Δύο – τρία ψιλικατζήδικα όλα κι όλα ανοιχτά στην Πόντου, στην Πασαλίδη και στην Εθνικής Αντίστασης, πέντε – έξι λεωφορεία που κυκλοφορούσαν χωρίς επιβάτες και μερικοί περιπατητές με οκνηρά σκυλάκια, έδωσαν μια αντιπροσωπευτική εικόνα για τον εορτασμό του Πάσχα στην Καλαμαριά.
Ήταν βέβαια και κάποιοι στα μπαλκόνια των σπιτιών και σε αυλές ελάχιστων μονοκατοικιών, που άναψαν κάρβουνα και έψησαν μπριζόλες και μπιφτέκια, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων απόλαυσε τα κρεατικά της από το φούρνο της κουζίνας.
Η οδός Αιγαίου έρημη από την συμβολή της με την Πόντου έως την Αδριανουπόλεως
Μερικοί τόλμησαν και πήγαν στα λιγοστά ζαχαροπλαστεία για γλυκά και κρουασάν, αλλά χωρίς εκείνες τις εικόνες άλλων εποχών, που οι πωλήτριες δεν προλάβαιναν να εξυπηρετούν τον κόσμο.
Κάνιστρα με αντίδωρα και λουλουδάκια έξω από την Μεταμόρφωση
Όμορφες ήταν οι εικόνες έξω από τις εκκλησίες, όπως στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος στη Μητρόπολη της Καλαμαριάς. Αρκετοί πιστοί προσέρχονταν και άναβαν κεράκια στο παρεκκλήσι., που βρίσκεται πίσω από την πλατεία Προσφυγικού Ελληνισμού, δίπλα στον πεζόδρομο. Από τρεις πλευρές του ναού υπήρχαν στο προαύλιο κάνιστρα με αντίδωρα και λουλουδάκια από τον Επιτάφιο, όλα τυλιγμένα σε σακκουλάκια για λόγους προφύλαξης από τον κορωνοϊό.
Στην παραλιακή ζώνη ελάχιστοι περιπατητές, οι περισσότεροι με κατοικίδια, που μάλλον δεν ήθελαν να κόψουν τα λουριά και να τρέξουν στα ανθισμένα γρασίδια δίπλα στα πεζοδρόμια.
Άδειο λεωφορείο στην οδό Πασαλίδη.
Από ελάχιστες αυλές και λίγα μπαλκόνια, όπως και από μερικά αυτοκίνητα με ανοιχτές πόρτες και μεγάφωνα στη διαπασών άκουγες μουσική, κατά προτίμηση ποντιακή, αλλά και κλαρίνα με το πανελληνίως γνωστό άσμα “Στου παιδιού μου την χαρά έσφαξα έναν κόκκορα…”, αυτό που κάτι ατίθασα παλιόπαιδα το τροποποίησαν και το αφιέρωσαν στον Νίκο Χαρδαλιά, εξαντλώντας κάποια αποθέματα χιούμορ, έστω και του συρμού…
