Αναμφίβολα η μεγαλύτερη πρόκληση της εποχής μας η προσφορά βοήθειας στους Ασιάτες και Αφρικανούς πρόσφυγες, μετανάστες κτλ που κατακλύζουν την Ευρώπη μέσω της χώρας μας κυρίως. Όμως, εκείνοι έρχονται…
Γράφει η Αλεξάνδρα Γρηγορίου
Καυτό θέμα που έτσι όπως εξελίσσεται η κατάσταση, φοβούνται οι περισσότεροι να το αγγίξουν, κυρίως επειδή πολύ εύκολα θα χαρακτηριστούν ακραίοι, απ’ τη μια ή την άλλη πλευρά. Και όπως στα περισσότερα σ ‘αυτή τη ζωή, η αλήθεια φυσικά βρίσκεται κάπου στη μέση.
Διότι, είναι γνωστό ότι οι Έλληνες είμαστε φιλόξενος λαός απ’ τα χρόνια που οι πρόγονοί μας είχαν εφεύρει τον Ξένιο Δία και είναι ονομαστή η ελληνική φιλοξενία ανά τους αιώνας. Αλλά, υπάρχει ένα μεγάλο αλλά!
Οι πρόσφυγες πολέμου, που δε μπορούν να μείνουν στη χώρα τους λόγω έκρυθμης κατάστασης κι εγκλημάτων που συντελούνται στη χώρα τους, φεύγουν απεγνωσμένοι και ψάχνουν καταφύγιο. Και φυσικά φαίνονται από μακριά! Ταλαιπωρημένοι, πικραμένοι, διατεθειμένοι να εργαστούν και να ξαναστήσουν τη ζωή τους σε μια πολιτισμένη χώρα, μακριά από πόλεμο και κινδύνους, προστατεύουν τα παιδιά τους και προσπαθούν με τα όσα κατάφεραν να κουβαλήσουν μαζί τους, να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
Συνειδητοποιημένοι για την κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί στις χώρες που ζητούν άσυλο, ενημερωμένοι μέσω διαδικτύου και επίσημων πηγών πληροφόρησης, γνωρίζουν και πώς θα κινηθούν και πού θα πάνε και πώς.
Τους βλέπουμε σε αεροδρόμια, σε σιδηροδρομικούς σταθμούς, σε λεωφορεία, με τα αγγλικά τους, με την ήρεμη διάθεση του αποφασισμένου μετανάστη που υλοποιεί μια σκέψη που έχει προγραμματίσει. Τα παιδιά τέτοιων οικογενειών, έχουν στα μάτια τους τη λάμψη και τον ενθουσιασμό του καινούργιου, την περιέργεια και την ανυπομονησία για όλα αυτά που έχουν περιγράψει οι γονείς κι αδημονεί να ζήσει.
Κι αυτοί οι άνθρωποι βέβαια, κάθε άλλο παρά αντίδραση προκαλούν σε πολιτισμένους λαούς και ειδικά όπως οι Έλληνες που κάποτε έστελναν κατά δεκάδες χιλιάδες παρόμοιες οικογένειες στα πέρατα της γης!
Όμως, αυτοί είναι οι συντριπτικά λιγότεροι απ’ το συνονθύλευμα όλων αυτών που παράνομα μετακινούνται από σκοτεινές διόδους, εισβάλοντας στην Ευρώπη βίαια μέσω διαδρομών μη καταγεγραμμένων, με άγριες διαθέσεις, έχοντας πληρώσει ένα σκασμό ευρώ σε παράνομους διακινητές, γνωρίζοντας φυσικά ότι κάνουν κάτι παράνομο.
Όλους αυτούς που ενώ θες να τους λυπηθείς και να τους βοηθήσεις, τα πανάκριβα κινητά τηλέφωνα στα χέρια κι η προκλητική συμπεριφορά της απαξίας των όσων τους προσφέρονται σε συνδυασμό με την αγενή κι επικίνδυνη συμπεριφορά σε κάθε συναναστροφή με ντόπιους, σε αποτρέπει και το μόνο συναίσθημα που νιώθεις είναι απειλή απ’ την οποία θες να προστατευθείς.
Εικόνες με μαχαιρωμένους που ενημερωνόμαστε ότι μάλωσαν με κάποιους εκ των γειτονικών της χώρας τους λαών, εβρισκόμενοι σε μια ξένη χώρα που υποτίθεται ειρηνικά ήρθαν για να διεκδικήσουν να τους φιλοξενήσει, μαρτυρίες συμπολιτών μας που ζουν σε συνοριακά χωριά και οικισμούς, για επιθέσεις από ομάδες νέων ανδρών που μπήκαν παράνομα στη χώρα κι απορεί κανείς, γιατί δεν έμειναν στη χώρα τους να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο απ’ τη φτώχια του άγνωστου σε μια μακρινή χώρα, δε βοηθούν ν’ αντιδράσουμε ήρεμα και ειρηνικά.
Σε μια χώρα που το ποσοστό των κατοίκων της που καλούνται να ζήσουν σε συνθήκες κάτω απ’ το όριο της φτώχιας, αυξάνεται συνεχώς, μόνο πρόκληση αποτελεί η τόση φροντίδα για κείνους που λαθραία περνούν τα σύνορά της κι απολαμβάνουν διά νόμου, στέγη, φαγητό και μετρητά για τα έξοδά τους.
Είναι τουλάχιστον γελοίο να μη μιλάμε για τον ‘ελέφαντα στο δωμάτιο’. Η πίεση να αποδεχθούμε αυτά που με βία μας πιέζουν να αποδεχθούμε και όλοι γνωρίζουμε ότι οδηγούν στην αλλοίωση της χώρας και της Ευρώπης γενικότερα, οδηγεί στη μεγέθυνση μιας βραδυφλεγούς βόμβας που απλώς αυξάνει την ένταση της έκρηξης που όλα δείχνουν ότι πλησιάζει και μάλιστα με γρήγορους ρυθμούς όπως διαφαίνεται το τελευταίο διάστημα.
Διότι, να δεχθούμε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι κουβαλούν μαζί τους και τα ήθη, έθιμα, συνήθειες της χώρας τους καθώς και τις θρησκευτικές τους προτιμήσεις. Αλλά να εμφανίζεται η απαίτηση να υποχωρήσουμε εμείς που ζούμε σ’ αυτή τη χώρα και να δεχθούμε τις δικές τους συνήθειες, αφήνοντας στην άκρη τις δικές μας, είναι πράγματι πέρα από κάθε φαντασία και ανεκτή πρόκληση!
Είναι παραπάνω από προφανές, αν μπορεί να γίνει αυτό, ότι οι πιέσεις απ’ την Ε.Ε. είναι πολλές και μεγάλες όπως επίσης και η οικονομική στήριξη για τη φιλοξενία όλων αυτών των ανθρώπων που στη χώρα μας δεν είναι πρόσφυγες όπως στην πρώτη χώρα που πέρασαν πριν λαθραία εισέλθουν στη δική μας. Όπως επίσης είναι παραπάνω από ξεκάθαρο ότι οι γείτονες χρησιμοποιούν αυτό το ανέλπιστα ισχυρό ‘όπλο’ που τους έδωσε η τύχη, ώστε να πετύχουν στόχους που ούτε καν φανταζόταν ποτέ ότι θα πετύχαιναν με άλλους τρόπους.
Αντοχές, κουράγιο και εθνική συνείδηση είναι τα δικά μας ‘όπλα’ που κρίνονται παραπάνω από απαραίτητα για να μπορέσουμε ν’ ανταπεξέλθουμε στην τεράστια πρόκληση που μας έμελλε να ζήσουμε στα χρόνια μας. Γράφονται σελίδες που θα μείνουν ανεξίτηλες στην παγκόσμια ιστορία όταν θα έχει ολοκληρωτικά αλλάξει ο γεωγραφικός χάρτης του πλανήτη.
Οι απλοί Έλληνες που δεχόμαστε τ’ αποτελέσματα των αποφάσεων των μεγάλων της γης και του κράτους μας, προσπαθούμε να ισορροπήσουμε, διατηρώντας τα ανθρωπιστικά μας συναισθήματα αλλά και την υποχρέωση της προστασίας όλων εκείνων που στοιχειοθετούν ό,τι είναι συνδεδεμένο με τις έννοιες Ελλάδα, Έλληνας, Ελληνίδα, ελληνικό.
Χαρακτηρισμοί, προκλήσεις και ομαδοποιήσεις, δε βοηθούν στον μεγάλο και δύσκολο αγώνα που έχουμε μπροστά μας! Ενότητα, σύμπνοια και σοβαρότητα ώστε να στείλουμε τα σωστά μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση, αποτελούν τη χρυσή συνταγή ώστε όλοι να καταλάβουν τη δική μας δύσκολη θέση, τόσο εκείνοι που παίρνουν τις αποφάσεις όσο κι εκείνοι που προτιμούν τη χώρα μας ως ασφαλές καταφύγιο απ’ την εμπόλεμη κατάσταση της δικής τους χώρας ή απλώς πέρασμα στο όνειρο, με λαθραία ακριβοπληρωμένη άφιξη με άγνωστα κίνητρα κι ακόμη πιο ασαφή αποτελέσματα που όλοι θα βιώσουμε και μάλιστα σύντομα.
