Δεν είναι μόνο ότι έκανε περήφανη όλη την Ελλάδα ο Στέφανος Ντούσκος, αυτός ο 24χρονος Ηπειρώτης με καρδιά λιονταριού, που πάλεψε μέχρι τα τελευταία μέτρα με μια απερίγραπτη δύναμη και με μια έξαψη, που θύμιζε ήρωες της ελληνικής μυθολογίας για να κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στην κωπηλασία.
Δεν είναι μόνο αυτό. Είναι το ότι πίσω από την τεράστια αυτή επιτυχία, πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας, πίσω από τους δημοσιογραφικούς ύμνους τις τηλεοπτικές φανφάρες, κρύβεται κάτι πιο ουσιαστικό.
Κρύβεται η απάντηση στο πως αυτός ο ευσταλής νεαρός, ένα παιδί μιας συνηθισμένης οικογένειας απλών ανθρώπων από τα Ιωάννινα, πέρασε από διάφορα στάδια στον αγώνα του για τον αθλητισμό και τις σπουδές, μέσα από αγωνίες και προβληματισμούς και έφτασε στην κορυφή του βάθρου ως χρυσός Ολυμπιονίκης.
Γράφει ο Νίκος Δημαράς
Δεν είναι τίποτα τυχαίο σε αυτή την ζωή. Ο Στέφανος Ντούσκος από μικρός κατευθύνθηκε στον αθλητισμό, παράλληλα με τα γράμματα. Αρχικά στον στίβο και μετά τα 14 χρόνια του η αγωνία για το πού πάμε, ο προβληματισμός για το πως θα εξελιχθούμε.
Κατευθύνθηκε προς την λίμνη, την ξακουστή Παμβώτιδα, που κρύβει προαιώνια μυστικά, θρύλους και μυστήρια. Αλλά όλα αυτά πλέον έχουν μείνει πίσω, μακριά στην ιστορία και στον μύθο. Τώρα εδώ γίνονται άλλα πράγματα. Πράματα και θάματα … Αθλητικοί όμιλοι, κωπηλάτες διαφόρων κατηγοριών, νέα παιδιά, μεγαλύτεροι αθλητές, παράγοντες και προπονητές έχουν αλλάξει τον ρόλο της λίμνης και δουλεύουν για ιδανικά και σπουδαία επιτεύγματα.
Δουλεύουν για να βρίσκουν τα παιδιά διεξόδους για να γεμίζουν ευχάριστα και αποδοτικά τις ώρες τους και να μην χάνονται σε ψεύτικες και δήθεν ψυχαγωγικές συνήθειες.
Τα παιδιά, που έχουν οικογένειες με αρχές και αγάπη στην πρόοδο. Σε κάθε τομέα, είτε στην επιστήμη, είτε στην τέχνη, είτε στον αθλητισμό.
Μια τέτοια οικογένεια είδαμε πίσω από την τεράστια επιτυχία του Στέφανου Ντούσκου. Μια μητέρα με ζωντάνια και αισιοδοξία, με πίστη στην επιτυχία του γιου της. Το ίδιο και ο πατέρας, ένας επαγγελματίας οδηγός, που δουλεύει για το μεροκάματο, αλλά έχει όνειρα και στόχους. Αυτοί οι γονείς δείχνουν τον δρόμο για να προοδεύουν τα παιδιά τους.
Η Μαρία Ντούσκου ήταν πάντα δίπλα στο γιό της. Τι θα κάνει στα 14 χρόνια του; Θα συνεχίσει στο στίβο ή μήπως θα στραφεί στην κωπηλασία; Θα μείνει στα ομαδικά ή θα αλλάξει πλεύση πάνω στο μονό σκιφ,; Σε όλα κοντά η μητέρα; Τι θα κάνει το παιδί με την ιατρική και τις σπουδές; Θα δώσει έμφαση στον πρωταθλητισμό ή θα αλλάξει κατεύθυνση μπαίνοντας στους δρόμους της απαιτητικής επιστήμης;
Πάντα κοντά οι γονείς με συνεννόηση και συζήτηση με τον γιό. Και ιδού τα αποτελέσματα: Έτσι έρχονται οι επιτυχίες. Έτσι γίνονται οι πρωταθλητές. Έτσι γίνονται οι Ολυμπιονίκες.
Έβλεπα αυτή την αισιόδοξη και προικισμένη μητέρα, που δεν μπορούσε να κρύψει τη χαρά της για την «χρυσή επιτυχία του Στέφανου αλλά και με ψυχραιμία και προσγείωση στην πραγματικότητα.
«Στέφανε, τι κάνεις παιδί μου, που είσαι; Πως αισθάνεσαι;» ήταν τα πρώτα της λόγια προς τον γιο της.
«Είμαι πολύ χαρούμενος, δεν έχω λόγια. Χαίρομαι πάρα πολύ που έφερα αυτό το μετάλλιο. Πιστεύω να τους έκανα όλους υπερήφανους σήμερα» της απάντησε ο Στέφανος, ο οποίος αφιέρωσε στη συνέχεια το μετάλλιο στους γονείς του, αλλά και στον προπονητή του.
Αφού μίλησε για την απαιτητική ζωή με τις στερήσεις, που πρέπει να κάνει ένας αθλητής, η Μαρία Ντούσκου δεν έκρυψε πως έκλαιγε από υπερηφάνεια, τη στιγμή που άκουσε τον εθνικό ύμνο, λόγω της επιτυχίας του γιου της.
Μετά υποσχέθηκε στον Στέφανο ότι θα του κάνει παστίτσιο, το αγαπημένο του φαγητό. Απλά πράγματα και όμορφα μέσα σε ελληνικές οικογένειες με νέους ανθρώπους, που έχουν ενδιαφέροντα και επιμένουν να βλέπουν μπροστά μέσα από αγώνες και επιμονή στους στόχους, κόβοντας αζιμούθιο προς την πραγματική πρόοδο, μακριά από έωλες ιδεοληψίες και ουτοπικές αμφισβητήσεις.
Έτσι που να μας κάνουν να λέμε ότι η ελπίδα δεν χάθηκε…
