Το αναμφισβήτητα πολεμικό κλίμα, που καλλιεργεί η τουρκική ηγεσία τους τελευταίους μήνες αποσκοπεί κατά κύριο λόγο σε εσωτερική κατανάλωση, δοθέντος ότι ο Ταγίπ Ερντογάν δεν έχει πλέον τίποτα άλλο να “πουλήσει” στον λαό, πέρα από φανταχτερές φιέστες, μεγαλοϊδεατισμούς και εθνικιστικές κραυγές.

Και αυτό διότι η τουρκική οικονομία πάει από το κακό στο χειρότερο, η λίρα πέφτει στο χαμηλότερο επίπεδο στην ισοτιμία της με το δολάριο και το ευρώ, ενώ και οι επενδύσεις έχουν μειωθεί στο ελάχιστο λόγω ανησυχίας για τις γενικότερες εξελίξεις αλλά και εξαιτίας του  κορωνοϊού.

Γράφει ο Νίκος Δημαράς

Σύμφωνα μάλιστα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις η δημοτικότητα του Ερντογάν έχει πέσει αυτές τις μέρες στο 43% από 67%, που ήταν πριν από δύο χρόνια.

Αυτό είναι ενδεικτικό της απόστασης, που πιθανόν να θέλει να κρατήσει ο τουρκικός λαός από την εθνικιστική – πολεμοχαρή πολιτική, που ακολουθεί ο Ερντογάν, αλλά από την άλλη πλευρά προκαλεί πραγματική απορία στον δυτικό κόσμο το πως ανάμεσα στους Τούρκους πολίτες, στους οργανισμούς, στα συνδικάτα, στον πνευματικό κόσμο, στους πανεπιστημιακούς, στους καλλιτέχνες κ.λ.π. δεν βρίσκονται κάποιοι άνθρωποι να πουν “φτάνουν πια οι κραυγές πολέμου”.

Διότι προφανώς όλοι βλέπουν στις τηλεοράσεις τον αφρίζοντα πρόεδρό τους καθημερινά να κραυγάζει και να διεκδικεί αλλαγές διεθνών συνθηκών, να αμφισβητεί κυριότητα ελληνικών νησιών και να ορέγεται το μισό Αιγαίο και τα δύο τρίτα της Ανατολικής Μεσογείου μεταξύ Κύπρου, Κρήτης και Καστελόριζου.

Πως μπορούν οι πολίτες των ανεπτυγμένων αστικών κέντρων, όπως η Κωνσταντινούπολη, η Σμύρνη και άλλες πόλεις στα παράλια της Μικράς Ασίας και της Μαύρης Θάλασσας να μην αντιδρούν απέναντι σε τόσο προκλητικές και ανιστόρητες δηλώσεις; Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έγιναν ξαφνικά εθνικιστές και ονειρεύονται την “γαλάζια πατρίδα” του Ερντογάν και  του συνεταίρου του Μπαχτσελί;

Και ο τύπος της Τουρκίας, τι αισχρή στάση είναι αυτή, που κρατάει; Είναι δυνατόν όλες οι ιστορικές εφημερίδες πλην της Τζουμχουριέτ (ως ένα βαθμό) να υπερθεματίζουν για τις επιλογές της τουρκικής ηγεσίας και να λιβανίζουν τον ξιπασμένο “σουλτάνο”; Είναι τύπος αυτός; Πληρωμένοι είναι όλοι ή μήπως ισχύει κι εδώ το υπό του εθνικού ποιητού μας επισημανθέν  “γιατί τά σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά;”

Δεν υπάρχουν αντιφρονούντες σ΄αυτή την χώρα; Όλοι φυλακή είναι; Και οι Τούρκοι του εξωτερικού δεν βλέπουν που οδηγείται η χώρα τους με τον ανερμάτιστο ηγέτη τους, που όπως φαίνεται έχει δημιουργήσει γύρω του μια δράκα υποτακτικών, στους οποίους δίνει εντολές απ΄όπου σταθεί κι όπου βρεθεί και αυτοί ως κουρδισμένα ανθρωπάκια επαναλαμβάνουν και αναμασούν τις δηλώσεις και την “κασέτα” του αρχηγού τους. Και εν τέλει είναι πολιτισμένο κράτος αυτό, που συμμετέχει σε διεθνείς οργανισμούς και σε παγκόσμια φόρουμ;

Μήπως είναι καιρός η Ελλάδα, αλλά και οι σύμμαχες χώρες να αναλάβουν μια διεθνή εκστρατεία ενημέρωσης, ώστε μέσα και από τον ξένο τύπο να μάθουν οι Τούρκοι πολίτες τι φρονεί πραγματικά ο πρόεδρός τους; Να καταλάβουν ότι οι απόψεις του αγγίζουν τα όρια της παράνοιας, που μπορεί να τους βάλουν σε περιπέτειες; Είναι δυνατόν να μην βλέπουν που μπορεί να τους οδηγήσει μια πολεμική σύγκρουση, ακόμη και ένα περιορισμένο επεισόδιο, που όμως θα έχει ως συνέπεια την διεθνή απομόνωση της χώρας τους;

Δεν μπορεί να σιωπά ένας ολόκληρος λαός 84.000.000 πολιτών από την Αδριανούπολη έως το Ντιγιαρμπακίρ; Εκτός και αν τους αφιονίζει με το παραμύθι του ο “σουλτάνος”, οπότε δεν έχουν θέση στην Ευρώπη και στον πολιτισμένο κόσμο.

……………………………………………………….