Πόσοι από εσάς ξέρουν ποιος ήταν ο Φαέθων; Ελάχιστοι, στοιχηματίζω. Για να μην πω ότι δύσκολα μπορούν να μετρηθούν στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ε, λοιπόν,ο Φαέθων στην ελληνική μυθολογία ήταν γιος του Ηλίου,που κάποια στιγμή θέλησε να οδηγήσει το άρμα του πατέρα του και λίγο έλειψε, λόγω της απειρίας του, να πυρπολήσει το σύμπαν…
Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης
Με αυτόν τον μυθικό Φαέθοντα,που ανέστησε ο θεατρικός Δημήτρης Δημητριδης στην κορυφή του ΛαογραφικούΜουσείου Θεσσαλονίκης, συγκλόνισε το κοινό, όπως και το αντίστοιχο έργο του με τίτλο Χρύσιππος, που άνοιξε προχθές την αυλαία του φεστιβάλ Αθηνών.
Δύο έργα, από τον ανθρωπιστή Δημητριάδη,για πρώτη φορά ανεβασμένα και παραδομένα στην κρίση του κοινού. Άλλοτε δύσκολος η και δυσνόητος, συχνά προκλητικός και εξαιρετικά προσωπικός, ξεδιπλώνει μπροστά σου κρυφές πτυχές της ανθρώπινης φύσης και μαζί, το πολύπλοκο η και αδύνατο των ανθρωπίνων σχέσεων.
Με την οικογένεια και τον έρωτα να βασανίζουν τους ήρωες τους, ο Δημητριάδης δεν δειλιάζει να εκθέσει τις αδυναμίες του στον βωμό της τέχνης του. Στον Φαέθοντα αρχικά αντιμετώπισα μια νέα εκδοχή του Κυνόδοντα του Λάνθιμου, που χειρουργεί τις σχέσεις των μελών της οικογένειας με νυσέρι ¨Το μέταλλο που ορίζεται από το πούπουλο¨.
Ο συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης
Ο συγγραφέας παίρνει ως τυχαίο δείγμα, την οικογένεια της διπλανής πόρτας με ζωή φαινομενικά φυσιολογική και τακτοποιημένη,αλλά πίσω από την πόρτα η οικογένεια ζει μια ασύλληπτη τραγωδία. Ένας πατέρας -ο έξοχος στην παράσταση Στρατός Τζώρτζογλου- βιάζει με κάθε τρόπο και με ¨ύμμαχο¨ τα εδάφια της Βίβλου, την προσωπικότητα των μελών της οικογένειας του, της συζύγου και των τριών παιδιών.Τα κορίτσια είναι εξουθενωμένα, φοβισμένα, ανέκφραστα, δύσκολα εκφράζουν συναισθήματα, πλέουν στο πέλαγος της καταπίεσης..
Αυτός που κλέβει την παράσταση είναι ο γιος, ο ηθοποιός Νίκος Ράμμος, που ξεδιπλώνει αρετές ώριμου πρωταγωνιστή καθώς αποκαλύπτει ότι όχι μόνο κυκλοφορεί στο σπίτι ακόμη με καροτσάκι μπεμπέ, αλλά και αναγκάζεται να υποκύπτει στο μπούλινγκ του μπαμπά του: Εισαι ανίκανος, είσαι άχρηστος, το μόνο που κάνεις είναι να κρύβεσαι- πάντα με σημείο στήριξης των επιχειρημάτων το ¨γεννηθήτω το θέλημα Σου ¨!
Σκηνοθετημένο άρτια το έργο από τον Θάνο Νίκα, τελικά ο γιος της οικογένειας οδηγεί στην λύτρωση,μέσα από τον θάνατο – μια ακραία πράξη, σύμβολο της εξέγερσης ενάντια στην βαρβαρότητα κάθε εξουσίας…
Όπως γράφει η Καλλιόπη Έξαρχου, ο Δημητριάδης ανθρωπολογεί, διαρρηγνύοντας τα σύνορα και τους νόμους, για να κάνει παράσταση τα σκηνικά συμβάντα,που συνηγορούν υπέρ της αποκάλυψης της ανθρώπινης φύσης.
ΥΓ. Ενόψει και των εθνικών εκλογών που έρχονται οσονούπω, οι προσομοιώσεις των πρωταγωνιστών με οποιοδήποτε πολιτικό πρόσωπο, είναι ανακριβείς. Η εξουσία θέλει δεν θέλει ενέχει στοιχεία βαρβαρότητας…
