Μετά τις ξέφρενες χαρές και τα πανηγύρια, για κάποιο λόγο, το 2020 ήρθε στη ζωή μας. Μερικές ελπίδες, σαν σπίθες πετάχτηκαν από το τζάκι, διέγραψαν μια σύντομη διαδρομή και χάθηκαν στο βάθος του τίποτα.
Η καθημερινότητα καραδοκεί, εκεί έξω. Κάτι λογαριασμοί σε εκκρεμότητα «γκρινιάζουν» πάνω στο κομοδίνο, κάτι φανταχτερά φωτάκια μένουν από μπαταρία και ρόδα η ζωή που γρήγορα γυρνά. Ξέμειναν κι όλες οι νοσταλγίες, για όσα χάθηκαν. Κάτι αγάπες ξεχνιούνται στο βάθος των γλυκόπικρων αισθημάτων, που κάθε φορά μας κατακλύζουν κάτι τέτοιες ημέρες.
Γράφει ο Άγγελος Κολοκοτρώνης
Μπορεί να είναι και μια ψευδαίσθηση, που κι αυτή είναι προορισμένη να ακυρωθεί, όταν αρχίζουν να ηχούν τα τύμπανα της ρουτίνας μας. Τι να σας πω; Όλα καλώς καμωμένα. Από όλα έχει ανάγκη το «μέσα» μας και, βέβαια –καλά κάνουμε και ανταποκρινόμαστε.
Ευχές με το τσουβάλι, λίγο πριν σκάσει το πρώτο πυροτέχνημα και το αποθαυμάσουμε, ως αιώνια αυτό-εκπλησσόμενοι από τα αυτονόητα. Λίγο πιο κάτω πάλι εκείνη η αβάσταχτης αθλιότητας ουρά, έξω από την Εθνική Τράπεζα, που εσχάτως έγινε «Τράπεζά «μας», λες και είναι η φιλόστοργη μάνα που κάτι μας δίνει, ενώ στην πραγματικότητα είναι εκείνη που τα παίρνει όλα.
Άντε καλή χρονιά, για όλης της Γης τους κολασμένους. Σε κάτι ημιβάρβαρα δείπνα της κολάσεως κι αυτά, φιλοσοφήσαμε, «λύσαμε» τα πολιτικά και άλλα προβλήματά μας, κρυφοκοιτάξαμε μια λυγερή ξανθούλα, που πέρασε από δίπλα μας και άφησε κάτι αρώματα που θύμιζαν την πρώτη μας νιότη, αλλά συνήλθαμε σύντομα, καθώς κάποιο από τα αστεράκια μας, εκείνη την ώρα βρήκε να φωνάξει «παππού»!!!
– Τι παππού καλέ, της λέω;. Είμαι εγώ παππούς;
Και το πεντάχρονο με αποστομώνει:
-Ε, όχι, δεν έχεις και μπαστούνι!!!
Μας έκανε την καρδιά περιβόλι.
Και καθώς τα χρόνια κυλούν, σαν το δροσερό νεράκι της πηγής, εμείς πάλι τα ίδια θα κάνουμε. Θα ερωτευόμαστε, θα μας πληγώνουν, θα μας αφήνουν στη μέση του παγωμένου δρόμου, να ψάχνουμε μια απόμερη γωνιά, μην τύχει δει κανείς ένα δάκρυ που πάντα βρίσκει την ευκαιρία να φανερωθεί σε κάτι τέτοιες ώρες.
Αλλά, ακόμη κι αυτό, είναι ζωή. Όσο η φλέβα δεν σταματά κι η ανάσα αποζητά το οξυγόνο της ζωής, αυτά θα γίνονται. Τα χρόνια πέρασαν.
Και πλέον δεν έχω κανέναν για τίποτα να κατηγορήσω, όταν θέλει να χαίρεται με το τίποτα, όταν περιμένει μια Πρωτοχρονιά για να πιεί μια σαμπάνια, να φορέσει τα καλά του και να κάνει τη βόλτα του στη μεγάλη πλατεία της ζωής. Αντίθετα τον προτρέπω. Κάθε μέρα Πρωτοχρονιά να είναι γι΄αυτόν.
Και ν΄αφήσει τους πάντες, ακόμη κι εμάς τους εξ επαγγέλματος γραφιάδες και συνήθως γκρινιάρηδες ή και ρομαντικούς, να λέμε ό,τι θέλουμε. Λίγο κόκκινο κρασί, ένα φλερτ, ένα χαμόγελο, ακόμη και μια περαστική θλίψη.
Να, αυτό είναι η ζωή. Ζήστε την κι όλα χαλάλι σας.
