Τα παραλειπόμενα της δίμηνης καραντίνας, στο κελί 91 της Καλαμαριάς, όπου πέρασα έγκλειστος, δεν είναι τόσο αδιάφορα, τελικά. Όπως έγραφα, παιδιόθεν στην εφημερίδα “Θεσσαλονίκη”, στα παραλειπόμενα επιχειρούσα κάθε φορά να αποδώσω τις…αναθυμιάσεις της κερκίδας των φανατικών Παοκτζήδων.
Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης
Δύσκολη δουλειά-για να τρομάξετε, λίγο.Οι οπαδοί, από τη δεκαετία του 60 ζούσαν όλη τη βδομάδα, με μόνο σκοπό να συγκεντρωθούν στην Τούμπα, το απόγευμα της Κυριακής, να φωνάξουν, να ουρλιάξουν, να βγάλουν τα λαρύγγια τους, μ ένα σώμα μια ψυχή, να εκτονωθούν , για να μπορέσουν ουσιαστικά να συνεχίσουν από Δευτέρα το μεροκάματο, αδιαμαρτύρητα.
Κατά βάθος πολιτική αντίδραση. Για όσους καταλαβαίνουν. Και μετά βεβαίως, ήρθαν οι μέρες του Κούδα, της χούντας, του ΠΟΚ και όσα άλλα αφηγούνται οι πρωταγωνιστές στα βιβλία τους, σήμερα.
Τα παραλειπόμενα έγιναν κατόπιν “τρίτο ημίχρονο”, μέχρι που ήρθε η πανδημία και ισοπέδωσε τα πάντα. Εμείς, βιδωμένοι στους καναπέδες μας εκλιπαρούμε για λίγο ποδοσφαιρικό θέαμα, οι άλλοι δεν το αποφασίζουν και σε μας τρέχουνε τα σάλια σαν να είναι μπάλα παγωτού!
Ευτυχώς, τις μέρες της καραντίνας γνώρισα την Ελένη, φίλη της αδερφής μου που κατοικοεδρεύει στο Παρίσι. Μου τηλεφώνησε μια μέρα, στα ξεκούδουνα, εν μέσω πανδημίας και μου λέει ότι άκουσα πως είσαι γλυκατζής και σκέφθηκα να σου κάνω μηλόπιτα. Πολύ τιμητικό για μένα και πολύ ευχάριστο, χωρίς διάθεση για κολακείες, δίνω ραντεβού στη γωνία Όλγας και Μαρτίου, όπου εμφανίζεται η κυρία Ελένη, με τη μηλόπιτα ανά χείρας. Δεν ήταν ανάγκη, ευχαριστώ κλπ… στο πρωτόκολλο αρχηγός! Τρώω ένα κομμάτι, θεϊκό. Πριν προλάβω να κλειστώ στο κελί μου, η μισή είχε ..κατασπαραχτεί.
Πριν μια βδομάδα,νέα πρόκληση. Συνωμοτικά, στο ίδιο σημείο, επειδή γιόρταζε.
Πάω. Έρχεται, στη διασταύρωση του ουρανίσκου. Ίδια ώρα. Ιδια ρούχα. Και εγώ μες την
παρανομία… Ούτε βεβαίωση, ούτε μήνυμα. Δυο πίτες αυτή την φορά. Πάνω μήλο. Κάτω
πορτοκαάλι. Της λέω: “Χρόνια πολλά και κάθε φορά που σε σκέφτομαι έχω τη γεύση της μηλόπιτας. Μασουλάω συνέχεια. Έχω συνδέσει το όνομα σου με το γλυκό αυτό…”
Και τι απαντάει; “Ευχαριστώ πολύ, όσο το σκέφτομαι, θα χαιρόμουν πράγματι να δηλώνω με μια τέτοια ταυτότητα στην αιωνιότητα. Όλα τα άλλα ματαιότης…”
Και δεν είναι μόνο αυτό. Στην βροχή των τηλεοπτικών εκπομπών, που υποχρεωτικά καλούμεθα να παρακολουθήσουμε τις μέρες αυτές, πρέπει να σημειώσουμε στα σημερινά “παραλειπόμενα”, την εκπομπή “Ανιχνεύσεις” του δικού μας Παντελή Σαββίδη,
που επειδή δεν μπόρεσε να εντάξει σε κάποιο συστηματικό κανάλι, την εκπέμπει
κάθε Κυριακή μεσημέρι διαδικτυακά, παρέχοντας πραγματική πληροφόρηση σε όλα τα επίπεδα.
Η εκπομπή για το τουρκολιβυκό θέμα με έναν πρώην υπουργό, έναν πρεσβευτή
και έναν ναύαρχο εν αποστρατεία ήταν εξαιρετική, τολμηρή και μιλούσε έξω από τα δόντια. Επιτέλους, γιατί έχουμε ανάγκη από επιμόρφωση και όχι μόνο…Αρκετά, με τις
σαχλαμπούχλες των αθηναϊκών πρωϊνάδικων.
