Καθώς πληθαίνουν οι φωνές για χαλάρωση των μέτρων από ειδικούς και μη και ενώ η χώρα βρίσκεται σε μια κρίσιμη φάση με μεγάλο αριθμό διασωληνωμένων ασθενών, εκατοντάδων νέων εισαγωγών στα νοσοκομεία και 50-60 θανάτους την ημέρα, εμφανίζονται όλο και πιο συχνά εικόνες συνωστισμού σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα και άλλες πόλεις.
Γράφει ο Νίκος Δημαράς
Πολλά άτομα, κυρίως νεαρής ηλικίας, δεν αντέχουν χωρίς ποτά και χαβαλέ, οπότε ξεχύνονται στον Φλοίσβο του Παλαιού Φαλήρου, στην παραλιακή της Θεσσαλονίκης, στη Μητροπόλεως και στην Αγίας Σοφίας για να “ξεδώσουν”.
Χειρότερες εικόνες είδαμε στην Πάτρα και στα σκαλιά του Αγίου Νικολάου, όπου οι νεαροί έσπασαν μάρμαρα, αναποδογύρισαν κάδους απορριμμάτων, γέμισαν τον τόπο από σκουπίδια και έγραψαν συνθήματα στους τοίχους, λερώνοντας όλες τις επιφάνειες.
Είναι “κάτι κουρασμένα παλικάρια”, που δεν αντέχουν άλλο να μένουν στα σπίτια, δεν γουστάρουν να μελετούν με τις ώρες, λιώνοντας τα παντελόνια στις καρέκλες, βαριούνται τον υπολογιστή και έχουν μπουχτίσει από τα πολλά chat και τα μηνύματα (instant messaging), δεν γελούν πλέον από τα “τρολλαρίσματα” και τα κρύα ανέκδοτα, οπότε βγαίνουν για να ξεσκάσουν…
Τα “κουρασμένα παλικαράκια” γίνονται αίφνης “παλιόπαιδα, ατίθασα”, που θα έλεγε κι ο μακαρίτης ο Τσιφόρος, γιατί δεν έχουν ακούσει τίποτα για υπομονή και καρτερία. Δεν έμαθαν να δίνουν καίρια σημασία στη δουλειά και στην επίπονη προσπάθεια για προκοπή γιατί δεν ξέρουν τι θα πει μεροκάματο.
Δεν δούλεψαν από τα 14 χρόνια τους στα συνεργεία της μουτζούρας, ούτε κάθισαν να μάθουν γράμματα στης ανάγκης τα θρανία.
Δεν βγήκαν ποτέ στους αγρούς να δουν με πόσο ιδρώτα βγαίνει το ψωμάκι, πως γίνεται η συλλογή των καρπών, πως θερίζεται το σουσάμι και ποια διαφορά έχουν οι μηλιές από τις μουριές…
Στην πρώην Σοβιετική Ένωση και σε εφαρμογή προγραμμάτων της σοσιαλιστικής διαπαιδαγώγησης όλοι οι νέοι έκαναν υποχρεωτική πρακτική άσκηση στα χωράφια επί μήνες για να αισθάνονται την ικανοποίηση της συμμετοχής στην παραγωγική διαδικασία.
Σε μια αποστολή μας στην Εσθονία επί σοσιαλιστικού καθεστώτος το 1986 μας πήγαν να διασκεδάσουμε στη “Γιορτή των χωραφιών”, έξω από το Ταλίν. Όμορφες κοπέλες και γυμνασμένοι νεαροί είχαν ετοιμάσει πικ νικ και μετά τα κεράσματα άρχισαν να χορεύουν δίνοντας υπέροχες εικόνες.
Εδώ ψάχνουν για αλλοδαπούς εργάτες σε Ημαθία και Πέλλα για να μαζέψουν τα φρούτα, ενώ τα δικά μας παιδιά δεν ξέρουν να ξεχωρίζουν τα ροδάκινα από τα μήλα…
Ξέρουν όμως να φτιάχνουν δεκάδες λικέρ από αναμίξεις ξένων ποτών, πάνε τα Mojito με τεκίλα σύννεφο και “κατεβαίνουν” μια κι έξω τα σφηνάκια με διάφορα άλλα κοκτέϊλς, όπως αυτά από άσπρα μούρα – μαύρα μούρα, φέρνοντας ζάλη και θυμό…
Έχουμε πλέον καθημερινά φαινόμενα, όπως τα χθεσινά στη Μητροπόλεως, όπου εκατοντάδες νεαροί και νεαρές είχαν συγκεντρωθεί έξω από τα μαγαζιά και με ένα ποτό στο χέρι διασκέδαζαν, διώχνοντας την πλήξη του καναπέ…
“Έχουν κουραστεί” τα παιδιά, λέει και η κυρία Τσιμτσιλή, ζηλεύοντας όσους ζουν στο Λος Άντζελες και στις βίλες της Φλόριντας, άμα δε και στις παρυφές της Αράχωβας.
Και τούτων λεγομένων έρχονται οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι και ετοιμάζονται να ανοίξουν λιανεμπόριο και γυμνάσια – λύκεια σε πρώτη φάση, ενώ πέφτουν και σε βαθύ συλλογισμό για το Πάσχα και αν οι Αθηναίοι θα πάνε στα χωριά τους…
Για το λιανεμπόριο με τήρηση μέτρων δεν έχουμε αντίρρηση, ώστε να αναπνεύσουν οι επιχειρήσεις και οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, αλλά οι δραστηριότητες με πολλές επαφές καλά θα είναι να παραμείνουν υπό περιορισμό.
Θα μπορούσαν επίσης να αφήσουν τον κόσμο να βγει στην ύπαιθρο, απελευθερώνοντας τις διαδημοτικές και διαπεριφερειακές μετακινήσεις, εκτός συγκεκριμένων ζωνών σε πολυσύχναστες παραλίες.
Να αφήσουν τους ανθρώπους να βγουν από τα σπίτια στην ύπαιθρο, στους κάμπους και στους ανθισμένους αγρούς. Να πάνε και οι νέοι μας καμιά βόλτα στα χωράφια, να περπατήσουν ανάμεσα στις ροδακινιές της Ημαθίας και να βγάλουν πανέμορφες φωτογραφίες, άμα δε και selfies…
Να μάθουν να ξεχωρίζουν τα πλατάνια από τις φλαμουριές, να μαζέψουν κα΄να ροδάκινο και να καταλάβουν τι εστί βερίκοκκο…
