Το να είμαστε όλοι «πρωταγωνιστές» ενός παγκόσμιας ευφυίας πειράματος , μάλλον «δεν παίζει». Το ότι αυτοβούλως και αδιαμαρτύρητα κλειστήκαμε σαν τα ποντίκια στο σπίτι και διαβάζουμε μάλιστα από μαζοχισμό το περίφημο έργο του Στάϊμπεργκ, «Άνθρωποι και ποντίκια», είναι κι αυτό μια αφορμή για ένα ψυχογράφημα.
Και τώρα, κοντά ένα μήνα «μέσα», αφού ο θυμωμένος -επειδή δεν έκοβα το κάπνισμα- γιατρός μου, από νωρίς –από το πρώτο κρυολόγημα- με έβαλε σε καραντίνα, βλέπω εκπομπές, για τις βλαβερές συνέπειες του εθελοντικού εγκλεισμού μας στο σπίτι…
Γράφει ο Άγγελος Κολοκοτρώνης
Όλα τα συνηθίζει ο άνθρωπος. Λίγο διάβασμα, ένα αστείο, λίγη μαγειρική, μια σκέψη για κάτι που θα έγραφα, και χαμηλώνει η ημέρα. Το ωραιότερο το είπε εκείνος ο κλασικός χιουμορίστας νεοέλληνας: «Μένω στο σπίτι. Γνώρισα καλύτερα τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου, την πεθερά μου. Καλοί άνθρωποι μου φάνηκαν»! Μετά, οι ειδήσεις με τη σέσουλα. Τα υπόλοιπα, τα έγραψαν άλλοι. Βρίθει το διαδίκτυο.
Σε ό,τι με αφορά, κάτι με έκανε να θυμώσω από προχθές. Ενας δήμαρχος – δεν θυμάμαι ποιος – ξήλωσε -λέει- και τα παγκάκια από το παρκάκι που διέθετε ο Δήμος του.
Ρε δήμαρχε, τα παγκάκια; ΄Ελεος! Ξέρεις ότι στα παγκάκια αυτά διατυπώθηκαν τα ωραιότερα ερωτικά λόγια, ότι εκεί γράφτηκαν μερικά από τα πιο έξοχα δίστιχα καρδιάς; Εκεί αγαπήθηκαν τα παιδιά μας. Κι εκεί αγαπήσαμε κι εμείς βρε «άθλιε», όταν εκείνη έσκυβε ντροπαλά το κεφαλάκι της, σαν της ζητούσαμε το πρώτο φιλί.
Τα παγκάκια βρήκες να ξηλώσεις; Δεν ξήλωνες καλύτερα την καρδιά μας, που βάλθηκες να κονιορτοποιήσεις και τις αναμνήσεις μας; Είπαμε. Καλοί πολίτες είμαστε, καθίσαμε μέσα. Δεν είπαμε να μας εξαφανίσεις και το «είναι» μας.
΄Αλλά, τί μπορεί να ξέρεις εσύ από αισθήματα; Μήπως παρατήρησες ποτέ στα ζωηρά κοριτσίστικα μάτια να ζωγραφίζεται ποτέ ολόκληρος ο κόσμος; Προφανώς όχι κακόμοιρε. Δεν το είδες ποτέ αυτό. Δεν το ένιωσες ποτέ. Γιατί αν το ένιωθες δεν θα ξήλωνες ποτέ κείνα τα «άθλια» για ΄σένα παγκάκια.
Κακόμοιρε. Μόνο λύπη έχω για ΄σένα σήμερα, για το χθες και το αύριο σου!