Πάντως, δεν είναι σωστό να τα ισοπεδώνουμε όλα.Υπάρχουν και καλά πράγματα στην καθημερινότητα μας.Δεν θα απαριθμήσω τώρα τις στιγμές ευωχίας στη ζωή. Αλλά, θα περιοριστώ σε ένα μόνο, αυτό που αφορά την ακουστική απόλαυση. Και όσο και αν δεν είναι αρεστό στην πλειονότητα των ακροατών, εγώ θα το γράψω..Μ αρέσει ν ακούω το τρίτο πρόγραμμα των ραδιοφωνικών σταθμών της ΕΡΤ.
Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης
Μ αρέσει όχι επειδή φέρει την ετικέτα της ΕΡΤ η επειδή εκεί εργάζονται κάτι παλιόφιλοι με αραχνιασμένες ιδέες, αλλά γιατί, μπορείς να βάλεις τη συχνότητα του τρίτου μόλις ξυπνήσεις το πρωί, να παίζει ασταμάτητα, να μην ενοχλείται κανείς και και να τη διακόπτεις το άλλο πρωί -μετά από μια ακατάσχετη ΡΟΗ κλασικής,κυρίως,
μουσικής, χωρίς πολλά λόγια, χωρίς εμπάθειες, χωρίς υπερβολικούς σχολιασμούς, χωρίς υπονοούμενα, χωρίς εφιαλτικές τσιρίδες, χωρίς κομματικά μεγάφωνα, χωρίς παραπανίσια ντεσιμπέλ.
Μουσική συνοδευτική, αδελφική, παρά στρατιά της δημιουργικής σκέψης σου, λυτρωτική των δυσκολιών της μέρας, νοσταλγική του εντίμου παρελθόντος, δοξαστική για τα εναπομείναντα απομεινάρια καλών εποχών, μουσική τρυφερή, ζέστη, να σε αγκαλιάζει σφικτά και να μην έχει τέλος. Ίσως Γι αυτό τα δυο ανήλικα κορίτσια της
Λούντα, όταν επέστρεψαν στο νησί, μετά από δυο μέρες φιλοξενία στο σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη, έλεγαν μόλις άλλαζε συχνότητα στο ραδιόφωνο ¨αυτή είναι μουσική του Νίκου ¨! Κι εγώ, το άκουσα από το στόμα της μαμάς τους και σκέφθηκα ¨θα γινόμουν καλός παιδαγωγός ¨…
Όπως και προ ημερών, όταν συμπληρώθηκαν 24 χρόνια απ τον θάνατο του Μάνου Χατζηδάκι, και τα ραδιόφωνα έπαιζαν μουσική από τα τραγούδια του και γαληνεύει η ψυχή σου.Και ο παρουσιαστής σχολίασε εύστοχα, ότι αυτό που λείπει σήμερα δεν είναι τόσο ο Χατζηδάκις ως μουσικός όσο ο Χατζηδάκις ως διανοητής. Και είχε τόσο, μα τόσο
δίκιο..
Όπως και προχθές, όταν έφυγε απ τη ζωή ένας από τους κορυφαίους καλλιτέχνες της Γαλλιας, ο Σαρλ Αζναβούρ, το όνομα του οποίου συνδέθηκε με παγκόσμια ακτινοβολία ο άνθρωπος που άφησε πίσω του 1400 τραγούδια, ερμηνευμένα σε επτά γλώσσες από τον ίδιο, ο άνθρωπος που ευτύχησε να δει τον ανδριάντα του σε κεντρική πλατεία της Αρμενίας, που βρέθηκε όσο κανείς άλλος τους συμπατριώτες του και που είχε αφήσει τα ίχνη του στη Θεσσαλονίκη, όταν κάποια στιγμή πέρασε από την συμπρωτεύουσα.
Το μουσικό ραδιόφωνο της ΕΡΤ ήταν αφιερωμένο στον τροβαδούρο, που έκανε 80 χρόνια καριέρας, κτισμένα σε στίχους φτιαγμένους από τον ίδιο με την ιδιαίτερη, ζέστη φωνή. Και έλεγε: ¨Δεν πρέπει να ξεχνάμε όλα όσα έχουν προσφέρει οι μετανάστες στη Γαλλία π.χ. ο Πικάσο, ο Μπεάρ..Ίσως μεταξύ τους υπάρξει ένας νέος Αζναβούρ,ποιος ξέρει; ¨
