Θα ήθελα πολύ να ήσασταν γιαγιά μου, είπα κάποτε στην Ελένη Αρβελέρ,όταν
συνεργαζόμασταν να φτιάχνουμε ωραίες διαλέξεις στην αγαπημένη Θεσσαλονίκη.
Και δεν το είπα, επειδή υποτίμησα τη γιαγιά Ευσεβούλα, που ήταν αυστηρή και
φεμινίστρια της εποχής στα χρόνια της, ούτε επειδή δεν γνώρισα γιαγιά εκ μέρους
του πατέρα μου.Το είπα αυθόρμητα και πηγαία, επειδή τρελαινόμουν να την ακούω
να περιγράφει ιστορίες για την Συμβασιλεύουσα μιας άλλης περιόδου,τόσο άγνωστης
για μένα όσο και για τον πολύ κόσμο…
Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης
Εκείνη, σοφή από τα γεννοφάσκια της, με κοίταξε με σκληρό ύφος και μου το
ξέκοψε κάθετα : μη λες βλακείες, αυτά δεν γίνονται. Όποτε, άλλαξα συζήτηση.
Και κάτι πιο πρόσφατο, στα 94 χρόνια της είπε: Τον θάνατο δεν τον φοβάμαι,
αλλά τον ζητώ συνέχεια. Γιατί; Διότι αν φοβάμαι κάτι, είναι η κακιά ζωή. Αν θέλω
κάτι, είναι να πεθάνω όρθια και ορθή, ειδάλλως ας πεθάνω αμέσως. Θα σας
θυμίσω αυτό που είπε ο Επίκουρος: όπου είμαι εγώ δεν είναι ο θάνατος.Όπου
είναι ο θάνατος δεν είμαι εγώ..
Έπειτα, δεν πρέπει να ξεχνάμε την αγάπη και τη γνώση της για τη μουσική.
Πήγα στους Δελφούς για ν ακούσω τον Κουραντζη, την Έβδομη του Μπετόβεν,
την οποία την ξέρω σχεδόν απ έξω, μαζί με την Εροικα, με την Έκτη δηλαδή
την Ποιμενική,την Όγδοη και την Ένατη.
Αυτές είναι οι μουσικές που σχεδόν με μεγάλωσαν. Είμαι εδώ και κάποια χρόνια πρόεδρος στη διεθνή ένωση Ντμιτρ Σοστακόβιτς και όταν φθάνεις στα τελευταία σου, αγαπάς όσα γνώρισες πιο πρόσφατα, και τα έργα του Σοστακόβιτς είναι στα αγαπημένα μου κομμάτια,
παρόλο που τα ακούω υποχρεωτικά..
Και από την…γιαγιά μου στον παγκόσμιο μουσικό Νικ Κέιβ, που έχει καθιερώσει
μια ιστοσελίδα, όπου ο καθένας μπορεί να του ρωτήσει ο,τιδήποτε. Κι εκείνος
θα απαντήσει, με σοβαρότητα, με συνέπεια κι ευθυκρισία. Όπως η άγνωστη που
τον ρώτησε για την θλίψη, την έμπνευση και τον χαμό του παιδιού του, που
σκοτώθηκε.
Εκείνος απάντησε:
“Αυτό είναι μια πολύ όμορφη ερώτηση και είμαι ευγνώμων που ρωτήσατε.Μου
φαίνεται ότι, αν αγαπάμε θρηνούμε. Αυτή είναι η συμφωνία. Η θλίψη και η αγάπη
είναι πάντα συνυφασμένες. Η θλίψη είναι η τρομερή υπενθύμιση των βάσεων
της αγάπης μας, και όπως η αγάπη, η θλίψη δεν είναι διαπραγμεύσιμη. Υπάρχει
μια απεραντοσύνη στη θλίψη, που κατακλύζει τους μικροσκοπικούς εαυτούς
μας…..
Αισθάνομαι την παρουσία του γιου μου παντού τριγύρω, αλλά μπορεί να
μην είναι εκεί.Τον ακούω να μου μιλά,να με κηδεμονεύει, να με καθοδηγεί, αν και
μπορεί να μην είναι εκεί. Το φοβισμένο πένθος το ακολουθούν φωτεινά
φαντάσματα στο πέρασμα του. Αυτά τα πνεύματα είναι ουσιαστικά ιδέες. Είναι
η παγωμένη φαντασία μας που ξαναξυπνάει μετά μια καταστροφή.
Όπως και όλες οι ιδέες, τα πνεύματα μιλάνε για τις δυνατότητες. Ακολούθησε τις ιδέες σου,
γιατί από την άλλη πλευρά είναι η αλλαγή, η ανάπτυξη και η λύτρωση. Δημιούργησε
τα πνεύματα σου.Κάλεσε τα. Μίλησε τους. Με αγάπη Νικ.” ¨
Για την αντιγραφή Νίκος Β.
