Γιατί έχουν ξεσηκωθεί έντονες αντιδράσεις, παρά τις διαβεβαιώσεις Σκρέκα περί μη ιδιωτικοποίησης .-
Πολύς θόρυβος έχει ξεσηκωθεί για το νερό και δεν λέει να κοπάσει, παρά τις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης ότι δεν θα ιδιωτικοποιηθεί η διαχείριση των υδάτινων πόρων, αν και ψηφίστηκε από τη Βουλή το πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας με 156 «ναι».
Το ισχυρό όχι δόθηκε από την Πλατεία Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης, όπου συγκεντρώθηκαν χιλιάδες άνθρωποι, στο πλαίσιο συναυλίας με κύριο σύνθημα να μην ιδιωτικοποιηθεί το νερό.
Πολιτικοί παρατηρητές τονίζουν ότι η ανακίνηση του θέματος του νερού από την κυβέρνηση αποτέλεσε άλλη μία πολιτική γκάφα, που δεν χρειαζόταν ενόψει των εκλογών. Προηγήθηκαν οι γκάφες με τα πρόχειρα νομοσχέδια για τους καλλιτέχνες και για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών.
Τώρα στο νομοσχέδιο για το νερό σε αρκετά σημεία γίνονται αναφορές σε παρόχους, κάτι που συνειρμικά οδηγεί σε αντίστοιχες σκέψεις όπως για το ρεύμα και το φυσικό αέριο.
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης που έγινε στην Ολομέλεια της Βουλής, ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Κώστας Σκρέκας, προχώρησε σε ξεκάθαρη διαβεβαίωση πως τα ύδατα παραμένουν υπό δημόσιο έλεγχο και δεν ιδιωτικοποιούνται.
Σκρέκας: Θωρακίζουμε τον δημόσιο χαρακτήρα του νερού
Μιλώντας για το πολυνομοσχέδιο, ο κ. Σκρέκας διαβεβαίωσε πως μέσω των διατάξεων του νομοσχεδίου όχι μόνο παραμένει η διαχείριση των υδάτων υπό δημόσιο χαρακτήρα, αλλά απαγορεύεται κιόλας η εκχώρησή τους σε ιδιώτες.
«Για τους παρόχους να το ξεκαθαρίσουμε. Έχουμε νομοσχέδιο στο άρθρο 1 της αιτιολογικής έκθεσης αλλά και το άρθρο 3 του νομοσχεδίου, για πρώτη φορά θωρακίζουμε τον δημόσιο χαρακτήρα της παροχής ύδατος στη χώρα», είπε χαρακτηριστικά.
Επί του θέματος τόνισε: «Ορίζουμε στο άρθρο 3 ότι οι πάροχοι ύδατος είναι μόνον οι δημόσιοι και δημοτικοί οργανισμοί ύδρευσης, τελεία και παύλα. Δεν χρειάζεται εδώ να έρχεστε και να λέτε… Θέλουμε το νερό να παραμείνει και θα παραμείνει υπό δημόσιο έλεγχο. Τι άλλο θέλετε; Γιατί δεν ακούτε αυτό που σας λέμε και γράφει ο νόμος. Σύμφωνα με το νόμο, είναι παράνομο ιδιώτης να παρέχει νερό στη χώρα. Μέχρι τώρα θα μπορούσε κάποιος να είχε δεύτερες σκέψεις. Το περιγράψαμε στο νόμο και αυτό μας δεσμεύει φυσικά».
Οι αναφορές του υπουργού προκλήθηκαν μετά τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, που κατήγγειλε πως οι διατάξεις του νομοσχεδίου ανοίγουν το δρόμο της ιδιωτικοποίησης.
«Σιγά σιγά το ιδιωτικοποιούμε το νερό, σαν σαλάμι, κόβοντας φέτα φέτα…», ανέφερε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος.
Αιτία οι αναφορές σε παρόχους
Το ερώτημα είναι γιατί πρέπει να υπάρχει μια ρυθμιστική αρχή για την υδατική πολιτική.
Ο λόγος ήταν ότι ιστορικά και στη χώρα μας και στο εξωτερικό οι ρυθμιστικές αρχές σχετίζονται με συγκεκριμένες αγορές με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την ενέργεια. Επομένως, γεννήθηκε το ερώτημα εάν αυτή η ρύθμιση αποτελεί πρώτο βήμα προς κάποιου είδους ιδιωτικοποίηση του νερού.
Μάλιστα, ορισμένες διατυπώσεις του σχεδίου νόμου φαινόταν ότι υποστήριζαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Για παράδειγμα, στο άρθρο 11, ανάμεσα στα άλλα, προβλέπεται ότι αρμοδιότητα της ΡΑΑΕΥ είναι να «παρακολουθεί και εποπτεύει την ορθή εφαρμογή συμβάσεων παραχώρησης υπηρεσιών ύδατος σε τρίτους», ότι «πιστοποιεί τους παρόχους υπηρεσιών ύδατος».
Στο άρθρο 12 η νέα ρυθμιστική αρχή θα μπορεί να προτείνει την «αναδιοργάνωση των υφιστάμενων παρόχων υπηρεσιών ύδατος με συνενώσεις ή συγχωνεύσεις, προς ενίσχυση της διαχειριστικής τους ικανότητας.
Στο ίδιο άρθρο, αναφέρεται ότι με απόφαση της νέας ρυθμιστικής αρχής «δύνανται να θεσπίζονται κριτήρια αξιολόγησης της διαχειριστικής ικανότητας των παρόχων υπηρεσιών ύδατος και τα ελάχιστα επίπεδα πλήρωσης των κριτηρίων αυτών, για την πιστοποίηση της επάρκειάς τους, ως προς το ελάχιστο απαιτούμενο επίπεδο παρεχόμενων υπηρεσιών στους οικείους καταναλωτές».
Στο άρθρο 19, σε σχέση με τη διαιτησία συμπεριλαμβάνονται «οι διαφορές μεταξύ προσώπων που δραστηριοποιούνται στον τομέα της παροχής υπηρεσιών ύδατος, αλλά και οι διαφορές μεταξύ των πελατών / καταναλωτών και των παρόχων υπηρεσιών ύδατος, καθώς και μεταξύ παρόχων». Και βέβαια υπήρχε και όλη η συζήτηση σε σχέση με τις αρμοδιότητες τιμολόγησης που θα έχει η νέα ρυθμιστική αρχή.
Δηλαδή, οι διατυπώσεις του νομοσχεδίου εύλογα γεννούσαν το ερώτημα εάν όλα αυτά αποτελούν την προεργασία για μελλοντική ιδιωτικοποίηση του νερού ή/και τη διαμόρφωση μιας δυνάμει «αγοράς» γύρω από τις υπηρεσίες ύδρευσης, με την έννοια της προκαταβολικής θεσμοθέτησης του ρυθμιστικού μηχανισμού πάνω στον οποίο θα «κούμπωναν» μελλοντικές πολιτικές αποφάσεις.
Και λέμε μελλοντικές, γιατί αυτή τη στιγμή οποιαδήποτε σκέψη για ιδιωτικοποίηση των εταιρειών που προσφέρουν ύδρευση, όπως είναι η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ, προσκρούει στη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας που ρητά αναφέρει ότι οι εταιρείες που προσφέρουν ύδρευση πρέπει να είναι υπό τον άμεσο έλεγχο του δημοσίου.
