«Ουρανο-Μίκης», είναι το καλύτερο κοσμητικό επίθετο, που στόλισε τον τάφο
του Θεοδωράκη, ανάμεσα στα εκατοντάδες που χρησιμοποιήθηκαν αυτές τις
μέρες, για να γεμίσουν σεντόνια-σελίδες η ν ακουστούν από ραδιόφωνα-τηλεοράσεις.
Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης
Τέτοια ποικιλία, τέτοια ποσότητα,τέτοια ευλογία δεν είχα ξαναδιαβάσει στα -ηντα
χρόνια της ζωής μου. Ούτε στον Σεφέρη, ούτε στον Ελύτη η σε άλλους αθάνατους
αποδημήσαντες ανθρώπους του πνεύματος.
Θα μου πείτε ότι είχε ο συγκεκριμένος το φωτοστέφανο του ιδεολόγου αγωνιστή.
Ναι, αλλά τόση ομοθυμία, τέτοια συναίνεση, τόση λάμψη και τέτοια λόγια..Έπρεπε
να καθίσει λίγο ο ένδοξος κουρνιαχτός για να συλλογιστεί το τι είχαμε και τι
χάσαμε…
Αν αφήσω την υποδειγματικό επικήδειο που εκφώνησε η πρόεδρος της
Ελληνικής Δημοκρατίας, βρίσκω πολύ καλή την ιδέα που μου έριξε η ξαδέρφη μου-
φιλόλογος, που μου είπε τηλεφωνικά, χωρίς περιστροφές: «Και όμως εγώ θα
έβαζα τον επικήδειο του γραμματέα του κόμματος, ως θέμα για ανάλυση στα
μεγάλα παιδιά. Αυτά είναι αστοιχείωτα. Προχθές, με ρωτούσαν ο Χριστιανόπουλος
ποιος ήταν, τι έκανε; Και παλαιότερα, δεν είχαν ξανακούσει τον Εμπειρίκο… Πρέπει
να μπει επιτέλους μαχαίρι στην εκπαίδευση.Δεν μπορεί να μην γνωρίζουν τα
στοιχειώδη, τα παιδιά της νέας γενιάς…»
Πράγματι, η Ελλάδα κατατάσσεται τελευταία μεταξύ των χωρών της ευρωπαϊκής
ένωσης σ ότι αφορά την εκπαίδευση και κατάρτιση των ενηλίκων, σύμφωνα με
έρευνα που παρουσιάστηκε πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη.
Προχθές διάβαζα στα “Νέα” μια μαρτυρία, που κτυπούσαν καμπανάκι για τη ζημιά που έχει γίνει στα σχολεία, γενεές επί γενεών, ο λειτουργικός αναλφαβητισμός. Είναι έκκληση για τη
μεγάλη, την βαθιά μεταρρύθμιση ουσίας. Είναι εθνική ανάγκη το σχολείο να
ξαναγίνει σχολείο, τα βιβλία να ξαναπαίζουν τον ρόλο των βιβλίων και το έμψυχο
υλικό ν αναλάβει τις ευθύνες του. Όχι όμως χαιδολογώντας την αμάθεια, αλλά
πολεμώντας την.
Ο Δημήτρης Κουτσούμπας άντλησε στίχους από τραγούδια του κορυφαίου
μουσικοσυνθέτη σ ένα λόγο, που τοποθετούσε τον Μίκη στην πολιτική και
πολιτιστική ιστορία του τόπου.
«Οι αγώνες και η μουσική είναι τόσο δεμένα μέσα σου, ώστε δεν μπορώ να φανταστώ τραγούδι χωρίς αγώνα. Σ όλη τη ζωή σου μ ένα χέρι κρατούσες το τουφέκι και με το άλλο τις παρτιτούρες σου. Μέχρι και στη Μακρόνησο, σ αυτό τον εφιαλτικό τόπο των μαρτυριών, εσύ έγραφες μουσική..
Δεν σε αποχαιρετούμε σύντροφε Μίκη, γιατί δεν έφυγες.Μέσα στις φλέβες μας
είσαι. Και θα είσαι για πάντα, μέσα σ όλα εκείνα που γι αυτά πολέμησες. Θα είσαι
για πάντα σε όλους τους ποταμούς του κόσμου. Κι όταν θα πάρουν τα όνειρα
εκδίκηση και γύρω μας θα λάμπει η λιόλουστη ζωή, θα είσαι κι εσύ, τρανός όπως
πάντα, στις μεγάλες στιγμές, παρών. Γιατί το έργο σου έγινε ελπιδοφόρος
ανήκουστος κελαϊδισμός για τον ελληνικό λαό. Για όλους τους λαούς, στη σύγχρονη
εποχή της ανατολής της νέας κοινωνίας, χωρίς την εκμετάλλευση ανθρώπου από
άνθρωπο…»
Αυτό θα πει «ουρανομήκης» Μίκης !
