Όλος ο πολιτικός κόσμος στην Ελλάδα και διεθνώς έχει καταλάβει τι επιδιώκει ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με τις επεκτατικές κινήσεις του, τόσο προς την Συριακή και Ιρακινή πλευρά, όσο και  προς την Μεσόγειο και το Αιγαίο.

Πλέον όλη η ανθρωπότητα βλέπει έναν ξιπασμένο ηγέτη να απευθύνει σχεδόν καθημερινά διαγγέλματα, να στήνει τηλεοπτικές συνεντεύξεις και να κραυγάζει με καταγγελτικό και αυταρχικό ύφος, διακηρύσσοντας τους μεγαλοϊδεατισμούς του και τις εθνικιστικές του εξάρσεις περί “γαλάζιας πατρίδας” και μιας Τουρκίας, που εξαπλώνεται από τα Βαλκάνια έως την Περσία…

Γράφει ο Νίκος Δημαράς

Το χειρότερο δεν είναι η εθνικιστική μέθη του Ερντογάν, διότι αυτό είναι το παραμύθι του προς τον τουρκικό λαό. Αυτόν τον μεγαλοϊδεατισμό πουλάει στον κόσμο και έτσι στέκεται στην εξουσία τόσα χρόνια, φτιάχνοντας παλάτια, αεροδρόμια, γέφυρες και αεροσκάφη drones μαζί με άλλο πολεμικό υλικό.  Το χειρότερο είναι ότι αυτόν τον αδίστακτο “τσαμπουκά” τον βάζουν δίπλα τους στις διασκέψεις οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί ηγέτες, χωρίς να τολμούν να του πουν μια λέξη για τη σφαγή 700 αμάχων στη βόρεια Συρία, για την κατοχή της μισής Κύπρου και για τις αυθαίρετες κινήσεις του στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο.

Τα ξέρουν όλα οι Ευρωπαίοι, αλλά δεν τολμούν να μιλήσουν, είτε γιατί έχουν μεγάλες οικονομικές δοσοληψίες με την Τουρκία και έχουν επενδύσει μεγάλα κεφάλαια, είτε γιατί την θεωρούν “ανάχωμα” για την απορρόφηση των κυμάτων μεταναστών, είτε τέλος γιατί την βλέπουν και ως ορμητήριο για την αντιμετώπιση του ISIS και των απομειναριών του.

Σημασία πάντως έχει ότι ο Ερντογάν έχει ανοχή για να παίζει το παιχνίδι του και ως εκ τούτου είναι απρόβλεπτος. Υπό αυτό το πρίσμα και αφού “τακτοποίησε” τα σύνορά του προς την Συρία εισχωρώντας σε ζώνη 32 χιλιομέτρων σε ξένο έδαφος, τώρα άρχισε να ορέγεται  την Μεσόγειο και το Αιγαίο.

Υπογράφει το διπλό μνημόνιο με τον Αλ Σάρατζ, αυτό το υποχείριό του στη Λιβύη, καθορίζει τις θαλάσσιες ζώνες κατά το δοκούν και αρχίζει να μεταφέρει στρατεύματα στην υπό την προστασία του χώρα της Αφρικής, ανακαλύπτοντας και “τουρκική μειονότητα” στο έδαφός της. Τέρατα και σημεία, θα πει κανείς. Ε, ναι αλλά σήμερα μάλλον ισχύει όσο ποτέ άλλοτε στον πολιτισμένο κόσμο το δίκαιο του ισχυρού και αυτήν την πραγματικότητα έχουμε να αντιμετωπίσουμε.

Μερικοί λένε ότι ο Ερντογάν μπλοφάρει μέχρι να μπει στη μοιρασιά του ορυκτού πλούτου της Μεσογείου. Ναι αλλά κάθε λίγο και λιγάκι βγάζει τα απωθημένα του και για μερικά νησιά του Αιγαίου. Το είπε προ ημερών ο υπουργός του των Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου: “Πολλά νησιά δεν ονομάζονται στις συνθήκες. Εμείς λέμε ότι είναι δικά μας και οι άλλοι (Έλληνες) ότι είναι δικά τους”.

Τόσο απλά. Και μεταξύ των νησιών αυτών είναι και μερικά, που βρίσκονται δυτικά των άλλων ελληνικών νησιών, στη μέση του Αιγαίου. Αυτό ήθελαν να δείξουν και οι Τούρκοι πιλότοι, που προ ημερών πετούσαν πολύ χαμηλά πάνω από την Κίναρο, νομίζοντας ότι θα τρομάξουν τα κατσίκια της κυρά Ειρήνης, που ζει μόνη στο νησάκι.

Επομένως δεν είναι μόνο οι υδρογονάνθρακες στο μάτι του “Σουλτάνου”. Απλώς βάζει μπροστά αυτό το θέμα για να ανακατέψει και τα άλλα μόλις κάτσουν στο τραπέζι για διαπραγμάτευση. Αλλά και αν δεχθούμε ότι μπλοφάρει είναι πιθανό να το πάει μέχρι το τέλος. Δηλαδή να στείλει ερευνητικό σκάφος νότια της Κρήτης για σεισμικές έρευνες και μετά να αρχίσει γεωτρήσεις.

Σε αυτή την περίπτωση η Ελλάδα θα αντιδράσει και πιθανόν να επιδιώξει να απομακρύνει το ερευνητικό σκάφος, εν ανάγκη και με πυρά, όπως σαφώς υπονοείται από τις “κόκκινες γραμμές” της ελληνικής πλευράς. Και εδώ τίθεται το ερώτημα: Μήπως τελικά αυτό θέλει ο ήδη μπαρουτοκαπνισμένος (από την Συρία) Ερντογάν; Μήπως ψάχνει για μια αφορμή ώστε να ενεργοποιήσει και τα περαιτέρω επεκτατικά σχέδιά του με τις βλέψεις στα νησιά του Αιγαίου;

Πιθανόν να έχει υπερεκτιμήσει τις δυνατότητες της πολεμικής του μηχανής, αφού τα διεθνή ινστιτούτα κατατάσσουν την Τουρκία στην 9η θέση από πλευράς πολεμικού υλικού, ενώ την Ελλάδα στην 28η. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι μπορεί να τον κάνει να ονειρεύεται “περιφανείς νίκες”, διότι στην έκβαση των πολέμων μετρούν και πολλά άλλα κριτήρια. Όμως από έναν ονειροπαρμένο, ξιπασμένο και απρόβλεπτο νταή όλα μπορεί να τα περιμένεις.

Συνεπώς ας έχουμε το νου μας σε όλα. Σε συμμαχίες, σε συνεργασίες, σε άμεση ισχυροποίηση των ενόπλων δυνάμεων και προπάντων στην ενότητα πολιτικών δυνάμεων και λαού. Διότι πολλές φορές έχει αποδειχθεί ότι στο τέλος δεν επικρατούν οι πολεμικές μηχανές, αλλά τα έξυπνα μυαλά και οι χώρες με ενωμένες δυνάμεις.