Δεν ήταν μόνο η ταλαιπωρία εκατοντάδων ανθρώπων, που εγκλωβίστηκαν πρόσφατα στη Σαμοθράκη μετά την ξαφνική διακοπή των δρομολογίων του πλοίου “Σάος”, αλλά είναι και οι καθημερινές καταστάσεις σε άλλα νησιά και σε καράβια, ιδίως των άγονων γραμμών, όπου συμβαίνουν  περίεργα πράγματα που αποβαίνουν σε βάρος των ταξιδιωτών.

 

Γράφει ο Νίκος Δημαράς

Οι υποδομές στα λιμάνια είναι ανεπαρκείς και πολύ συχνά ο κόσμος περιμένει στις προβλήτες και στην ύπαιθρο επί ώρες μέχρι να έρθει το καράβι, να ξεφορτώσει τα οχήματα, νταλίκες και Ι.Χ. , να κατέβουν οι επιβάτες του συγκεκριμένου προορισμού και ύστερα να επιβιβαστούν  όσοι περίμεναν και ξεροστάλιαζαν μέσα στον ήλιο.

Με αρκετή ταλαιπωρία και εκνευρισμό οι τουρίστες περιμένουν να φανεί το πλοίο.

 

Σε μικρά νησιά του Αιγαίου, όπως στη Χάλκη, στη Νίσυρο και στη Σύμη δεν υπάρχουν αίθουσες αναμονής για όσους θέλουν να ταξιδέψουν. Ούτε καν οργανωμένοι χώροι με υπόστεγα και στοιχειώδη μέσα προστασίας από τον ήλιο το καλοκαίρι και από τη βροχή τον χειμώνα. Στη Σύμη υπάρχει μια κατασκευή κάτω από τον βράχο με τέντα από πάνω, αλλά οι άνθρωποι στοιβάζονται μέσα εκεί ο ένας δίπλα στον άλλο, ιδρωμένοι και ταλαιπωρημένοι, με τσάντες και συμπράγκαλα, με παιδιά και αθώα τετράποδα, που διαμαρτύρονται παντοιοτρόπως…

Μεγάλη ουρά μέσα στον ήλιο με τον κόσμο να περιμένει για επιβίβαση στο πλοίο.

Και σαν έρθει το καράβι συμβαίνει ο γνωστός “σκοτωμός” για το ποιος θα ανέβει πρώτος, ποιος θα πιάσει τα καθίσματα στο σαλόνι και ποιος θα αποθέσει τσάντες και σακίδια για να μην καθίσουν άλλοι δίπλα. Ματαίως από τα μεγάφωνα του καραβιού το πλήρωμα απευθύνει παρακλήσεις, αλλά οι νεο-Έλληνες δεν χαμπαριάζουν από τέτοια…

 

Στο λιμάνι της Κω εκατοντάδες άνθρωποι περιμένουν να επιβιβαστούν στο BLUE STAR

Και τι να κάνεις, αφού δεν βρίσκεις θέση στα σαλόνια και στους διαδρόμους πηγαίνεις στη Γ’ κατηγορία, εκεί, που τα καθίσματα είναι όπως στα αεροπλάνα δίπλα – δίπλα. Κάθεσαι κάπως άνετα, αλλά κι εδώ δεν  έχει προκοπή. Οι περισσότεροι, ιδίως οι νεαροί και οι κοπέλες  είναι με σαγιονάρες πλαστικές, με σακίδια και ιδρωμένα φανελάκια, που αφήνουν ακάλυπτα τα τατουάζ – κεντήματα σε μπράτσα και γλουτούς… Όλοι ταλαιπωρημένοι και κατάκοποι από τα ξενύχτια και τα σφηνάκια στα μπαράκια της δήθεν διασκέδασης.

Στο σαλόνι του πλοίου όσοι πρόλαβαν κατέλαβαν τις θέσεις. Οι άλλοι ψάχνουν…

Μην αντέχοντας τις ποικίλες μυρωδιές φεύγεις από τη Γ΄θέση και ανεβαίνεις στην αίθουσα του καταστρώματος πάνω – πάνω.  Με το που ανοίγεις την βαριά πόρτα προς τα έξω σου έρχεται άλλη μπόχα, αυτή την φορά από την καπνίλα, καθώς εδώ έχουν καταφύγει οι καπνίζοντες, που ξεχαρμανιάζουν μαζικά, λες και δεν θα ξαναβρούν χώρο να καπνίσουν. Φουγάρο πάνω από το καράβι με γκρι καπνό πίσω μας, φουγάρα και στην αίθουσα του καταστρώματος.

Παιδάκια προσφύγων κοιμούνται πάνω σε κουβέρτες και κουρελούδες,

κάτω από την ταμπέλα που γράφει “Φιλοξενία ζώων”

Πάω να φύγω κι από δω αλλά σταματώ δίπλα στην έξοδο καθώς πέφτουν τα μάτια μου σε παιδάκια ταλαιπωρημένων προσφύγων, που είναι ξαπλωμένα και τυλιγμένα με κουβέρτες και κουρέλια. Κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, ενώ δίπλα οι προσφυγομάνες με τις μαντήλες κρύβουν τα πρόσωπα και τα πικρά δάκρυα του ξεσπιτωμού από τις πατρίδες τους. Τραγικές συνθήκες. Και ω της συμπτώσεως πάνω από τα κεφάλια τους υπάρχει ταμπέλα, που γράφει: “Φιλοξενία ζώων…” Ουδείς δίνει σημασία.

Φωτογράφισα το σημείο και βγήκα στον ανοιχτό χώρο του καταστρώματος για να πάρω λίγο αεράκι από το Αιγαίο, που τώρα έχει ηρεμήσει κάπως μετά από  τα πολλά μποφόρ και μας επιτρέπει να κοιτάμε το γαλήνιο ηλιοβασίλεμα, πίσω από το όρος Δίκαιο της Κω και τους λόφους της πανέμορφης Τζιάς.