Μπορεί ο καιρός να μην είναι χειμωνιάτικος, να λείπουν οι νιφάδες που χοροπηδούν και το ξεροβόρι που τ΄ αρνάκια παγώνει, αλλά μέσα σ αυτή την …ανοιξιάτικη πανδαισία, την φωτολουσμένη από ήλιο και θαλπωρή, τίποτε δεν μοιάζει με χριστουγεννιάτικη προσμονή.

 

Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης

Τίποτε; Ασφαλώς υπερβάλλω. Όπως π.χ. τα σουπερμαρκετς βρίθουν από πολυκοσμία και αχρείαστες αγορές, η μουσική στα ραδιόφωνα είναι προσαρμοσμένη στις μέρες, τα θέατρα ξαναβρήκαν τις χαμένες ευτυχισμένες μέρες, οι δρόμοι θέλουν ιώβεια υπομονή για να τους περάσεις, τα λεωφορεία είναι έμφορτα από άμοιρες ψυχές που στριμώχνονται χωρίς να βγάζουν άχνα και οι όπερες να λειτουργούν προσφέροντας θέαμα και ακρόαμα, φθηνότερο από τα αντίστοιχα του εξωτερικού..

Αυτός ήταν κι ο λόγος που παρακολούθησα την τελευταία παράσταση της ¨ Νυχτεριδας¨, του Στράους του νεότερου, στο Μέγαρο μουσικής της Θεσσαλονίκης. Μπορεί να φαντάζει ως …ξαναζεσταμένη σούπα απ το τελευταίο ανέβασμα του έργου, πριν πέντε χρόνια στην Αθήνα, αλλά πρέπει να είναι η πρώτη φορά που στην επιτυχία αυτή συμπράττουν τόσοι Θεσσαλονικείς δημιουργοί, ώστε να είμαστε περήφανοι που καταχειροκροτήσαμε στο τέλος της παράστασης, το Σάββατο.

Όλα και όλους. Από την ΚΟΘ και την εξαίσια απόδοση της (με τους ίδιους βασικούς συντελεστές, αλλά με διαφορετική διανομή, ορχήστρα και χορωδία), από τους πρωταγωνιστές, την Άννα Στυλιανάκη που έσκισε στον ρόλο της Ροζαλίντας, την Χρύσα Μελιαμανη που έκλεψε την παράσταση με το μπρίο και την φωνή της,τον Σιατιστινο Νίκο Κοταρίδη και τον τενόρο Δημήτρη Ναλμπάντη, όπως και τον Θωμά Βελισσάρη γέννημα και θρέμμα Θεσσαλονικιό, γνωστό από τις επιδόσεις του στο θέατρο τέχνης ¨ Ακτίς Αελίου ¨.

Φυσικά, εννοείται ότι έπαινοι χρειάζονται και για τη Μαίρη Κωνσταντινίδου για τη διδασκαλία της χορωδίας, όπως και στον έχοντα τη μουσική διεύθυνση Μιχάλη Οικονόμου.
Αλλά βέβαια, η σκηνοθετική άποψη  του Αλεξάνδρου Ευκλείδη ήταν ..όλα τα λεφτά, καθώς μπόρεσε και συνέδεσε τρεις διαφορετικές εποχές το 1848, το 1968 και το 2019 κατά τρόπο εύληπτο, κατανοητό, μουσικά πειθαρχημένο και χορευτικά ισοδύναμο.(Η καρικατούρα των στρατιωτών που χορεύουν θα μου μείνει αξέχαστη).

Η ¨ Νυχτεριδα¨ δεν είναι η καλύτερη οπερέτα, αλλά Η οπερέτα. Το έργο που έγινε με τη συνδρομή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής , δεν είναι μονάχα μουσικό αριστούργημα, αλλά αποδίδει και την παρακμή των τριών εποχών. Κάτι που εκφράσθηκε θαυμάσια μέσα από ένα πολύ αγαπητό χορό: το βαλς..