Παρακολούθησα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και με κάποια συναισθηματική φόρτιση την υπόθεση των δηλώσεων και όσων ακολούθησαν μέχρι την παραίτηση του Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας του Πρωθυπουργού Αντιναύαρχου ε.α. Αλέξανδρου Διακόπουλου.
Για μια ακόμη φορά προέβην σε τρεις διαπιστώσεις:
1. Ότι με μια δήλωση σε ένα τηλεοπτικό κανάλι μπορεί να χάσει την θέση του ένας σημαντικός δημόσιος παράγων και αξιοπρεπής άνθρωπος.
2. Ότι η αλήθεια δεν συνάδει απολύτως με την πολιτική ζωή και ότι η γλώσσα της διπλωματίας (ενίοτε και της υποκρισίας) ενδημεί και ανθίζει στην ελληνική πραγματικότητα και στους διαύλους της εξουσίας.
3. Ότι στα εθνικά θέματα χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή και καμιά φορά οι κινήσεις και δηλώσεις πρέπει να περνούν από πυκνό κόσκινο, πριν δημοσιοποιηθούν, διότι ως γνωστόν υπερτερεί το ύψιστο εθνικό συμφέρον και καμιά φορά κερδίζει η υπομονή.
Γράφει ο Νίκος Δημαράς
Λυπάμαι να πω ότι η περίπτωση του αξιότιμου κυρίου Διακόπουλου εμπίπτει και στις τρεις παραπάνω διαπιστώσεις, παρότι ο ίδιος ο ναύαρχος προσπάθησε να “μαλακώσει” το περιεχόμενο των αρχικών του δηλώσεων στο κανάλι.
Και λέω λυπάμαι, διότι αφ ενός ο κ. Διακόπουλος είπε την αλήθεια και μόνο την αλήθεια και αφ ετέρου είναι ένας καθόλα αξιότιμος, σοβαρός, αξιοπρεπής και συμπαθής άνθρωπος, που η εμπλοκή του σε αυτή την ιστορία τον έθεσε ενώπιον της κριτικής ενίων πολιτικών, αλλά και μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης.
Και τι είπε ο αντιναύαρχος, που ενόχλησε το περιβάλλον του πρωθυπουργού και τον ίδιο τον κ. Μητσοτάκη; Είπε με δυο λόγια ότι το Oruc Reis πραγματοποίησε έρευνες μέσα στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, έστω και αν ο ίδιος προέβη μετά σε ελαφρά ανασκευή των δηλώσεων.
Κι εμείς κύριε ναύαρχε είμαστε με την αλήθεια. Και θυμόμαστε την γνωστή ατάκα από ταινία του πάλαι ποτέ υπέροχου ελληνικού κινηματογράφου, που έλεγε: “Εμείς είμαστε στρατιωτικοί και τα λέμε τσεκουράτα…”
Αλλά εδώ, κύριε ναύαρχε, δεν ενδημεί η αλήθεια, όπως την ξέρουμε και την εννοούμε. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την πολιτική και με τις σκοπιμότητές της, που κάθε στιγμή μεταβάλλονται.
Αλήθεια είναι ότι έλεγε η κυβέρνηση (και η αντιπολίτευση) πριν βγει το Oruc Reis στην υφαλοκρηπίδα μας ότι δεν θα δεχθούμε παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας και ότι θα αντιδράσουμε με κάθε μέσον (δηλαδή και με στρατιωτική εμπλοκή), αλλά πολύ συχνά στην πολιτική μερικά πράγματα λέγονται και δεν γίνονται και άλλα γίνονται και δεν λέγονται, όπως έλεγε ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Αλήθεια είναι ότι δεν αντιδράσαμε δυναμικά όσο θα θέλατε εσείς κι εγώ, όπως και δεκάδες πιλότοι και αξιωματικοί του ναυτικού στο νότιο Αιγαίο, καθώς και πολίτες από τον Έβρο έως την Γαύδο, αλλά μάλλον παρασυρθήκαμε και ίσως υποπέσαμε σε ένα λάθος, λόγω συναισθηματικής εξάρσεως, όπως θα λέγαμε στη γλώσσα σας.
Δεν είμαι βέβαιος ότι κάναμε λάθος, αλλά δίνω ένα ακόμη περιθώριο στην σκέψη της στρατηγικής και της τακτικής. Το λέω αυτό, διότι υπάρχει και η εκτίμηση ότι αυτή η ιστορία μόλις άρχισε. Νομίζω ότι είδαμε μόνο την πρώτη σκηνή από την θεατρική παράσταση, που έστησε ο Ερντογάν στην Ανατολική Μεσόγειο. Το έργο έχει ακόμα πολλές σκηνές και μπορεί να υπάρχει και σασπένς, ούτως ειπείν εκπλήξεις και ανατροπές.
Μπορεί σε μια επόμενη φάση να βγάλουμε εμείς ένα ερευνητικό σκάφος στην ίδια περιοχή και να περιμένουμε την απέναντι πλευρά να υποπέσει στο “ήρξατο χειρών αδίκων”.
Μπορεί την επόμενη φορά η φρεγάτα Kemal Reis να πιάσει πάτο αν επιχειρήσει εμβολισμό ελληνικού σκάφους.
Μπορεί να δούμε, ίσως και ένα άδοξο τέλος του ταραξία “σουλτάνου”, υπό το βάρος μεγάλων οικονομικών προβλημάτων και πιθανών κυρώσεων από σύμμαχες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Έχω τη ελπίδα, κύριε ναύαρχε, ότι οι ιθύνοντες της χώρας μας γνωρίζουν καλά την αλήθεια, όπως κι εσείς και εγώ, αλλά πιθανόν να έχουν στο μυαλό τους κάτι παραπάνω από μας, δηλαδή την υπομονή.
Εύχομαι να πιστεύουν αυτό, που λένε οι Αμερικανοί, δηλαδή “Ακολούθησε το ρυθμό της φύσης, το μυστικό της είναι η υπομονή…”
Αν και υπάρχει και η άλλη σοφή άποψη, που λέει ότι: “Η υπομονή έχει τα όριά της. Αν πάει πολύ μακριά, φτάνει τα όρια της δειλίας…”
Η ιστορία θα δείξει, κύριε ναύαρχε. Υπομονή…
