Όπως είπε ο δήμαρχος των Καννών, το φεστιβάλ έχει δυο πυλώνες: την κουλτούρα
και τα σπορ. Στις Κάννες γίνεται πράξη η σύνδεση της δημιουργίας με κάποιες
εμπορικές δράσεις.Το φεστιβάλ όμως, παραμένει ένα εργαλείο ανάπτυξης και
πολιτιστικού προσανατολισμού, πολύ δυνατό.Είναι η έκφραση της διαφορετικότητας
μεταξύ των πιο μεγάλων παραγωγών Ασιατών, Αμερικανών, Σκανδιναβών η Αφρικανών.. Η δύναμη του είναι το διεθνές άνοιγμα που έχει, παντού.
Σε ερώτηση αν η πανδημία δυσκόλεψε την φετινή εκδήλωση, είπε ότι τηρήθηκαν
όλοι οι υγειονομικοί κανόνες,για όσους παρακολουθούν τις προβολές. Εξάλλου,
επειδή φαίνεται ότι η πανδημία έχει κατά κάποιο τρόπο παύσει τη δημιουργία των
καλλιτεχνών, φέτος υπήρξαν πολυάριθμα φίλμς, που απαντούσαν σε ερωτήματα
της επικαιρότητας, όπως η ταινία της Γαλλίδας Κορσινί, που αντιπροσωπεύει ένα
μεγάλο ευχαριστώ στο νοσηλευτικό προσωπικό των ιδρυμάτων.
Η τελευταία ταινία του Ιταλού Νάνι Μουράτι -που έχει κερδίσει Χρυσό Φοίνικα
το 2001- φαίνεται να ξεχωρίζει από τον σωρό των ταινιών που προβλήθηκαν
φέτος. Πρόκειται για τρεις οικογενειακές ιστορίες, που δημιουργούν το σύμπαν
της ταινίας ¨Τρεις όροφοι ¨.
Σε μια ακριβή περιοχή της Ρώμης, τρεις οικογένειες εξιστορούν τις ζωές τους και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.Καλή τύχη.
Και σ αυτή τη δύσκολη περίοδο για τους Έλληνες καλλιτέχνες θα έπρεπε να
υπογραμμίσουμε τη σταθερή αξία της ηθοποιού Εφης Σταμούλη. Παίζοντας
αρχαία τραγωδία τις προάλλες, με το ΚΘΒΕ, επέδειξε τα ανεξάντλητα προσόντα της
καθώς η δύναμη και η δυναμική του ηθοποιού τελικά είναι αυτό που καθορίζει
το αποτέλεσμα. Ένα μπράβο είναι λίγο, ήταν πάλι συναρπαστική !
ΥΓ. Υποκλίνομαι στην οδύνη όσων αποχαιρέτησαν τον λεξικογράφο καθηγητή
Γιάννη Καζάζη, που μας άφησε αδικαιολόγητα εκτεθειμένους στη νεοελληνική
…αφωνία.
