Από τα Σεπόλια στο Μιλγουόκι, ένας Αντετοκούμπο δρόμος. Δηλαδή, τίποτα.
Αν έχεις χέρια, παλάμες,μυαλό, παιδεία και όλα τα υπόλοιπα του Γιάννη, φυσικά. Δεν είναι και τόσο εύκολο.

Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης

Ευτυχώς, μας δόθηκε η ευκαιρία να μάθουμε κατά που πέφτει το Μιλγουόκι και όχι βέβαια τα Σεπόλια, ο φτωχομαχαλάς των Αθηνών… Αν το καλοσκεφτείτε, η διαφορα είναι γιγαντιαία. Δεν μιλάω μόνο για την απόσταση, μιλάω και για την εικόνα, τις συνθήκες, τα βιώματα των κατοίκων κλπ. Περίπου, το μηδέν και το άπειρο.

Όπως η διαφορά από τη σύγκριση του Πικάσο με τον Ροντέν. Μια σύγκριση σχεδόν αναπόφευκτη από την ταυτόχρονη έκθεση των δυο τεράστιων μεγεθών, της ίδιας περίπου εποχής, στο Παρίσι. Τέλη του 1800 και αρχές του 1900, υπάρχουν ενδείξεις ότι ο Πικάσο επισκέφθηκε την έκθεση του Ροντέν, στο περίπτερο της Άλμα,στην γαλλική πρωτεύουσα. Πέραν τούτου ουδέν.

Σ ένα συνέδριο που έγινε πριν κάποια χρόνια, μερικοί ομιλητές επισήμαναν τις
ομοιότητες, ειδικά στην έμπνευση των δυο τεράτων. Ήταν επίσης ενδιαφέρον να
ξανακοιταχθεί η προσέγγιση των δυο, μπροστά σ ένα κοινό, μεγάλο θέμα όπως πχ
η Γκουέρνικα. Αυτό ήταν.

Από την επίσκεψη του Ν. Βολωνάκη στην ταυτόχρονη έκθεση Πικάσο – Ροντέν.

Μόλις κάποιο θέμα τους έρχεται στο νου, έχει σημασία πως το αναλύουν και πως το συνθέτουν οι μεγάλοι καλλιτέχνες, ανοίγοντας νέους δρόμους και λεωφόρους στο επίπεδο της τέχνης. Ξαναεφευρίσκουν το σύστημα της δημιουργίας, φτιάχνοντας ο καθένας μ ένα ιδιαίτερο τρόπο ένα διαφορετικό αποτέλεσμα.

Πιο σημαντικό και αναγνωρισμένο από όλους έργο η απόδοση του ανθρώπινου
φιλιού. Πόσο διαφορετική αλλά και πόσο αριστουργηματική είναι η δημιουργία
του…φιλιού.Το ένα, ζωγραφικά, με αδρές πινελιές και αλλόκοτα βλέμματα, αλλά
με εκχειλίζον πάθος και περίφημο στη σύλληψη του Πικάσο και το άλλο είναι
γλυπτό εξαιρετικής τεχνικής, που μόνο στα αρχαία αγάλματα έχουμε συναντήσει,
αλλά μεγάλης έντασης και τρυφερότητας, σ ένα σύμπλεγμα που θα μείνει αιωνίως
στη μνήμη και τον θαυμασμό των επισκεπτών της έκθεσης.

Έρχονται και οι δυο καλλιτέχνες να βεβαιώσουν με τη ματιά τους την άποψη για
ένα κοινό αίσθημα.Την ίδια ώρα, επιβάλλουν την ταυτότητα τους, με τρόπο που
ξεπερνάει τα πάντα. Επενδύουν, καινοτομούν και υπερισχύουν. Εξάλλου, ο Πικάσο
έλεγε ότι πάντα τον ενδιαφέρει η κίνηση του μυαλού και της σκέψης παρά η σκέψη
η ίδια. Εξ ου και η απάντηση στην απορία για τη σύγκριση, τη διαφορά και την
ίδια την έκθεση, που θα διαρκέσει μέχρι το τέλος του έτους.

Ο Τζον Μπέργκερ έγραφε ότι μεταξύ ζωγραφικής και γλυπτικής δεν υπάρχει
διαφορά. Η τέχνη είναι ενιαία. Η μια επηρεάζει την άλλη και όσοι ασχολούμαστε
με κάποια από τις μορφές της είμαστε υποχρεωμένοι να εντοπίζουμε τις μεταξύ
τους σχέσεις και συνομιλίες…

Πολλά έργα αποθεώθηκαν η καταδικάστηκαν αργότερα. Πηγαίνεις ψάχνοντας
και κρίνεσαι στο μέλλον. Το θέμα είναι να κατανοήσεις ότι κάθε έργο τέχνης είναι
μια προσωπική επιστολή, με διαφορετικό παραλήπτη κάθε θεατή.

ΥΓ.Η αποθέωση του Αντετοκούμπο στην Αθήνα θα γίνει στο τέλος της εβδομάδας.