Υπάρχουν αρκετοί μύθοι γύρω από την αμυγδαλιά και την βιασύνη της να ανθίζει τέλη Γεννάρη – μέσα Φλεβάρη.Μύθοι, θρύλοι και εκδοχές με διάφορες παραλλαγές. Διαλέξαμε έναν, που αναφέρεται στη Θράκη και έχει πιο κοντινά στοιχεία με πρόσωπα και χώρους της ελληνικής μυθολογίας.
Τον διαβάσαμε στο blog “Παιδικά Παραμύθια”:
Στο μέρος της αρχαίας Ελλάδας που το έλεγαν Θράκη, ήταν μια πανέμορφη πριγκίπισσα, η Φυλλίς.
Η πριγκίπισσα κάποτε ερωτεύτηκε έναν νέο από την Αθήνα, τον Δημοφώντα, ο οποίος ήταν γιος του ήρωα Θησέα. Οι δύο νέοι γνωρίστηκαν όταν το καράβι του νεαρού Δημοφώντα επέστρεφε από την Τροία. Παντρεύτηκαν αλλά μετά από λίγο καιρό ο νεαρός Αθηναίος νοστάλγησε την πατρίδα του. Η ερωτευμένη πριγκίπισσα, μην αντέχοντας να τον βλέπει στεναχωρημένο, τον άφησε να γυρίσει πίσω πιστεύοντας ότι αν την αγαπούσε πραγματικά θα ξαναγύριζε και τότε θα ήταν πραγματικά και ειλικρινά δικός της.
Έτσι κι έγινε και η ερωτευμένη Φυλλίς έμεινε μόνη να περιμένει τον εκλεκτό της για χρόνια, ώσπου στο τέλος έχασε την υπομονή της, μαράζωσε και πέθανε από τη θλίψη της.
Όμως οι θεοί του Ολύμπου, που ήξεραν την ιστορία της, την μεταμόρφωσαν σε δέντρο για να μπορεί να περιμένει για περισσότερα χρόνια τον αγαπημένο της.
Έτσι η ερωτευμένη κοπέλα δεν πέθανε αλλά έγινε το δέντρο, που έμελλε να γίνει σύμβολο της ελπίδας: η Αμυγδαλιά.
Κι αυτό γιατί ύστερα από πάρα πολλά χρόνια, έναν χειμώνα ο Δημοφώντας επέστρεψε στη Θράκη και βρήκε την αγαπημένη του και πιστή γυναίκα, όχι περιστοιχισμένη από μνηστήρες αλλά να είναι ένα ξερό δέντρο δίχως φύλλα στη μέση του παγωμένου τοπίου.
Απελπισμένος και γεμάτος τύψεις, ο Δημοφώντας αγκάλιασε τον κορμό της και τότε εκείνη πλημμύρισε ανθούς στη μέση του χειμώνα.
Μια άλλη εκδοχή του μύθου για την αμυγδαλιά είναι η παρακάτω.
Η Φυλλίς έμεινε πίσω περιμένοντας τον, στον τόπο της τελετής του γάμου της. Τα χρόνια περνούσαν και ο Δημοφώντας δεν επέστρεφε. Απελπισμένη η βασιλοπούλα που τον έχασε για πάντα πήγε και κρεμάστηκε σ΄ ένα δέντρο. Το δέντρο κράτησε την ψυχή της κι από τότε δεν ξανάβγαλε φύλλα ούτε άνθισε.
Κάποτε με τα χιόνια του Γενάρη γύρισε ο γιος του Θησέα. Μόλις έμαθε τον τραγικό χαμό της αγαπημένης του πήγε, αγκάλιασε το δέντρο και αυτό άρχισε να βγάζει τρυφερά φύλλα και άνθη. Η ψυχή της πριγκίπισσας ένιωσε χαρά με το γυρισμό του Δημοφώντα μα δεν ξαναπήρε την ανθρώπινη μορφή της.
Έμεινε δέντρο και κάθε χρόνο το Γενάρη, στολίζεται με κάτασπρα λουλούδια.
Έτσι η αμυγδαλιά, έγινε σύμβολο της ελπίδας, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί ούτε από το θάνατο.
