Το κοινό που παρακολούθησε με κομμένη την ανάσα την τελευταία χορευτική εμπειρία στο Μέγαρο Θεσσαλονίκης, βασισμένης στον καμβά της Κρήτης, ήταν τυχερό. Γιατί σίγουρα δεν έτυχε να επιβραβεύει με τόσο χειροκρότημα και μπιζάρισμα, μια παράσταση 70 λεπτών, στο παρελθόν. Αγαλλίαση μέχρι μυελού οστέων, άφατη ικανοποίηση και δοξαστική για όλους τους συμμετέχοντες.
Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης
Καθώς οι Κρητικοί χοροί αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνικής
ζωής της Κρήτης, ο Φωνιαδάκης αισθάνεται την ανάγκη να παρουσιάσει τη δική
του οπτική γωνία για το πως η παράδοση μπορεί να υπάρχει και να συνομιλεί με
άλλες μορφές έκφρασης όπως ο σύγχρονος χορός. Ουσιαστικά,ο νέος διευθυντης
της Λυρικής σκηνής, διεθνής σκηνογράφος Αντώνης Φωνιαδάκης θέλει να
τιμήσει τη μουσική και τους χορούς της Κρήτης, που είναι ο τόπος καταγωγής του.
Έχουμε λοιπόν τον κύκλο Σάλεμα, δηλαδή μια πάλη με τον χρόνο,την ακινησία
και τη στιγμή. Εκεί που η παράδοση συναντά τον μοντερνισμό, η πληθωρικότητα
την αφαίρεση και το φως το σκοτάδι, χορευτές και μουσικοί σμίγουν σ ένα αλλόκοτο
παιχνίδι,αναστατώνοντας μνήμες και αισθήματα, γράφει το προγραμμα.
Και όμως, το γενικό σάλεμα της αίθουσας είχε κάποιους ψιθυριστές,που δεν τους
άρεσε το θέαμα.Είχαν κολλήσει σε στερεότυπα προπολεμικά,σχολιάζοντας
αρνητικά την πλαστικότητα των κινήσεων κάποιων χορευτών ως προέκταση και
μίμηση της σχολής Μπεζαρ, απ όπου πέρασε με εξαιρετική επιτυχία ο χορογράφος
πριν γυρίσει στην πατρίδα.
Το αν, ο Γιώργος Κοτσυφάκης είναι ταλαντούχος χορευτής, που φαντάζει σαν…ασπόνδυλος, με την ευλυγισία και τη γυμνασμένη ικανότητα να εμπνέει ακόμη και αγόρια στην τέχνη του χορού, είναι σπάνιο το είδος. Όπως και ξεχωριστό είναι το μοτίβο ενός παραδοσιακού χορού να παραφράζεται τολμηρά και παιχνιδιάρικα σ ένα χορογραφικό ταξίδι δίχως τέρμα, με τους χορευτές και τους μουσικούς να καλούν τους θεατές να ταξιδέψουν και οι ίδιοι στην ένταση,τον παλμό,τη μελωδία, αλλά και το μυστικισμό που πηγάζει από την κρητική μουσική.Αφορά πλέον άλλη εποχή ο δασύτριχος μάτσο με την ευσταλή κορμοστασιά…
Γιατί, το φινάλε της παράστασης ήταν απρόσμενο.Ένας…δεκαπεντοζάλης με
συνοδεία κρητικής λύρας,ταμπούρλο και πνευστών -όλα σε πρωτότυπη μουσική
που συνδιάζει τα παραδοσιακά κομμάτια σε διασκευή Πάρη Περυσινάκη – και που
εξελίσσεται σε χορευτικό παραλήρημα.
Ένα δεκαπεντάλεπτο σεληνιασμού των δέκα χορευτών, που δεν άντεξαν και
ύστερα από τον ομαδικό μαραθώνιο έπεσαν στη σκηνή, ακίνητοι. Για να ξεσπάσει
το ουρανομήκες χειροκρότημα των θεατών, που δεν ήθελαν να τελειώσει το θέαμα
που παρακολουθούσαν. Αν είχε πίστα το Μέγαρο, θα είχε ασφαλώς κατακλυσθεί
από σαλεμένους θεατές, για να συμπληρώσουν μια παράσταση που σχοινοβατούσε
στα όρια…
Έτσι φάνηκε δικαιολογημένη η απάντηση στους ψιθυριστές:
-Καλέ κυρία Μάρω, σε φέραμε στο Μέγαρο, όχι στην πλατεία του χωριού..
ΥΓ.Διαβάζω μια ωδή των «Φαινασιοναλ Ταιμς» για τον χορογράφο Δημήτρη
Παπαϊωάννου, με αφορμή το έργο «Εγκάρσιος προσανατολισμός», που ανέβηκε
στο Λονδίνο. «Ευχαριστίες στη θύελλα του ελληνικού χρέους,για έναν από τους
πιο συναρπαστικούς χορούς του αιώνα…» Λίγο είναι;
