Η Πλάκα στην καρδιά της Αθήνας, σφύζει από ζωή όλο τον χρόνο. Η κεντρική οδός Αδριανού, αλλά και τα κάθετα δρομάκια είναι γεμάτα από κόσμο όλες τις ώρες, ακόμα και με ψιλόβροχο. Οι περισσότεροι ξένοι. Όλες οι φυλές του κόσμου. Τα τελευταία χρόνια και πολλοί Ασιάτες, Νοτιοκορεάτες, Κινέζοι και Ιάπωνες.
Από τους Ευρωπαίους ξεχωρίζουν οι Ιταλοί και ακολουθούν οι Άγγλοι, οι Γάλλοι και οι Γερμανοί. Έκανα μια μικρή στατιστική βλέποντας τα εκατοντάδες χειρόγραφα σημειώματα στον τοίχο ενός μικρού μαγαζιού, που κερδίζει τα βλέμματα καθώς περνάς εν μέσω του πλήθους από την οδό Αδριανού.
Γράφει ο Νίκος Δημαράς
Είναι η “Ρόκα”, ένα μικρό εκθετήριο πινάκων ζωγραφικής, μια ανοιχτή πόρτα και ένας διάδρομος, που θα μπορούσαν να είναι η είσοδος στον κόσμο ζωγραφισμένου παραδείσου.
Η είσοδος του μικρού μαγαζιού με ποικιλία πινάκων δια χειρός Ρίτας.
Εκεί στην είσοδο μια γυναίκα αρχοντικής “κοψιάς” με χαμόγελο και διάθεση για ξενάγηση στον μικρό όμορφο κόσμο της.
Είναι η ζωγράφος Ρίτα Λουϊζου, που μας εκπλήσσει με τις πρώτες αφηγήσεις της, αλλά και με την αποκάλυψη ότι είναι Θεσσαλονικιά, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην περιοχή της Ανάληψης, αλλά μετά τα 20 χρόνια της μετακόμισε στην Αθήνα.
Η Θεσσαλονικιά ζωγράφος με τον Νίκο Δημαρά και με σήμα την νίκη για την Θεσσαλονίκη.
Εκεί στον δικό της μικρόκοσμο ζωγραφίζει με λάδια και παστέλ, φτιάχνοντας αριστουργήματα διαφόρων μεγεθών και θεματικών ενοτήτων, που ενθουσιάζουν τους επισκέπτες στην περιοχή της Πλάκας.
Δείγμα από τις εξαιρετικές πόρτες, που εκθέτει η Ρίτα στην Πλάκα.
Η πιο χαρακτηριστική της επίδοση είναι στις παραδοσιακές πόρτες της Πλάκας, που τις αποδίδει ακριβώς όπως ήταν με πρόσθετες πινελιές από λουλούδια ή άλλα διακοσμητικά. Άλλωστε και σήμερα αν περπατήσεις εκεί γύρω στα στενάκια θα δεις πολλές τέτοιες πόρτες, άλλες περιποιημένες και άλλες αφημένες στην εγκατάλειψη, που φέρνει ο φθοροποιός χρόνος.
Ένα από τα υφαντά, με τα οποία ξεκίνησε την ζωγραφική η Ρίτα.
Η Ρίτα είναι πρόσχαρη και μου λέει πως έφτασε στην Αθήνα και πως έμαθε να ζωγραφίζει. “Τα πρώτα μαθήματα τα πήρα από την μητέρα μου, που μου έδειξε την ζωγραφική στα υφαντά”, λέει και μου δείχνει έναν μοναδικό πίνακα με ιστορική αξία. Η συνέχεια ήρθε με το φυσικό ταλέντο, την υπομονή και την παρατήρηση.
Άπειρα σημειώματα με συγχαρητήρια και ευχαριστίες προς την ζωγράφο.
Νοσταλγεί την Θεσσαλονίκη και παραδέχεται ότι κουβαλά μαζί της πάντα την ομορφιά της γενέτειρας πόλης. Ίσως γι΄αυτό και η ίδια εκπέμπει ανάλογη διάθεση, ομορφαίνοντας με τα έργα της ολόκληρη την Πλάκα.
