Είναι που είναι διαλυμένα τα νεύρα μας απ’ όσα μας συμβαίνουν καθημερινά, έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε και όλους εκείνους που επιλέγουν να ζουν την καθημερινότητά τους σε αργή κίνηση…

 

Γράφει η Αλεξάνδρα Γρηγορίου

 

Κι ας μη βιαστεί κάποιος να πει τα γνωστά περί ταχύτητας κι ότι σκοντάφτουμε κτλ…

Δεν εννοούμε να τρέχουμε καθημερινά αλλά κι αυτή η νωχελικότητα, η πλαδαρότητα, το αργό σε όλα, είναι πέραν του δέοντος αποδεκτό! Και φυσικά αποδεικνύει και πόσο αργοί έχουμε γίνει πλέον ως κοινωνικό σύνολο!

Βγαίνεις απ’ το σπίτι σου το πρωί κι έχεις ν’ αντιμετωπίσεις τη συντριπτική πλειοψηφία των οδηγών, γυναικών και ανδρών, για να μη μπερδευόμαστε, που θεωρούν ότι έχουν δυο ζωές να ζήσουν οπότε δεν πειράζει να κάνουν μια απόσταση που φυσιολογικά χρειάζεται μισή ώρα, σε τρεις!

Αργά, αδιάφορα, χαλαρά ρε παιδί μου! Άνευρα, χωρίς κέφι, χωρίς σπιρτάδα, με φόβο, με προβληματισμό, με αναποφασιστικότητα. Λες και πρόκειται για τη μεγαλύτερη απόφαση ζωής που μπορεί να λάβει κάποιος, αν θα στρίψει νορμάλ ή σπάζοντας τα νεύρα των υπολοίπων!

Κι άντε, κάτι νέες οδηγοί που προφανώς οι σύζυγοι βαρέθηκαν να τις πηγαινοφέρνουν και πήραν β8ιαστικά το δίπλωμα κι αγόρασαν κι ένα μικρό αυτοκινητάκι ίσα ίσα για να μας σπάνε τα νεύρα πηγαίνοντας για καφέ ή για ψώνια, πάει στην ευχή. Άντε και κάτι συνταξιούχοι που ενίοτε βγάζουν το αυτοκίνητο για καμιά βόλτα πριν παραδώσουν πινακίδες ή που μόλις τις πήραν. Να πούμε άντε και σε δημόσιους υπαλλήλους που τέλος πάντων στη συντριπτική τους πλειοψηφία έμαθαν να τα κάνουν όλα αργά αφού χρόνο έχουν όσο θέλουν ώστε να παρακολουθούν ακόμη και τη ζωή τους να κυλάει…

Μα οι υπόλοιποι, έχουμε δουλειές και δε βγήκαμε για βόλτα, ούτε καθόμαστε σε ουρές από χόμπι! Πόσο μάλλον να περιμένουμε ν’ αποφασίσει να ξεκινήσει στο φανάρι ο χαλαρός ή να βρει τ’ απαραίτητα στην τσάντα εκείνος που απλώς βρίσκεται στο διάλειμμα μεταξύ δύο καφέδων!

Ανεργία, λέει. Κατάθλιψη. Απογοήτευση. Ναι, σωστά, όλα υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία, δυστυχώς! Και μάλιστα σε μεγάλες ποσότητες πλέον! Ξενιτεύεται ο ανθός των Ελλήνων οπότε μένουμε πίσω οι μεγαλύτεροι κι εκείνοι που τέλος πάντων βολεύονται με τα δεδομένα που επικρατούν πλέον. Σωστό κι αυτό. Δεν είμαστε οι βλάκες που μένουμε πίσω όμως. Ή τουλάχιστον δεν πρέπει να νιώθουμε έτσι κι ούτε να παλεύουμε ν’ αποδείξουμε ότι χαζέψαμε!

Όλοι έχουμε τα θέματά μας, τα προβλήματά μας, τις υποθέσεις που μας απασχολούν και χανόμαστε συχνά στις σκέψεις μας. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι πρέπει ν’ αφεθούμε σε τέτοια συμπεριφορά και να μετατραπούμε σε χώρα αργόστροφων καημένων που αδιαφορούν για τη ζωή και τις νορμάλ ταχύτητες που είναι απαραίτητο να επικρατούν για να μην μείνουμε πολύ πίσω απ’ τον υπόλοιπο κόσμο που καλπάζει…

Κανείς δεν υποστηρίζει ότι πρέπει να τρέχουμε σαν παλαβοί και να κάνουμε τα λάθη της απρόσεκτης βιαστικής πορείας. Απ’ αυτή τη θέση όμως ως την απόλυτη χαλαρότητα της πλήξης και της ανίας, υπάρχει αρκετή απόσταση που μπορούμε άνετα να ζήσουμε μια φυσιολογική καθημερινότητα κι όχι ως παραιτημένοι και παραδομένοι κακόμοιροι.

Άλλωστε, η μέση ταχύτητα του υπόλοιπου πλανήτη, μπορεί κάλλιστα να μας περιθωριοποιήσει πριν καν το καταλάβουμε. Και με τον ανθό της νέας Ελλάδας στο εξωτερικό να στήνει τη ζωή του σε αναπτυγμένες και ορθά λειτουργούσες χώρες, όσο πιο αργά πηγαίνουμε εμείς, τόσο πιο καθαρό μήνυμα στέλνουμε για την παραίτησή μας.

Κι αυτή τη φορά, δε θα υπάρξει επιστροφή αφού ήδη η αδιαφορία κι η νωθρότητά μας έχει οδηγήσει τη χώρα σε δρόμους που κάποτε αποτελούσαν εφιάλτη.

Χρειαζόμαστε το χρόνο μας όλοι για να χωνέψουμε τι μας έχει συμβεί έστω κι αν πέρασε πλέον ικανό διάστημα για να προσαρμοστούμε.

Δε δικαιολογούμαστε με τίποτα όμως να λειτουργούμε τόσο αργά σε όλα! Κι αν δεν το συνειδητοποιήσουμε σύντομα, θ’ αγναντεύουμε τους υπόλοιπους απ’ τις αραχνιασμένες γωνιές του πλανήτη.