Μπορεί να επιβλήθηκε προληπτικά η απαγόρευση της κυκλοφορίας στην παραλιακή ζώνη της Θεσσαλονίκης, γιατί κάποιοι το παράκαναν βγάζοντας βόλτα ακόμη και τα ιγκουάνα τους, αλλά ο πολύς κόσμος δεν ακολουθεί τις τρελίτσες των νεαρών με τα κόκκινα παπουτσάκια, ούτε ταυτίζεται με μερικούς αθλητόβιους, που έχουν το τζόκινγκ ως αντίδοτο στην εγωϊστική απομόνωσή τους.
Γράφει ο Νίκος Δημαράς
Ο πολύς κόσμος κυκλοφορεί φοβισμένος, παίρνοντας μάλιστα και υπερβολικά μέτρα προστασίας με μάσκες, μάλλον αχρείαστες. Κυκλοφορεί για να πάει σε δουλειές για το μεροκάματο του πόνου για υποχρεώσεις, που δεν αναβάλλονται, για να πάει ένα πιάτο φαγητού στην ανήμπορη μάνα ή στην κατάκοιτη γιαγιά και να πάρει λίγα πορτοκάλια, χόρτα και καμπρολάχανα από την λαϊκή της γειτονιάς.
Δεν μας βάρεσε η απομόνωση ξαφνικά στο κεφάλι εδώ στη Θεσσαλονίκη και βγαίνουμε τσάρκα στην παραλία. Μην το εξευτελίζουμε κιόλας. Το να βρεθούν και 20 -30 μαλ… ανόητοι σε μια πόλη ενός εκατομμυρίου κατοίκων δεν σημαίνει ότι πρέπει να νομίζει όλη η Ελλάδα ότι γίναμε ξανά η πόλη του φραπέ της παραλίας και ότι το πολύ της μοναξιάς γεννά παραφροσύνη…
Δεν είναι για πλάκα η κατάσταση. Εγώ λόγω πραγματικής ανάγκης περπάτησα εδώ στην Καλαμαριά και είδα φοβισμένο κόσμο να κόβει δρόμο από το απέναντι πεζοδρόμιο για να μην συναντηθούμε. Είδα ανθρώπους έξω από το ΑΤΜ της Εθνικής Τράπεζας να περιμένουν σε απόσταση τριών – πέντε μέτρων ο ένας από τον άλλο. Σε τόση απόσταση μάλιστα, ώστε ένας που ήρθε μετά από μένα δεν κατάλαβε γιατί στεκόμασταν τόσο μακριά και να ρωτάει: “Για την τράπεζα είστε κι εσείς;”
“Όχι, περιμένω το τράμ…” του απαντώ. Δεν είπα “περιμένω το μετρό” γιατί αυτή η πλάκα έχει παραγίνει.
Και περνώντας στους πεζοδρόμους της Μεταμορφώσεως και της Κομνηνών να βλέπεις παντού ρολά και να αναρωτιέσαι τι θα γίνει αυτός ο κόσμος, που έχασε τις δουλειές του. Δεν είναι μόνο οι επιχειρήσεις, που έχουν νεκρώσει, είναι και οι εργαζόμενοι, πολλοί από τους οποίους καλούνται να ζήσουν με 800 ευρώ για δύο μήνες, να πληρώσουν ενοίκια και τόσες άλλες υποχρεώσεις και να ταίσουν ολόκληρες οικογένειες.
Είναι πολλοί με πεσμένη ψυχολογία, που βλέπουν ένα μακρύ θολό τοπίο μέχρι τις σχεδόν αόρατες γραμμές των οριζόντων. Είναι οι περισσότεροι, που δεν ξέρουν που θα βγει αυτή η κατάσταση, αν θα έρθει ένα κανονικό καλοκαίρι, που δεν ξέρουν πως να παρηγορήσουν την αβεβαιότητα στα παιδικά μάτια και πως να απαντήσουν στα αθώα ερωτήματα.
Είναι και αυτοί, που έταζαν δώρα στα παιδιά και έπλαθαν ωραίες εικόνες για την παιδική φαντασία, εικόνες με χρωματιστά ποδήλατα στην παραλιακή ζώνη, δίπλα σε χαρούμενα σκυλάκια και όχι σε επιδειξιομανή ιγκουάνα.
Η κατάσταση δεν είναι για πλάκα. Ας αφήσουν λοιπόν μερικοί στα κανάλια και στα site τα αστειάκια, τις λοιδορίες και τις υπερβολές για την συμπεριφορά των Θεσσαλονικέων. Δεν είναι όλα για πούλημα στους πάγκους της τηλεθέασης και του φτηνού εντυπωσιασμού.
