Γράφει η Αλεξάνδρα Γρηγορίου
algrigoriou@yahoo.com
Τα κάναμε όπως τα κάναμε, οι ξερόλες απόγονοι εκείνων
που ‘γέννησαν’ τη δημοκρατία και τώρα στρουθοκαμηλίζουμε
αντί να καθρεφτιστούμε κατάματα…
Επτά χρόνια φαγούρα, επτά χρόνια γάμου, επτά χρόνια κρίσης… Ποιος το περίμενε όμως; Ούτε καν όσοι έβλεπαν την καταστροφή να ‘ρχεται, με μαθηματική ακρίβεια!
Έχει χυθεί πολύ μελάνι για την αναμονή της καταστροφής, για τ’ αποτελέσματα της αλόγιστης χρήσης δανεικών, για το τεράστιο μακροχρόνιο πάρτι που όλοι συμμετείχαμε τελικά, με κάποιον τρόπο.
Το κακό είναι όμως ότι δε διαφαίνεται κέφι να τα’ αφήσουμε πίσω και να προχωρήσουμε σοβαρά μπροστά, έχοντας μάθει απ’ τα όσα πάθαμε. Ο τρόπος επιλογής των διαχειριστών των κοινών μας συμφερόντων, παραμένει αιτία έρευνας κοινωνιολόγων, ειδικά όσων ειδικεύονται στις αυτοκαταστροφικές τάσεις των σύγχρονων ανθρώπων.
Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι παρά τις συνεχείς αποδείξεις του μεγέθους του λάθους μας, μόνο να το διορθώσουμε δε δείχνουμε διάθεση. Συνεχίζουμε να εκτιμούμε τους λάθος ανθρώπους για τους λάθος λόγους, συνεχίζουμε ν’ αδιαφορούμε για τα όσα αποφασίζονται για μας και κυρίως για το μέλλον μας, συνεχίζουμε να φερόμαστε λες και δεν έχουμε απογόνους να κληροδοτήσουμε κάτι αξιόλογο!
Στρουθοκαμηλίζουμε αποφεύγοντας τις ευθύνες που έτσι κι αλλιώς μας βαραίνουν ενώ θα έπρεπε να έχουμε ήδη κοιταχτεί στον καθρέφτη και να διορθώνουμε τα κακώς κείμενα που έχουμε διαπιστώσει. Κι είναι, δόξα τω Θεώ, πάρα πολλά!
Επιτρέπουμε να μας εμπαίζουν και να μας εκμεταλλεύονται, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, ίσως επειδή θεωρούμε ότι χάθηκε η μπάλα οριστικά. Παρακολουθούμε να κλείνονται συμφωνίες που πληγώνουν τη χώρα ανεπανόρθωτα και τη δεσμεύουν χωρίς δυνατότητα ακύρωσης, χωρίς ν’ αντιδρούμε. Πιστέψαμε τελικά όπως όλα δείχνουν, λειτουργώντας ενοχικά, ότι τελικά εμείς φταίμε για όλα κι όχι μόνο για τον τρόπο που ψηφίζουμε.
Μιζέρια και στείρα επανάληψη των ίδιων και των ίδιων, σίγουρα δεν αποτελεί ελπιδοφόρα τακτική. Όπως κι η ενοχική αντιμετώπιση του παρελθόντος που τελικά, όσο και να το θέλουμε, δε γυρνάει πίσω για διορθώσεις.
Η μόνη λύση είναι η αντιμετώπιση κατάματα των λαθών μας, σε διαπροσωπικό επίπεδο αρχικά κι ως σύνολο στη συνέχεια, που θα επιφέρει εκ των πραγμάτων και την ανάγκη σχεδιασμού του μέλλοντος κι επανέναρξης με νέα δεδομένα αλλά κυρίως άλλη νοοτροπία και φρέσκα πρόσωπα!
Η, καθόλου τυχαία, κατάρρευση, των δυο κορυφαίων συστημάτων, σοσιαλισμού και άκρατου καπιταλισμού, με την ταυτόχρονα, συνεχιζόμενη άνοδο του κακώς εννοούμενου εθνικισμού, εκτός απ’ τον σκεπτικισμό που επιφέρει αναμφίβολα, σίγουρα θα πρέπει να δράσει κι ως αιτία επαναπροσδιορισμού όλων σχεδόν των λειτουργιών κρατών και κοινωνιών.
Μόνο που όλα αυτά, είτε το αποδεχόμαστε είτε φοβόμαστε να το αποδεχθούμε, ξεκινούν απ’ το άτομο, το πρόσωπο, τον καθένα μας χωριστά! Αν δεν αλλάξει ο καθένας μας τον τρόπο που κινείται, ζει, αντιμετωπίζει την καθημερινότητά του, δε μπορούμε να περιμένουμε και πολλά ως σύνολο.
Ήρθε η στιγμή επιτέλους, η στρουθοκάμηλος να βγάλει το κεφάλι απ’ το χώμα και να δει τον εαυτό της στον καθρέφτη!