Προσπαθώ καμιά φορά τα βράδια να δω μερικές τηλεοπτικές σειρές εσωτερικής παραγωγής και το μετανοιώνω πικρά, διαπιστώνοντας με απογοήτευση ότι η εποχή μας στερείται εμπνεύσεων και το σκεπτικό των υπευθύνων για τα προγράμματα είναι το πως θα καλύψουν τον χρόνο και πως θα γεμίσουν τα κενά.

Γράφει ο Νίκος Δημαράς

Δεν λέω ότι είναι εύκολη δουλειά η τηλεόραση ή η συγγραφή σεναρίων, αλλά αυτή η φετινή κατάντια δεν αντέχεται. Εκτός ορισμένων εξαιρέσεων με ενημερωτικές εκπομπές και λίγες ταινίες από τα κρατικά κανάλια (ΕΡΤ 2 και ΕΡΤ 3), τα άλλα προγράμματα γέμουν ανοησιών, όπως:

Με χασκογελαστά πρωϊνάδικα και μεσημεριανάδικα.

Με τουρκικά δακρύβρεχτα σίριαλ.

Με επαναλήψεις, σειρών για διάφορες εκδοχές της μίζερης ζωής στις πολυκατοικίες.

Με παρέλαση απελπισμένων κοριτσιών στο δρόμο προς την δόξα του μόντελινγκ.

Με φορτισμένα ταλέντα επαρχίας και Κύπρου για κατάκτηση της πίστας και αναγνώρισή τους ως αοιδών πανελλαδικής εμβέλειας με πιστοποίηση από τα καρακαξόγελα της Παπαρίζου και τα δήθεν αυθόρμητα σκετσάκια του Μαζουράκη.

Με ξένες ταινίες, όπου ο ισχυρός και σκληρός πρώην ράμπο  του F.B.I. σκοτώνει τα κατάλοιπα της κοινωνίας.

Με κάποια ντοκιμαντέρ, που έχουν παιχθεί από τρεις και τέσσερις φορές.

Άφησα τελευταίες τις ελληνικές σειρές, τύπου “8 λέξεις”, “Κόκκινο ποτάμι”, “Άγριες μέλισσες” κ.λ.π. διότι και εδώ δεν έχουμε κάτι το εξαιρετικό.

Οι “8 Λέξεις” μπορεί να εξάπτουν το ενδιαφέρον λόγω των σκανδαλωδών καταστάσεων, που περιγράφονται στο σενάριο, αλλά αυτή η ισοπέδωση των πάντων με τον διεφθαρμένο φαρμακοβιομήχανο, με την τεκνατζού συνεταίρο του, με τον γιο ζωγράφο, που “κοιμάται” με την γυναίκα του αδελφού του, με τον νεαρό πολιτικό – αρχηγό κόμματος, που έχει εξώγαμο και “δίπορτο” σε γυναίκα και γκόμενα, με τον βουλευτή – οικογενειάρχη, που έχει ομοφυλοφιλική σχέση με έναν νεαρό πανεπιστημιακό, έχει επίσης μια έφηβη κόρη – επαναστάτρια, που αισχρολογεί και βρίζει τους πάντες, αλλά και έναν γιό δεινό διαρρήκτη και αδίστακτο δολοφόνο,  με την ερωμένη του διεφθαρμένου βιομήχανου, που είναι επικεφαλής ομάδας εκδιδομένων κυριών με το κάλυμμα των συνοδών πολυτελείας, με τον εκβιαστή δημοσιογάφο και με πολλά άλλα, που δείχνουν μια κοινωνία σε ακραία παρακμή.

Άραγε βγαίνουν από την εν λόγω σειρά κάποια μηνύματα για την δημιουργία κοινωνικών προτύπων ή μήπως αυτή η διάσταση των σεναρίων , δηλαδή του επιμορφωτικού χαρακτήρα, αποτελεί πλέον αναχρονιστική αντίληψη και σκουριασμένη ηθικολογία;

Σε πιο αξιοπρόσεκτο επίπεδο το “Κόκκινο ποτάμι” του Μανούσου Μανουσάκη, παρά τις αισθητικές αδυναμίες και τις ολίγον κουραστικές και μακρόσυρτες σκηνές.

Οπωσδήποτε γίνονται κάποιες προσπάθειες, αλλά το μεγαλύτερο μέρος των τηλεοπτικών προγραμμάτων δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Ούτε είναι λύση η καταφυγή στα συνδρομητικά και στο Ίντερνετ, διότι και εδώ μια από τα ίδια μοιράζονται στο φιλοθεάμον κοινό.

Τα πλεονεκτήματα των καναλαρχών

Και τα γράφω όλα αυτά σήμερα, διότι οι κύριοι καναλάρχες έχουν σηκώσει μπαϊράκι, δεν εξασφαλίζουν ανεκτές εργασιακές συνθήκες στους εργαζομένους, δεν γουστάρουν τις συλλογικές συμβάσεις  και νομίζουν ότι ο κόσμος τρώει κουτόχορτο.

Διαβάστε λοιπόν τα πλεονεκτήματα, που έχουν αποκτήσει οι κύριοι καναλάρχες και από την προηγούμενη κυβέρνηση, ώστε και λιγότερο φόρο να πληρώνουν και ανεξέλεγκτοι να είναι.

Τα παρακάτω στοιχεία αναφέρθηκαν επίσημα στη γενική συνέλευση των μελών του ΕΔΟΕΑΠ (Ενιαίος Δημοσιογραφικός Οργανισμός Επικοθρικής Ασφάλισης και Περίθαλψης), που ολοκληρώθηκε χθες στην Αθήνα:

“Συγκεκριμένα οι καναλάρχες πέτυχαν τη μείωση της φορολόγησης των εσόδων από τη διαφήμιση από το 20% στο 5%, που σημαίνει ότι σε πραγματικές τιμές έδωσαν 4 εκατ. ευρώ και πήραν ως αντάλλαγμα περί τα 30 εκατ. ευρώ. Δηλαδή η μείωση του φόρου είναι τέτοια που αντισταθμίζει και το κόστος των αδειών!

Επιπροσθέτως μάλιστα εισέπραξαν επιδότηση περί τα 2 εκατ. ευρώ για τα σίριαλ, που γυρίζουν στην Ελλάδα, και θα συνεχίσουν να εισπράττουν τις ενισχύσεις αυτές.

Να δούμε όμως ποια είναι η ενίσχυση των εφημερίδων πανελλαδικής κυκλοφορίας. Έξι εκατατομμύρια έχουν ήδη εγκριθεί για το 2019, ενώ κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητο είναι το όφελος που έχουν από την κατάργηση ποσοστού της τάξεως του 4% επί των πωλήσεων. Το συνολικό όφελος των επιχειρήσεων του έντυπου Τύπου θα ξεπεράσει τα 9-10 εκατ. ευρώ, ενώ η επιβάρυνσή τους από το 2% δεν ξεπερνά τα 3 εκατ.! Οι ιδιοκτήτες των περιφερειακών εφημερίδων έχουν λαμβάνειν 4 εκατ. ετησίως επί τέσσερα χρόνια, δηλαδή 16 εκατ. συνολικά“.

Αυτή είναι η εικόνα καναλαρχών και ιδιοκτητών Μ.Μ.Ε. που καλά είναι να την γνωρίζουν οι πολίτες για να εκτιμούν και την ανταποδοτικότητα των προγραμμάτων και των παραγωγών, που οδηγούν συνεχώς σε ευτελισμό  την αισθητική εικόνα και το επίπεδο της κουλτούρας του ελληνικού λαού.